Het was 28 januari 2011. Ik was s morgens al vroeg op pad samen met mijn vriend Percy. Op weg voor een lang weekend Texel. Samen met mijn ouders. Ook zouden we mijn zus, zwager en hun kinderen daar ontmoeten, voor een gezamenlijk ontbijt en winterse wandeling. Het was voor het eerst dat Percy echt ging kennismaken met mijn familie.Tijdens die wandeling op Texel…daar ging het mis.
Het was koud. Gevoelstemperatuur -15. Midden in de duinen kreeg ik een herseninfarct. Mijn spraak viel weg en ik zakte door mijn benen. Het enige wat overuren draaide op dat moment was mijn brein. Dat registreerde alles. Instinctief wist ik wat er aan de hand was. Het ambulancepersoneel bevestigde mijn vermoeden. Met gillende sirenes en een wachtende boot ben ik in het Gemini ziekenhuis beland. Helaas vond de dienstdoende neuroloog dat er geen sprake was van een beroerte en een passende behandeling bleef uit. Pas in het UMC Groningen stelde men, na het opnieuw doen van onderzoek, dat het een infarct betrof en niet een zeer zeldzame uiting van Multiple sclerosis (waar ik wel sinds 2004 mee bekend ben maar weinig last van had).
Ik was 39 jaar en mijn leven veranderde op dat moment drastisch.
Na eerst een zeer intensieve revalidatieperiode van 4 maanden te hebben gehad, waarin ik opnieuw leerde staan, lopen, naar de wc gaan, douchen, aankleden, ik met 1 arm alles leerde uit te voeren (van mijn linkerarm heb ik mentaal afstand moeten doen aangezien ik mij niet kon focussen op én het leren lopen én het leren bewegen van mijn arm), heb ik jarenlang gesport onder begeleiding van een therapeut. Ik moest opnieuw invulling geven aan mijn leven en heb daarnaast (pas na jaren) de stap genomen een proces aan te spannen om de erkenning te krijgen dat er destijds een foutieve diagnose was gesteld. Twee jaar hebben we daarvoor gestreden en vervolgens was ik moegestreden.
Alle jaren bij elkaar (7 jaar na het moment van het infarct) zorgde voor een burn-out bovenop de gevolgen van niet aangeboren hersenletsel. Ik ben toen in therapie gegaan. Ik vond bij Hersenz uiteindelijk de hulp die er zo hard nodig was. Ik wist niet hoe ik moest accepteren dat ik halfzijdig verlamd ben. Daarnaast iedere dag de extreme vermoeidheid weer onder te zien, de angststoornissen die steeds groter en heftiger werd, de depressies, de extreme niet controleerbare woede-uitvallen. Het is simpelweg te veel! De Multiple Sclerosis deed er dan ook nog een schepje bovenop. De ontstekingen volgden zich steeds sneller op en tijd om te herstellen is er dan niet meer. Naast het feit dat het met mij slecht ging was ik niet de enige de er bijna aan onderdoor ging. Ook mijn man was zijn energie en kracht kwijt, zag het niet meer zitten, kreeg zware ontstekingen en onze dochter Iris (toen 5 jaar) leed daar ook onder.
Ik heb tijdens de jaren van therapie veel geleerd. Geleerd hoe om te gaan met de beperkingen. Geleerd om rust te nemen. Om mij gevoelsmatig te isoleren en het maar niet teveel te laten worden. Uiteraard helpt dat wel. Het geeft iets meer balans en structuur. Maar Ik wil niet buitengesloten worden van het leven. Dat voelt niet eerlijk. Ik zit zo vol enthousiasme en plannen.
Te vaak zet ik mijzelf dagelijks 'on hold' omdat uitputting op de loer ligt. Dat is dagelijkse kost. Wanneer ik het niet doe dan kom ik op een niveau waar alles ontploft (geestelijk) en moet ik dagen bijkomen omdat de kapotte batterij niet goed wil laden. Kortom ik word continue tegengehouden door een zwaar overprikkeld brein en een lichaam wat niet doet wat ik wil. Een lichaam waarvan mijn linkerkant nog steeds (grotendeels) verlamd is.
