Benieuwd naar de actuele stand van zaken? Scroll dan door naar beneden.

‘Deze foto staat door het hele huis …’

Jibbe werd geboren op 24 februari van dit jaar … en stierf op 26 februari. Ouders Willem en Ilse van Veghel beklimmen in september de Mont Ventoux, om geld in te zamelen voor de stichting Make a Memory.

“Lust je beschuit met muisjes?”

Het is, op één dag na, precies drie maanden geleden dat Jibbe kwam te overlijden, als ik bij Willem en Ilse aan tafel zit. “Hoe het gaat? Niet geweldig”, zegt Ilse. “Wij hebben twee kinderen, maar nog maar eentje om voor te zorgen. Jibbe is er niet meer, maar hij is en blijft onze zoon. Het is heel dubbel inderdaad. We vieren dat we er een zoon bij hebben gekregen, vandaar dat we bezoek nog steeds op beschuit met muisjes trakteren, maar rouwen tegelijkertijd …”

Alles stond op groen

De zwangerschap verliep uitstekend. Bij een van de controles sloeg het hartje weliswaar een keer over, maar dat baarde de artsen geen zorgen. Hij lag een tijdje in een stuit, maar was uit zichzelf weer gedraaid. En hij was misschien wat klein, maar dat was zijn broer Moos in het begin ook, en uiteindelijk woog Jibbe bij de geboorte ook gewoon meer dan 3 kilo.

Alles had er tijdens de zwangerschap de schijn van dat ook hun tweede kind een gezonde baby zou worden.

Het plan was dat Ilse in het ziekenhuis in Helmond zou bevallen. Dus toen Ilse, die ruim 40 weken zwanger was, 6 centimeter ontsluiting had, werd het ziekenhuis gebeld. Daar bleek de verloskamer dicht te zijn, door een gebrek aan personeel.

“Ik kon naar Uden”, vertelt Ilse. “Maar dat ziekenhuis kende ik niet. Bovendien zag het er bij mij allemaal goed uit. In overleg hebben we daarom besloten om thuis te bevallen. Dat vond ik eigenlijk wel fijn ook. Dat wilde ik in eerste instantie namelijk al … Ik had dat altijd wel een mooie gedachte gevonden. Dat Moos dan thuis zou komen, van school bijvoorbeeld, en naar boven zou lopen om zijn broertje of zusje te zien …”

De baby bewoog. Het hartje klopte. Alles stond op groen.

Bij 9,5 centimeter ontsluiting, moesten de vliezen met hulp van de verloskundige worden gebroken. Het was meteen foute boel.

“Met het water kwam ook een deel van de navelstreng mee”, vertelt Willem. “De verloskundige begreep meteen dat het mis was. Ze belde 112. Het was vrijdag 24 februari, 18.30 uur. We werden met sirenes naar het ziekenhuis gebracht. Om 19.11 uur is Jibbe in Helmond geboren, met een spoedkeizersnede. Al die tijd nadat de vliezen waren gebroken, bijna drie kwartier, heeft hij geen zuurstof gehad …”

In eerste instantie had Willem nog hoop. Hij begreep wel dat de situatie kritiek was, maar – zo dacht hij – ze kunnen tegenwoordig zo veel. Maar al snel werd hem duidelijk dat Jibbe geen kans zou hebben. De hartslag was laag, herstelde zich daarna weer, maar al snel bleek dat Jibbe niet zelfstandig kon ademhalen. Ruim een uur na de bevalling concludeerden de artsen dat er geen hersenactiviteit was en dat het er niet goed uit zag.

“Ik lag nog op de uitslaapkamer, omdat ik tijdens de operatie onder volledige narcose was gebracht. Maar toen Willem binnen kwam, wist ik genoeg. Hij hoefde me niks te zeggen. Ik zag het al aan zijn ogen …”

‘Het leven is nog steeds mooi, maar …’

Zondag 26 februari, om 12.00 uur, overlijdt Jibbe, op de intensive care voor kinderen in het ziekenhuis in Veldhoven. Ilse en Willem wisten dat ze niet veel momenten met hem zouden kunnen pakken en waren sinds de geboorte niet meer van zijn zijde geweken. 

