20 februari 2024
Het hoogtepunt van de dag was de opening van het weeshuis. Na een rit langs de markt voor vers fruit, kwamen we aan bij het weeshuis. Het erf was al ingericht voor de ceremonie. De kinderen, in hun uniformen (schooldag), speelden in het opstuivende zand voetbal terwijl de vlaggen wapperden. De dames liepen op hakken (in het zand). De kinderen in dit weeshuis mogen van Daisy (moeder van alle kinderen) zelf een geloof kiezen. Maar eenmaal gekozen moeten ze ook verplicht naar de kerk of moskee.
De burgemeester en zijn ambtenaren sloten zakelijk aan en daarna volgde een uren durende reeks aan speeches in Swahili en Engels onder de mangoboom. De kinderen bleven rustig op het kleedje zitten, speelden rustig met een autootje door sporen te maken in het zand of vielen in hun stoel in slaap. Onze circusartiest maakte ons wakker met zijn komische acts. Zelfs de burgemeester kwam los. De liefdevolle en oneindige aandacht die hij geeft aan de kinderen, steelt ieder hart.
Er werd een lintje geknipt en daarmee was het weeshuis officieel geopend en volgde het diner. Ruim 150 volwassenen en 90 kinderen stonden in twee rijen. Het contrast werd pijnlijk duidelijk toen de kinderen pas als laatsten konden eten (na de ambtenaren/volwassenen). Ik kon het niet aanzien en liep weg om een gehandicapt meisje (kan zelf niet lopen) uit het weeshuis een stukje kip te geven. De oogjes die mij toen aankeken (mijn ogen lopen weer vol als ik dit schrijf) is onbeschrijflijk. Armoede kennen wij niet in Nederland, echt niet.
Ook kinderen uit buurdorpen waren gekomen omdat er eten wordt uitgedeeld bij de opening. We hebben Daisy nadrukkelijk gevraagd alleen de kinderen van het weeshuis toe te laten in het weeshuis, daar waren de cadeaus tenslotte ook voor bestemd. Druipnat (zweet) deelde ik de tenues van Pvcv uit en zo stond ieder van ons bij een koffer
met lollys, schoolspullen, kleding, enz De kinderen konden al dat moois niet dragen (plastic tasjes zijn verboden in Tanzania) waardoor hun broekzakjes bestonden uit de scharen, kleurpotloden van Djoeke, de knuffels van Senay onder de arm en de lollys in hun verpakking in hun mond naar buiten liepen. Nadat we de cadeaus hebben uitgedeeld wilde een van de vrijwilligers nog wat lollys uitdelen aan kinderen die op het feest zijn afgekomen. Super lief! De chaos die daarna voor de deur van het weeshuis ontstond is niet te beschrijven. Kinderen die op elkaar klimmen, duwen en trekken om een lolly… een simpele lolly…laat de tranen maar komen…
Ik probeerde in die chaos nog een foto te regelen voor pvcv (we kregen 2 koffers vol voetbaltenues), dat moest echt nog uit mijn tenen komen. Alle jongens wilden wel een voetbaltenue, maar eenmaal gekregen beschermden ze dat met hun leven. Laten we het erop houden dat ze erg dankbaar waren 😂 heb een halfslagtige foto met een paar tenues kunnen maken.
We reden rond 17h terug naar het hotel om op te frissen. Ik besloot in de hangmat te liggen en heb daar nog even geslapen met vieze voeten.