Ergens heb ik besloten geen slachtoffer meer te willen zijn van mijn beperkingen. Ik ben niet de MS, ik ben niet het NAH. Echter…het levend verlies is zo groot en daarmee ook het immense verlangen om alles wat mogelijk is terug te winnen. Iedere lichamelijke verbetering is GROOT goed voor mij. Het beter bewegen en minder heftige pijn. Iedere verbetering op het gebied van prikkelgevoeligheid, controle over emoties, angststoornissen, depressies, energieniveau, slapen. Er valt zoveel verbetering nog te behalen. Dat is puur winst. Voor die winst wil ik graag afreizen.
CognitiveFX
Via diverse kanalen heb ik gehoord en ben ik gaan lezen over het werk wat men in Provo, Utah, U.S.A. doet binnen CognitiveFX . Zij kunnen door hun manier aanpak en van de meest effectieve therapieën te combineren, enorm veel winst behalen bij mensen met een niet aangeboren hersenaandoening. Deze EPIC treatment (Enhanced Performance In Cognition) is een kortdurend zeer intensief programma. Allemaal onder bezielende begeleiding van neurologen. De behandeling is uniek en verschillend per patiënt. Op basis van een fMRI wordt dit programma bepaald.
Binnen de muren van deze kliniek werken artsen die geloven in de effectiviteit van hun behandeling. Ze beloven geen gouden bergen maar verwachten wel een verbetering. Dat vertrouwen, van anderen heb ik nodig. Een fantastisch mooi verhaal van één van de mensen die mij voor zijn gegaan leest U hier. www.cognitivefxusa.com/other-types-of-injuries
Mijn kwaliteit van leven is na het infarct met een 80% gekelderd. Het is iedere dag weer superhard werken om de lichtpuntjes te vinden. Wanneer ik door het volgen van de intensive therapie in de CognitiveFX kliniek weer extra kwaliteit terug kan winnen dan zou mij dat zielsgelukkig maken. Alleen al de gedachte om iets ogenschijnlijk simpel te ondernemen. Dat zou echt zó geweldig zijn.
De behandeling in de klinieken van CognitiveFX is erg kostbaar. Zo kostbaar dat het voor ons geen haalbare kaart is dit zelf te bekostigen. Het ziek zijn brengt al genoeg onkosten met zich mee voor behandeling die wel nodig maar niet te verzekeren zijn. Daarom richt ik mij tot u. Met de eenvoudige vraag om een donatie te doen zodat ik met mijn man als grote liefde, steun en toeverlaat, naar Amerika kan afreizen. Om daar het stukje geluk te gaan ‘halen’ wat ons leven zal verrijken.
Om u een beeld te geven van waar ik u donatie voor vraag heb ik het onderstaande zaken op een rijtje gezet.
De behandeling inclusief evt. boosterdagen en nazorg €20.500,00
Retourvlucht Provo, Utah voor mij en mijn man € 1.800,00
Verblijf van ong. 2 weken in plaatselijk hotel* € 2.500,00
Autohuur € 1.700,00
Totaalbedrag benodigd € 26.500,00
Uw donatie zal alleen puur en alleen worden gebruikt voor de Cognitive FX behandeling, de reis er naar toe en het verblijf. Mogen wij een hoger bedrag aan donaties ontvangen dan benodigd is dan doneer ik het bedrag graag aan andere NAH patiënten met eenzelfde of soortgelijke wens.
Mijn dank aan u is groot en niet in woorden uit te drukken.
* De twee weken worden geadviseerd vanuit de kliniek. Zo is er voor aanvang van de therapie de tijd om bij te komen van de reis. Tevens is er ruimte voor een stukje nazorg
02-05-2023 12:30
(h)(v)erkenning
Het aftellen is voor mij begonnen. Nog 1,5 week voor we vertrekken. De laatste grote actie ligt alweer achter ons en was wederom zeer succesvol. Deze keer was het een dienstenveiling welke door een breed publiek werd gedragen. Een heel gezellige en echt bijzondere avond hebben we beleefd en de opbrengst oversteeg alle verwachtingen. Mijn dank aan iedereen die hieraan zijn of haar steentje heeft bijgedragen!
