Sinds '78 heb ik te maken met ernstige rugklachten. Door een oversteekactie van een kind, die uit het niets tussen de auo's vandaan kwam. Het gebeurde op de Nassaukade in Amsterdam,een drukke doorgaande weg. Ik kon hem, door hard te remmen en scherp weg te sturen maar net ontwijken. Herinner me het nog als de dag van gisteren en had niet kunnen vermoeden dat dat moment mijn leven zo drastisch zou veranderen. De auto waarin ik reed was een Renault 4 bestel van mijn stokoude buurvrouw, die ik die dag geholpen had met het vervangen van de accu. Ik was bezig met een proefritje en een boodschap voor haar. Door het plotselinge remmen werd de accu, die ik vanwege het gewicht, tegen de achterdeur had geplaatst, met zo'n enorme kracht in mijn onderrug gesmeten, dat ik even niet meer wist waar ik was, een bliksemflits en snerpende pijn. Het begin van alle ellende. Pas veel later, toen mijn huisarts bedacht om maar eens een foto te maken, zou blijken dat er 2 wervels gebroken waren. Inmiddels lag ik al 2 maanden practisch bewegingloos op mijn bed. Dat was in die tijd de therapie, vooral blijven liggen, en: Tanderil. Werkelijk een wondermiddel, ik kon na die twee maanden bedrust wonderwaarlijk genoeg, alles! Ik tilde me letterlijk een breuk met de hulp van mijn "wondermiddel". Toen ik na een jaar van veelvuldig gebruik, mijn herhaalreceptje kwam inleveren, bleek het medicijn niet meer te bestaan, het was vanwege aangetroffen kankerverwekkende stoffen uit de handel genomen. Bam! Los van het feit dat er geen enkele pijnstiller was die zo goed zijn werk deed als Tanderil, was dit nogal een mededeling. Kankerverwekkend!  En: weer een jaar in bed. Vanaf dat moment ging het, zij het langzaam, bergafwaaarts. Wat het meest pijnlijk was, los van de fysieke klachten die bijna ondraaglijk waren, waren de opmerkingen van collega's. Eerlijk gezegd kan je het ze niet eens kwalijk nemen, ik zit tenslotte niet in het gips en behalve een wat moeilijk loopje zie je niet zoveel. Maar vooral de opmerkingen doen pijn, veel pijn.  Het gaat maar door, oooo jaaaaa ik doe het wel weer want jij hebt natuurlijk weer last van je rug...of: ga even zitten man,  je hebt vast pijn, wij werken wel hoor!  Zit je alweer? 7 jaar werkte ik ondanks de helse pijn en dag in dag uit op z'n minst rot opmerkingen en pesterijen toch nog met enig plezier. Op een kwade zondag, nu ongeveer 3 jaar geleden, gebeurde het. Mijn zoon had zijn trampoline dusdanig opgesteld in mijn achtertuin, dat de toegangspoort practisch onbereikbaar was. Mijn vrouw klopte aan het tuinhek en de enige manier om deze te openen was over de trampoline, danwel eronder door. Ik koos voor het eerste, en zonder een sprongetje te maken liep ik over het verende doek richting achterdeur, so far so good. De terugweg op dezelfde manier, alleen hier ging het dus goed fout. Nog steeds weet ik niet precies wat er fout ging maar van het ene op het andere moment lag ik op de grond en kon niet meer opstaan. Met hulp van mijn vrouw ben ik op de bank terechtgekomen, en heb daarvandaan mijn chef gebeld en hem geinformeerd over het gebeurde. Zijn eerste opmerking was: o, is het weer zover?  En: ik verwacht je over twee dagen weer op je plek, we houden kontakt. De rest van de dag heb ik op de bank gelegen zonder me te kunnen bewegen, en de volgende ochtend om een uur of 6, toen de pijn echt ondraaglijk was, toch maar richting eerste hulp. Deze weigerden in de eerste instantie om een foto te maken, het was spit wat hun betreft. Ik moest eerst maar naar de huisarts om daarna terug te komen met een verwijzing voor de juiste afdeling. Met de grootst mogelijke moeite heb ik me door deze lijdensweg geworsteld, de foto wees uit dat ik twee verschoven wervels had, en een dubbele hernia. Het zou saai worden om het hele traject te gaan beschrijven, maar een leger aan artsen, fysiotherapeuten, een manueel therapeut, 2x een MRI, 1x een CT-scan, verschillende specialisten op het gebied van ruggen, en uiteindelijk de chirurg die de operatie niet aandurfde, wil ik jullie niet onthouden. De ellende wordt groter, met de beste wil van de wereld kan ik nu niet naar mijn werk, ik zit