En dan ben je net opnieuw vader en moeder geworden en staat de uitvaartverzorger bij je. “Gefeliciteerd, was het eerste wat Mariska van Vliet zei. Dat vond ik zo fijn”, vertelt Ilse. “Gefeliciteerd, omdat we ouders waren geworden … Dat hield Mariska ons steeds voor: je mag huilen, je mag verdrietig zijn, je mag je afvragen hoe dit heeft kunnen gebeuren, maar je moet ook vieren dat je ouders bent geworden …”

Dat hebben ze gedaan.

Er kwamen geboorteborden in de tuin te staan. ‘Kom kennismaken met Jibbe’, zeiden ze tegen vrienden. Niet: kom afscheid nemen. Want natuurlijk was er verdriet, maar in die tijd, die paar dagen, dat Jibbe er nog zou zijn, wilden ze vooral ook vieren dat hij is geboren. Jibbe lag dan ook gewoon in het wiegje op de kamer van Ilse en Willem. Zij hebben hem geknuffeld, met hem in de tuin gewandeld, ze hebben hem in badje gedaan, ze hebben hem voorgelezen … En bij alles wat ze deden, hebben ze Moos betrokken. Want Jibbe was hun zoon, zijn broer. Hij hoort bij het gezin. En dat zal altijd zo blijven. Dat gevoel … wilden ze Moos al meegeven. 

En nu …?

“Het leven is mooi, dat vind ik nog steeds, maar het heeft voor ons wel zijn glans verloren …”

Op de Pedalen

Vrienden en familie zijn een enorme steun geweest voor het gezin; en dat zijn ze nog steeds. Willem is zes weken na de geboorte van zijn tweede zoon weer gaan werken. Eerst halve dagen. Intussen weer fulltime. Maar als hij thuis nodig is, mag hij gaan. Ilses verlof eindigde vorige week. Maar ze is nog thuis. Werken? Nee, dat kan ze nog niet opbrengen.

En dan komen we bij het doel van het gesprek.

Ilse staat op en pakt een foto: Jibbe in haar armen, een zuurstofslangetje naar zijn neus, Moos en Willem die over hen twee heen gebogen staan. Dan, een andere foto. Een close-up van Jibbe. Zonder slangetje. Overleden. “Deze foto heb ik door het hele huis staan”, vertelt Ilse. “Mooie foto hè. Jibbe is ook gewoon zo mooi …”

Het voorstel kwam vanuit het ziekenhuis: de stichting Make a Memory schakelt professionele fotografen in om foto’s van kinderen te maken die komen te overlijden. Dat doen ze geheel vrijwillig. Vlak voor het overlijden en vlak erna. “Daar zouden we zelf nooit aan gedacht hebben … maar echt, die foto’s zijn ons zo ontzettend dierbaar. En ik weet zeker: dat blijven ze de rest van ons leven.”

Toen ze de foto’s binnen kregen, zat er een flyer bij. Over een evenement op 15 september: Op de Pedalen. Deelnemers kunnen te voet of op de fiets de Franse Mont Ventoux beklimmen, één of meerdere keren. Een vergelijkbaar evenement als de Alpe d’HuZes, dat iedereen wel kent, maar veel kleinschaliger. Met één doel: zorgen dat de Stichting Make a Memory kan blijven bestaan. Zorgen dus dat ouders die hun kind gaan verliezen met een serie foto’s een mooie herinnering krijgen.

Lang nadenken hoefden Willen en Ilse niet. Ze gaan. Met een team van 8 personen uit beide gezinnen, die samen 20.000 euro in willen zamelen voor de stichting. “Dat doen we met allerlei acties”, vertelt Willem. “Maar we wilden graag ook ons verhaal delen. Of eigenlijk … het verhaal van Jibbe. Want om hem gaat het. Hij was helemaal af. Hij was gezond. Maar hij heeft maar twee dagen mogen leven. Door dit te doen, krijgt hij aandacht en heeft hij in die korte tijd wel degelijk iets kunnen betekenen in het leven … Voor ons sowieso natuurlijk. Hij is onze zoon. Dat blijft. Maar als we die 20.000 euro ophalen, heeft hij zelfs voor meer mensen iets mogen betekenen …”