Nu vullen de dagen zich in rap tempo met de laatste kleine to do’s maar ook met gezelligheid. We creëren fijne momentjes, hoe klein dan ook. Ondertussen lopen bij mij onbewust de spanningen op. De tijd van het plannen en regelen is stil komen te liggen en ik merk dat ik mezelf steeds meer in de lichamelijke actie zet. Onbewust loop ik weg van mijn gevoel. Dan lijkt het er even niet te zijn. Heel vermoeiend. Maar ook zeker mooi om vervolgens tot inzicht te komen waarom je doet zoals je doet. Het herkennen en doorgronden blijft een bijzonder gevoel geven. Eveneens mooi om af en toe even het gevoel van spanning te omarmen. Er even helemaal in te gaan zitten. Het heel zwaar te vinden. Boos, verdrietig en blij tegelijkertijd te zijn. En te weten en toe te geven (de erkenning) dat het best reëel is om je zo te voelen. Dat het okay is. Het maakt dat alles wat lichter voelt.
Een tijd lang dacht ik dat ik het hele Amerika avontuur niet echt spannend vond. Niet spannend in de zin van buikpijn of angstig. Gewoon heel bijzonder en met grote interesse om hard te mogen werken. Werken aan herstel. Hoe speciaal is dát! Nu stap ik in dit verhaal ogenschijnlijk makkelijk over een zeer gevoelig onderdeel heen…en dat is het moeten achterlaten van Iris. Dit onderdeel is gedurende de hele reis naar het moment toe, een pittige geweest. Het verdrietige gevoel om niet met z’n drietjes te zijn…dat doet pijn. De angst voor het gevoel van heimwee…Dat het voor haar te lastig zou worden en ik haar niet even kan knuffelen…Onze drie-eenheid en liefde voor elkaar is ‘gewoon’ sterk.
Ik kan het steeds meer een beetje loslaten. De liefdevolle zorg voor haar tijdens onze afwezigheid is iets waar ik helemaal op vertrouw. Het komt goed. Zij én wij kunnen dit aan.
Al maandenlang kamp ik met spanningshoofdpijn. Het start s’ morgens vroeg en duurt tot in de avond. Niet gek met hetgeen er allemaal speelt. Ik ga de hoofdpijn te lijf met lichamelijke afleiding en probeer middels brainwaves wat meer rust te ervaren. Dat lukt vaak voor een zeer korte periode waarna het weer vrolijk aanwezig is. Op een moment afgelopen week was ik in de brillenwinkel voor een bril voor Percy. Ik bedacht mij toen dat een bril met gewoon vensterglas ook wel handig zou zijn voor mij tijdens het fietsen. Dat scheelt heel wat zwermen vliegen uit mijn ooghoeken vegen. Na een oogmeting bij mij (als je toch ter plaatse bent kan je net zo makkelijk je oogkwaliteit laten testen) blijkt dat ik wel degelijk andere dan vensterglazen kon gebruiken. Nog een heel andere mogelijke oorzaak voor de hoofdpijnen.
De maand april was voor ons (is wederkerig) een maand van verjaardagen en feestjes. We hebben al onze verjaardagen gevierd. De vlaggetjes hangen steevast de hele maand april in huis. Dat vieren dat voelt fijn en misschien nog wel prettiger dan in een ‘normaal’ jaar. Na de laatste verjaardag afgelopen weekend is het moment gekomen dat je je realiseert dat je iemand even niet meer gaat zien en spreken. De ene persoon heeft daar ogenschijnlijk geen last van en de andere knuffelt je nog net iets steviger dan anders. Bijzonder om te voelen waar de verbinding ligt. Waar deze stevig is. Dankbaar voor de mooie relaties die we mogen hebben.
Gedurende de afgelopen maanden is er het naast momenten van herkenning en erkenning ook ruimte geweest voor het verkennen. Het verkennen van mogelijkheden wanneer het ene niet lukt. Het verkennen van nieuwe paden wanneer het ene pad niet meer te belopen is. Nu is het voor mij niet vreemd aangezien er sinds de bewuste dag in 2011 er heel veel niet meer kon en paden niet meer toegankelijk waren. Maar nu lijkt het anders. Door de reis die we zijn gestart toen we met de crowdfunding startten is verkenning een veel belangrijker ‘iets’ geworden. Ook de therapie die over een kleine twee weken start zal heel veel punten van verkennen opleveren. Ik kijk er enorm naar uit om de nieuwe aangereikte tools en mogelijkheden tot in de diepte te verkennen. Ik ben er klaar voor. Zonder verwachtingen, met een open blik en veel enthousiasme.
