hallo allemaal,

Ik ben Marieke de Jong en woonachtig in Aalten (Achterhoek)

Ruim een jaar geleden besloot ik om een veulentje te fokken bij mijn merrie Lea.Dit was voor mij de eerste keer. Lea had eerder al 2 veulentjes ter wereld gebracht,maar voor mij des te spannend om een veulentje te fokken bij deze geweldig lieve merrie.Ik koos voor dressuurbloed en het werd de prachtige hengst Zenon (Zonik x don Schufro)

Wat was dat een spannende maar o zo leuke tijd van insemineren tot drachtig scannen,ik zag een vruchtje zitten wat betekende dat ze drachtig was! Mijn geluk kon niet op! 11 maanden drachtig,ik dacht dit gaat eeuwen duren maar de tijd ging vlug voorbij. Ze mocht al vrij snel lekker van haar verlof genieten..25 maart zou ze uitgerekend zijn. De datum naderde en ik werd steeds zenuwachtiger, wat zou het worden? zou de bevalling goed gaan? wat voor kleur zou hij/zij hebben? zou het met mijn merrie goed gaan? de datum naderde en er gebeurde niks,Lea was fit, dus dacht dat komt wel,die zit nog lekker bij mama. 1 week overtijd, 2 weken, 3 weken het werd steeds spannender! Ik kreeg er slapeloze nachten van,wanneer zou het veulentje nou komen? Elke nacht werd er gewaakt, maar er kwam niks! Zou het veulentje dood zijn in Lea dr buik? er spookte vanalles door mijn hoofd😥. Op 370 dagen dracht besloot ik dat ik toch heel graag wilde dat de dierenarts langskwam om Lea te checken. Godzijdank was alles goed en leefde het veulentje! De dierenarts zei,dit kan zomaar een klein veulentje worden......En daar kwam je,op 375 dagen dracht ter wereld! Ik werd op 5 mei s'nachts om 3.10u gebeld dat Lea bevallen was van een veulen. Ik wist niet hoe snel ik er moest komen!! Daar lag je dan, je was uit het vlies gehaald en lag te spartelen om op te staan, we zagen dat je een hengstje was! Wat was ik trots!!💙 mijn veulentje was geboren! Je naam is Pablo! je deed er erg lang over om op te staan,dit lukte je niet,dus besloten we te helpen. Je was zo klein en zulke dunne beentjes, maar met hulp stond je! je probeerde te zoeken bij mama naar melk,dit ging ook ontzettend moeizaam maar ach dat komt vanzelf wel toch? Je viel om en probeerde net zo dapper weer zelf op te staan,dit lukte niet... en toen gebeurde het,het was een ongelukje,jij spartelde en mama zette net haar been verkeerd weg en ging op je voorbeen staan.We hoorde het kraken!!!😪 Dit voelde niet goed!! lag er iets op de grond wat zo kraakte? zou het meevallen? Kon je nog wel staan?? We hebben je opgetild en je had pijn! Hardverscheurend! Nog maar net op de wereld en dan dit...... Ik belde de dierenarts en die was er snel. Zou het gebroken zijn? vanalles getest maar het leek er niet op.Maargoed je kan van de buitenkant niet zien wat er van binnen aan de hand is.Hij kreeg een mooi groen spalkje om en dat leek best aardig te gaan. De dierenarts bevestigde van eerder de week dat het een uitermate klein veulentje was.Hoe zou dat toch komen zou je denken na zo'n lange dracht? je weet het niet.... zo hebben we je telkens omhoog geholpen om bij mama te kunnen drinken,zelf opstaan kon je niet door je spalkje, en dit zo 2 dagen lang. Aan het eind van de 2e dag stond je zomaar uit het niks uit jezelf op! Wat was ik trots!!

Donderdagochtend zou ik helpen met buitenzetten van het knappe kereltje. Ik kwam bij je stal aan en je lag,ik dacht kom slaapkop wakker worden! Maar je tilde je hoofdje op en keek een keer en ging weer liggen. Even de andere merrie met veulen op stal buiten gezet, en toen we terug kwamen lag je er nog.Het voelde niet goed! En mama stond er ook maar sip bij te kijken, ik had het idee dat ze ook niet fit was. koorts opgemeten en je bleek iets koorts te hebben. Lea had geen koorts. Dit voelde niet goed dus gauw de dierenarts gebeld. Die kwam... waar zullen we mee beginnen, met het beentje of het feit dat hij koorts had? Alles ging een beetje door elkaar.Er werd bloed bij je afgenomen en je spalkje werd eraf geknipt. Het zag er wat raar uit, niet echt gezwollen maar er zou vrijdag wel iemand langs kunnen komen met de mobiele rontgen bus om een foto van je beentje te kunnen maken. Toen kwam de uitslag van je bloed, je bleek te weinig antistoffen binnen te hebben gekregen!!😢 Dit was slecht,zorgwekkend maar nog niet in kritieke toestand! Maar je moest naar een kliniek aan het infuus, en wel zo gauw mogelijk voordat het te laat zou zijn.....Dan zakt de grond onder je schoenen vandaan, wat een verdriet! En krijg je de vreselijke vraag, wat wil je? zijn beentje is de vraag wat ermee is en of dat goed komt en het allerergste hij kon dood gaan omdat hij die antistoffen niet genoeg had binnengekregen. Even gaat er vanalles door je hoofd! Maar dit arme kereltje kan ik toch niet dood laten gaan?!?! Of er zelf voor te kiezen hem te laten gaan...... het verdriet wat ik toen had rolt nu met het schrijven van dit verhaal over mijn wangen..... Natuurlijk wil ik vechten voor dit kleine kereltje!! Er werd een plaatsje voor je geregeld in de kliniek en met de kracht van social media hadden we binnen notime een tweepaards trailer kunnen regelen ( mijn dank is groot!) in een kleinere trailer zou je immers niet goed kunnen liggen en zou je onderweg onder mama kunnen schuiven. 

