40 keer op en neer naar Goes. 80 uren in de tank. Het was zwaar, intens, heftig en vergde veel moed om elke dag dat weer te doen. We zagen aan je wat het deed, je vermoeidheid werd nog erger, je kon met niets anders bezig zijn. Stonden je sociale contacten al op een laag pitje, nu lagen ze echt 2 maanden stil. Maar we zagen ook vooruitgang, geen hoofdpijn meer. Niet elke week nieuwe parcetamol kopen, je werd vrolijker, kon het langer volhouden. Dat geeft hoop. Zelfs een bezoek met je vrienden aan Comic-con kon je aan. Natuurlijk daarna weer rust, veel rust. Want genezen ben je niet zomaar. Je moet nog zeker 2 maanden rust houden. Het effect van de therapie werkt dan nog door en dan pas weten we of er volledig herstel mogelijk is. Want we zijn er nog niet. Je lichaam is niets meer gewend, je conditie moet je weer opbouwen. School is inmiddels gestopt. Dus wat nu. Een traject met begeleiding om te kijken wat je wil en wat je zou kunnen en wat voor school daar bij past. en dan kijken of het lukt. Ook dit soort begeleiding mag je als ouders zelf betalen.
Op dit moment zijn we als ouders al meer dan 10000 euro kwijt. Maar voor je kinderen ga je tot het uiterste...en daar voorbij.