Wordt vervolgd…
Warme groet,
Ieneke
16-03-2023 19:54
Plastic Soup
Afgelopen zondag ben ik samen met Iris een nachtje weggeweest. Al een aantal jaren achter elkaar logeren we saampjes een nachtje in een hotel. Een waardevol moeder – dochter momentje. Een moment met alleen even oog voor elkaar én het moment dat eventjes ‘alles okay’ is. We kletsen wat af, lachen een hoop om van alles en nog wat, gaan lekker uit eten (in de corona jaren was dat niet meer dan een lekkere hap van mc Donalds, genuttigd in de auto), zwemmen, doen spelletjes of datgene wat er maar voor handen en te doen is.
Even geen extra alertheid gevraagd voor onbedoelde en onverwachte moodswings van mijn kant. Best heel erg nodig om dit zo nu en dan te ervaren. Voor beide partijen.
Ons uitje viel wel na een vakantieweek en na een week waarin wij alle drie geraakt werden door het corona virus. Ontzettend stom en het gaf instant het gevoel dat menigeen heeft ervaren tijdens de lockdown. Veel zware energie bij elkaar in een huis. Dat maakte het daarna weggaan voor mij best uitdagend. Vermoeidheid groeide de afgelopen maanden gestaag door veel pijn en daar bovenop kwam nu ook de corona. En die vermoeidheid blijft toch een super voedingsbodem voor ongewenste ontladingen.
In de aanloop naar ons verblijf overdacht ik de meest simpele zaken. Dat is voor mij gewoon. De ‘Wat als’ en ‘hoe dan’ momenten poppen vrolijk op. Ik realiseer me ook ineens dat wanneer ik alleen weg zou gaan, ik echt momenten zou hebben waarop het vragen van hulp onvermijdelijk is. Tenzij je alles vermijdt…
Alleen al een hotelontbijt. Het is een feit dat het lopen met stok en een verlamde arm het gewoonweg niet mogelijk maakt om iets te transporteren…. Ik ken menig moment de afgelopen weken dat ik mijn kopje koffie bij het aanrecht opdronk omdat het niet anders kon. Daarnaast is zoveel etenswaar verpakt!! En verpakkingen losmaken met 1 hand… persoonlijk ervaar ik dat al best frustrerend. Dus hulp is dan echt gewenst.
Opeens herinner ik mij de eerste ochtend in het ziekenhuis na de CVA. Ik kreeg als eenieder andere patiënt de vraag wat ik wilde ontbijten. 1 boterham met kaas en boter. En een sinaasappel. Dat werd keurig voor mij neergelegd en de mevrouw van het ontbijt verdween weer. Daar lig je dan. Extreem boos en in de war. Met een lijf dat niet meer functioneert en een hoofd wat het nét even te goed begrijpt. En een boterham op een bordje, een kuipje boter die best goed ‘op slot’ zit en een zweterig plakje kaas in een verpakking dat er niet uit wil. De woorden die dan ontstaan kon ik toevoegen aan een hele nieuwe uitgave van een dikke van Dale.
Inmiddels heb ik echt wel tools gevonden die helpen bij het openmaken. Die de wereld van verpakkingen letterlijk minder ingewikkeld maakt. En toch scheld ik wekelijks op iets wat niet open wil, tijdens het openmaken wegrolt en alle inhoud onderweg eruit gooit. Afgezien van het fenomeen Plastic Soup wat een mega bedreiging is voor de wereld waar wij in leven, zijn de overbodige plastic verpakkingen ook echt een onderschatte uitdaging voor mensen net zoals ik.
Eigenlijk is het niet de mens die niet beperkt is maar beperkt wordt. Dat kan toch ook nog anders?
26-12-2022 22:04
Oorverdovende stilte
(Synoniem voor reflectie, inkeer, ruimte voor dat wat niet direct onder woorden te brengen is.)
Het was best veel de afgelopen weken. Er was de week na m’n ongelukkige hink-stap-sprong-val en bijhorende kneuzingen, ontving ik een injectie in de linker heup, mocht ik voor de zoveelste keer in de MRI (volgens mij is mijn strippenkaart na een keer of 15 wel vol en de MRI staat garant voor een hoop angsten), was het overal drukdrukdruk…. En was ook nog het gesprek met De Krant.
Een kleine twee weken geleden hebben Percy en ik een interview gehad met Fiona Huisman van De Krant. Het was een fijn gesprek. Het waren veel vragen en de antwoorden c.q. verhalen van de afgelopen 20 jaar passeerden in no time de revue. Dat kan ik. Het oprakelen van…Met weinig zichtbare emotie. Is wel een extreme aanslag op een (bijna)lege batterij. Zeker de moeite waard! Fiona heeft ervoor gezorgd dat er een goed artikel in De Krant is gepubliceerd. Wederom een stukje erkenning en ook zeker een manier om nog meer mensen op de hoogte te brengen van onze doneeractie.