Op de kliniek aangekomen werden we opgewacht,het stukje van de trailer naar binnen was te ver voor je dus werd je getild. je kwam op een mooi groot kussen te liggen en je liet alles toe. Maar hoe slap je ook was, je bleef alles in de gaten houden! Mama stond erbij en keek ernaar. Ze was heel rustig,te rustig naar mijn gevoel maar ik blijf erbij dat ze verdriet had. Ze voelde volgens mij zo goed aan dat er iets mis was met haar kind, hoe lomp ze er ook mee om kon gaan. Er werden testjes bij je gedaan en bloed bij je afgenomen. Je bleek aan het uitdrogen.... en een infectie in het bloed. we hadden geen uren later moeten komen dus! Je kreeg een roesje en er werd een infuus bij je aangelegd,zo kon er plasma en vocht toegediend worden. Ook werden er foto's genomen van je beentje. En toen kwam de uitslag........het vreselijke nieuws dat jij je groeischijf had gebroken, en goed!!! Wat een verdriet, hoe moet dit nou? komt dit nog goed? hoe kan een paard met een gebroken been nou nog een goed pijnvrij bestaan hebben? Toen kwam wederom de vraag wat wil je............😭 vanalles gaat er door je heen. Maar als je dan zo'n klein vechtertje op de mat ziet liggen dan wil je er toch alles aan doen om hem te helpen. De realistische kant is ook ter sprake gekomen maar er is een kans van slagen 50/50 wat doe je dan?! Helpen nauurlijk!! Een operatie was geen optie,door jou weke jonge beentjes zouden de platen en schroeven niet op zijn plaats blijven zitten dus de enige optie was gips. En dat werd geregeld! Je kreeg een mooi blauw gipsje om! Stoere vent! na je roesje moest je even bijkomen en werd je geholpen met opstaan, je had ondertussen zowat de assistente helemaal natgeplast en gepoept maar dat was een goed teken! Met z'n 2e werd je overeind gehouden en zo kon je lekker bij mama drinken want je had me een dorst! Toen kregen jullie samen een stalletje en mocht je daar lekker met mama uit gaan rusten. En wij konden naar huis, met een hoofd vol emoties en verdriet........

Thuis wordt je overspoeld met vragen en medeleven van lieve mensen,zo fijn! Tijd om te gaan slapen...

Vanmorgen gelijk gebeld om 8u hoe dat het ermee was,maar ze waren patienten ronde aan het lopen dus ik zou terug gebeld worden, spannend! Toen het telefoontje, het ging goed met mama en kind,hij kon zelf opstaan met zijn blauwe pootje! Wauwwww!! dat moesten we natuurlijk zien, en dat werd bevestigd💖 hij huppelde door de stal heen en gaf zelfs een bokje!! ongelofelijk! Hoe hij er gisteren nog bijlag als een dood vogeltje zo huppelde hij nu zo dapper door de stal. Het was echt een wereld van verschil... de wilskracht van kleine Pablo is aan alles af te lezen,wat een doorzettertje.

We zijn er nu alleen nog lang niet, voor de antistoffen etc die hij tekort kwam ben ik van overtuigd dat dit goed komt! We gaan een heel traject in van 6 weken gips, en dit gaat elke week vervangen worden om te kijken hoe het er van binnenuit ziet en of hij pijnvrij door het leven kan. De schoonheidsprijs aan z'n beentje hoeft hij van mij niet te winnen, als hij maar pijnvrij door het leven kan! Dit is het enige waar ik nu aan denk. Ik wil hem die kans geven en alles eruit halen wat erin zit voordat ik opgeef (waar ik niet aan wil denken maar wel altijd realistisch zal blijven tegenover het dier)

Ik wil het niet vragen maar zouden jullie kleine Pablo mee willen helpen d.m.v een kleine donatie?😪 alle kleine beetjes helpen, ik zou niet weten hoe ik jullie zou moeten bedanken. Maar ik wil dit lieve diertje zo graag redden! Dit wordt een heel duur kostenplaatje, maar ik ga ervoor🙏

Heel veel liefs van Pablo, Lea en mij 😘

P.S zouden jullie dit zoveel mogelijk willen delen😳