daar heel erg mee, heb het gevoel dat ik mijn collega's afval en dat zij nu mijn werk moeten doen. De pesterijen gaan nu via de telefoon, in plaats van een beetje empathie, scheldpartijen en beschuldigingen dat ik veel te weinig doe aan mijn herstel. Ook de controle arts meld zich, en ik dien me te vervoegen op de meest afgelegen plek van Nederland, middenin een industriegebied ergens in Hoorn, een plek waar het openbaar vervoer niet komt, en bij gebrek aan vervoer en scheel van de pijn, is het voor mij eenvoudig onmogelijk om me daar te melden. Heel veel problemen gehad daarmee. Maanden niet betaald gehad, rekeningen lopen door natuurlijk. dit zorgde ook voor veel spanning en stress binnen het gezin. Arme vrouw en arme kinderen. Ondertussen zakte ik steeds verder weg. Depressie, iets wat ik van afstand wel kende, maar altijd gedacht dat dat mij niet kon overkomen. sluipt binnen. Lig de hele dag in mijn bed of zit in een hoek op de bank, de enige plekken waar ik me nog een beetje veilig voel. met de gordijnen dicht. Zielig te doen volgens velen. Want dat hoor ik tegenwoordig dagelijks, zielig doen.  Op straat ga ik ook niet meer, om het minste krijg ik paniek aanvallen en breekt het zweet me zo erg uit dat het lijkt alsof ik zo uit het zwembad stap.  Eet niet meer, slaap niet of nauwelijks en heb vooral nergens meer zin in. Echt nergens. De dingen die ik voorheen met veel plezier deed kan ik niet meer. Niets lukte meer, zag nergens het nut nog van in, voel me volkomen nutteloos, niets kwam er uit mijn handen. Ga leuke dingen doen zei de huisarts nog.....Tja, ik wist het niet meer, wat is dan leuk? Kreeg zware anti-depressiva, werd alleen maar zieker. Lange gesprekken met de psycholoog en psychiater waar je je hoop op vestigt, helaas het werkt niet. En dan het ergste.  Je tegenover je familie moeten verantwoorden. iedere dag, meerdere keren. Onmogelijk, het is niet te bevatten wat er aan de hand is. Ook niet uit te leggen, En dat is echt het allergrootste probleem! Begrijpen wat je voelt, wat er door je heengaat, en dan hopen op begrip maar de berg begrip die er eens was, is bijna verdwenen. De laatste tijd alleen nog maar ruzie met mijn zoon, zijn potje begrip is leeg en dat snap ik wel. Het komt er nu op neer dat ik moet ophouden met dat zielige gedoe, en "gewoon" maar eens wat moet gaan doen.  Niets is meer gewoon of vanzelfsprekend, hoe graag je dat ook zou willen! Maar juist door dat niet begrijpen en niet kunnen uitleggen wat er met je aan de hand is, wordt je uiteindelijk met de dag zieker en moedelozer. Het leven wordt een last. Er blijft uiteindelijk weinig tot niets over om je aan vast te houden. Met het weinige bedoel ik korte momentjes van een soort geluksgevoel, het gevoel dat me overviel toen dit bootje geadverteerd werd, en ik ineens allerlei mogelijkheden zag, het kan dus toch dacht ik gelijk. Of het moment waarop mijn medicijn "aangrijpt". Dat medicijn, Oxycodon, een goed middel maar ik merk wel dat ik steeds meer nodig heb om nog enigszins te functioneren. Wil er zo graag vanaf!  Het zijn voor mij de momenten waar ik me met beide handen aan vast grijp. Maar de grip vervaagd,  de momenten steeds korter en de afgrond onder me wordt dieper, het houvast verdwijnt. Het geluksmoment nu is dit verhaal, en het feit dat ik het van me afschrijf. Het idee dat het wat wordt, dat er straks wellicht een plek is waar ik in rust mijn hele verhaal opschrijf om op die manier andere mensen te helpen en een hart onder de riem te steken. De gesprekken die ik daar in alle rust  kan voeren met vooral, ouderen. Want behalve praten kan ik ook goed luisteren, en ik merk dat vooral ouderen graag met me aan tafel zitten en hun verhaal vertellen. Dit is voor mij het moment om overnieuw te beginnen, een tweede kans! Het geeft me in elk geval nu, dat korte gevoel van geluk, ik hoop echt dat dat gevoel nog lang aanblijft! Mocht het zo zijn dat het om de een of andere reden toch niet zal doorgaan, zal ik er uiteraard voor zorgen dat de gedoneerde bedragen bij de rechtmatige donateurs zullen worden teruggestort. Ook zal ik u via deze site op de hoogte houden van de vorderingen!