Ook door deze publicatie ontvangen we weer nieuwe donaties. Top. Dankbaar zijn we bij iedere donatie. We zijn goed op weg. Ook al lijkt het uiteindelijk benodigde bedrag nog best ver weg….
Het is tweede kerstdag. Even genieten van de stilte en leegte. Door een mega hoeveelheid aan prikkels lijkt er alleen aandacht gericht op de energie buiten mijzelf. Dat voelt niet goed. Het zorgt voor irritatie.
De aanloop naar kerst maakt de wereld onrustig. Wat moet en mag er allemaal? Wat moet en mag er allemaal niet? Hoe dealt eenieder hiermee? Er wordt veel over gesproken, over gekletst, we delen maar al te graag onze ideeën en meningen hierover. Vermoeiend. Vind het op zich al een uitdaging om m’n eigen ideeën en mening te delen met mezelf. En dat ik dan ook nog luister naar mezelf. Het plaatje helder te krijgen over wat er goed is voor mij, voor ons gezin en onze naasten.
De onrust van de wereld waarin wij leven en ik ook aan mee doe (bewust en veelal onbewust), daar kan ik mij niet meer voor afschermen. Dat filter is kapot. Ik weet dat, voel dat. Het maakt me nu en dan knetter en ik ben mij bewust dat ik geen moment meer kan genieten van wat er is. Ik voel me opgejaagd. Denk dat ik van alles meer moet en het niet kan…en het ook helemaal niet wil. Hoe sterker en groter het wordt, des te groter is de behoefte aan rust. Radicale rust. Geen mensen, geen gepraat, niet hoeven te praten en niet hoeven te luisteren. Niet te hoeven denken.
Belangrijk is om op zo’n moment, de aandacht even naar binnen te richten en te ervaren waar het echt over gaat. Dat kan uiteraard op best veel manieren. Meditatie werkt voor mij soms. Niet wanneer ik te veel van alles ervaar…Dan krijg ik rust door te fietsen. Met de muziek van Einaudi in m’n oren (Intouchables – Fly https://youtu.be/5LRwYKpV-6A.)
Wanneer je dan (bijna) geen mens tegenkomt, je slechts reeën en akka’s ziet en de wind knetterhard om je oren waait… het voelen van de oorverdovende stilte. Voor mij werkt dat. De emoties komen los. Tranen stromen over mijn wangen. De hoofdpijn verdwijnt. M’n brein dan tot rust. Geluk.
Ik wens eenieder geluk. Geluk voor de laatste dagen dit jaar, een gelukkige jaarwisseling. En zeker heel veel geluk voor het nieuwe jaar. Een heel nieuw jaar vol nieuwe kansen en mogelijkheden.
En dat iedereen maar invulling maar geven aan zijn of haar eigen geluk.
09-12-2022 14:39
Versnelling
In de afgelopen twee weken is weer veel gebeurd. Niet alleen in de wereld. Wat daar zich allemaal afspeelt laat ik zoveel mogelijk daar. Het raakt, shockeert, ontroert en verbaast. En ik kan er alleen maar naar kijken. Van een grote afstand. En hoe heftiger de beelden zijn; ik raak het niet kwijt. Het devies is dus afstand, die toch al groot is, nemen.
Ook op microniveau speelt een hoop. Ook al vullen mijn dagen zich niet met (betaald) werk, ik heb weer het gevoel dat het steeds drukker wordt en de dagen meer dan 8 uur omvatten. Het stapelt zich ook op. Het tempo ligt nou eenmaal lager dan voorheen.
Na interessante gesprekken en ontmoetingen extern ontwikkelen nieuwe ideeën zich. Met een sneltreinvaart. Binnen de dorpsgemeenschap ontplooien zich super initiatieven die ook binnen afzienbare termijn worden gerealiseerd. Allen met de insteek ons goede doel te steunen.
Zelf zijn we druk met het benaderen van bedrijven, schrijven we stukken, ontwerpen we flyers en posters en proberen zo het een en ander vorm te geven. Daarnaast klussen we ook tussendoor nog wat. In huis en aan websites. En er zijn ook nog de terugkerende reguliere afspraken op medisch en paramedisch gebied.
Voor de naderende kerstmarkt in Roden wordt door een aantal zeer begane dorpsgenoten veel tijd en energie gestoken in het maken van vogeltaarten. Ook een goed doel op zich waarmee ook de vogels er dus desgewenst warmpjes bijzitten tijdens deze koude decembermaand.
Zelf ben ik lekker bezig met het maken van mijn aandeel voor de verkoop. Een bezoek aan de lokale bloemisten heeft mooi kerstgroen als donatie opgeleverd. Daar word ik heel blij van. Daarmee heb tijdelijk mijn 'oude beroep' weer kunnen oppakken en stort ik mij op de kerststukken.
Daarnaast snuffel ik weer even aan een andere oude liefde….het koken. Alhoewel koken dagelijkse kost betreft, maak ik nu heerlijke (zeer verantwoorde) granola’s voor de markt. Verder ben ik ‘drukjes’ in de weer met een catering van lekkere hapjes.
Door het oppakken van deze twee creatieve ambachten speelt zich ook een film af in mijn hoofd. Allerlei plaatjes en gebeurtenissen uit het werkverleden worden in mijn brein teruggeroepen. Het vormt zich al snel een film die door de hoeveelheid aan informatie versneld wordt afgespeeld. Een ‘trip down memory lane’. Mooi en tegelijkertijd ook best confronterend.
Met alles wat er gebeurt heb ik, gedeeltelijk bewust en ook onbewust, voor een versnelling gekozen die niet altijd goed uitgepakt. Er stagneerde eerder deze week iets in mijn looppatroon. Hoofd en lijf wilde op zich wel vooruit maar voet stapte uit de communicatie. Dat resulteerde in een versnelde hink-stap sprong actie en een keiharde vlucht tegen de bank plus een niet fijne landing op de vloer.
Toch maar even een versnelling minder en af en toe een fikse pas op de plaats.
Best fijn als je jezelf kan bijbenen.
26-11-2022 10:56
Balans
The story continued…Na het gesprek op de bewuste vrijdag en met zowel een arts als een logistiek medewerker te hebben gesproken van CognitiveFX gingen bij ons alle alarmbellen af. Je vraagt je wellicht af waarom? Want het doel was toch al bepaald en de wens is toch groot?Absolute waarheden! Echter werd er tijdens het gesprek benoemd dat ik over 3 weken al terecht kon. En dat korte termijn denken, die flexibiliteit…..dat is er gewoon even niet.Sowieso ben ik er eentje van plannen, strak organiseren en de touwtjes die ik in handen kan houden, niet teveel laten vieren.Na in – en extern beraad hebben wij voor ons vastgesteld dat een behandeling medio mei het meest goed uitkomt. Ook dat is voorgelegd aan CFX en gelukkig kunnen zij zich hier ook in vinden.
Met die stip op de horizon zoeken en vinden we in alle rust oplossingen en invulling voor diegene die niet mee kunnen. Zodat hier, op de thuisbasis, alles zoveel mogelijk doorloopt en liefdevol wordt opgevangen. Dat is gevoelsmatig bijna nóg belangrijker dan de trip naar de USA. Nu al vormt zich de natuurlijke balans.
Inmiddels heb ik ook nog iemand gesproken die al een behandeling heeft gehad in Utah. Zij vertelde mij positieve verhalen, gaf goede tips en mede daarom ben ik blijvend super gedreven om over enkele maanden af te reizen.
Afgezien van de mentale verbetering waarover ik gelezen heb en wat mij de grootste winst zal gaan opleveren, hoop ik ook op een stukje fysieke vooruitgang. Door het structureel overbelasten van mijn ‘goede’ kant en het disfunctioneren van de aangedane kant poppen er steeds weer fysieke problemen op. Dan weer terugkerende, dan weer nieuwe. Dat ik wekelijks een fysiotherapeut mag bezoeken voelt dubbel. Het is eigenlijk een luxe dat het kan. Dat besef ik mij terdege. Daarentegen is het slechts een must omdat ik zonder deze aandacht alleen maar verder achteruitga. Ook op dit vlak is het vinden van balans essentieel.
Tijdens mijn ochtendwandeling vanmorgen werd ik (zoals best vaak) verrast door de mooie natuur. De verwondering van het mooie dat er gewoon voor ons is dat is bijzonder. Zo n genietmomentje maakt ook dat er ruimte komt om gedachtes de vrije loop te laten. Om alles te aanschouwen en er geen oordeel over te hebben.
De doneeractie komt ook vaak in mijn gedachten langs. Het gevoel van dankbaar blijft. Voor eenieder die wat kan missen en gedoneerd heeft. Maar ook voor eenieder die mij een warm hart toedragen.Ook voor het delen van de boodschap. Na het zien van de film “Pay it forward” (2000) was ik geïntrigeerd over het systeem van delen. Ieder mens die iets ontvangt mag ook weer iets delen met drie andere mensen. Wanneer dat doorgeef systeem blijft gaan dan is het bereik mega! Wat de waarde is van het ontvangen of het delen staat nooit ter discussie. Het open staan voor het delen en het ontvangen staat voor op.
Wij bekijken bijna dagelijks wie wij nog kunnen benaderen voor onze actie. Best een klus. Inspannend en inspirerend tegelijk. Deze bedrijven benaderen we allemaal met dezelfde vraag. Is er een mogelijkheid voor een financiële bijdrage en wilt u ons bericht delen? Gevoelsmatig stagneert het daar. De zakelijke wereld is groot en het gebrek aan tijd en aandacht is merkbaar. Het is iets waar wij geen invloed op uit kunnen oefenen. Wat niet van ons is. De wens om die bedrijven te vinden die wel wat kunnen bijdragen, die blijft. Dat vertrouwen dat we deze ook daadwerkelijk vinden is er (vaak). Een balans tussen het zoeken en vinden is van essentieel belang.
12-11-2022 16:46
Energiebesparing
De afgelopen weken zijn voorbij gevlogen en er gebeurde veel. Dat er veel gebeurt is veelal fijn. Het maakt dat de creativiteit stroomt, het brein wordt geprikkeld, ideeën ontstaan. Dat is fantastisch, het maakt vrolijk en daar geniet zowel ik als mijn omgeving van.
Het nadeel is dat het bewaken van de grenzen op een ander level komt te staan. Verstandelijk voelt dat even als ‘niet zo nodig’ en ‘het kan toch nog wel even’. En dáár ga ik keer op keer de fout in. Ik voel aan heel het hoofd en lijf dat het niet meer ‘even erbij’ kan. Dat de buien van de slappe lach hebben binnen ‘no time’ kunnen veranderen in een donderbui. Ik weet inmiddels dat de grenzen ten alle tijden bewaakt dienen te worden. Weet ook dat het enthousiasme eindeloos is en dat de uitkomst standaard resulteert in een mega ontploffing. Een soort van ‘oerknal’. Niet te remmen, niet te stoppen. Het resulteert in verdriet en angst.
Ik schrijf nu niet over grootse en meeslepende activiteiten die voor eenieder wel als te veel kunnen voelen. Het betreft niet een dagje shoppen, een avond doorhalen. Ik heb het over een ‘standaard’ extra boodschapje doen, even spontaan iemand ontmoeten voor een gezellig kletsmomentje…..daar heb ik het over. Dat dit niet ‘gewoon’ kan frustreert.
Het betekent niet dat er geen momenten zijn van even genieten. Die zijn er genoeg. Ik geniet iedere morgen van het opstaan, het daglicht, de liefde van en voor Percy en Iris. De dag te beginnen met een hoofd vol wensen en plannen. Van het wandelen met de hond. Het fietsen in een mooie verkleurende omgeving. Het voelt als heel bijzonder en ik waardeer enorm de reacties van lieve mensen die steunen, die mij zien, mij laten. Mensen die initiatieven ontwikkelen om te helpen een doel te behalen. Het voelt soms als onwerkelijk. Ik omarm het gevoel graag.
Voor nu weet ik dat ik de komende dagen moet leven met extreme energiebesparing. Ook in dit geval is de rekening die betaalt moet worden anders te hoog.
De wens blijft toch dat deze energiecrisis niet nog jaren duurt.
Note
Gisteravond een zoomsessie gehad met een van de artsen van CognitiveFX. Verder ook meteen de logistieke zaken doorgesproken. Ik ben zeer welkom en de plannen kunnen gemaakt worden voor een intensieve therapie van twee weken. Op korte termijn deel ik meer hierover. Even rust in mijn hoofd creëren. Daarna weer alle hens aan dek!
To be continued…
Warme groet, Ieneke