Lieve mensen,

Graag vraag ik uw aandacht voor de situatie die ons gezin al jaren onder druk zet.

Onze vader gaat al 15 jaar lichamelijk achteruit door een onbekende oorzaak. Daar hij eerst de diagnose MS en levensverwachting van 2 jaar kreeg, werd daarna gezegd dat dit niet overeen kwam met de scans die een jaar later van de hersenen gemaakt werden. Het is ons nog steeds niet bekend wat er aan de hand is.. 

Onze vader is er altijd voor anderen geweest. Hij heeft zijn ouders op (te) jonge leeftijd moeten helpen met de huur, heeft de zaak van zijn vader genoodzaakt overgenomen toen hij kwam te overlijden en heeft een huwelijk gehad met onze moeder waarin hij altijd geprobeerd heeft mee te bewegen. Wij kennen onze vader als een man die voor anderen zorgt, en hierbij niet geleerd heeft om naar zijn eigen behoeftes te kijken. Wij vermoeden dat de aanzet van zijn lichamelijke problemen komen vanuit het jarenlang over de eigen grenzen heengaan. Dit heeft een onderliggende lichamelijke kwetsbaarheid getriggerd, die nu doorzet op een niveau wat voor ons allen hartverscheurend is.

Onze vader ging van een mobiel, levendig mens die graag kluste aan auto’s en vroeger toen wij nog jong waren achter ons aanrende als ‘kapitein strompel’, naar iemand die 15 jaar geleden moest gaan lopen met een stok. Wij maakten er toen nog geintjes over, ‘nu bent u echt kapitein strompel papa…’, omdat wij zo omgaan met tegenslagen. 

Omdat hij slecht kon lopen is hij op een winteravond gevallen en is hij met zijn lichaam zodanig hard op de autoklep gevallen dat hij zijn bovenarm heeft gebroken. Jennifer, de jongste van ons, heeft dit zien gebeuren en vertelt hier nog steeds in tranen over. Onze vader kon hierdoor langere tijd niet lopen, want hij had zijn armen nodig om te steunen. Vanaf dit punt is het heel hard gegaan. Onze vader kan ondertussen niet meer lopen, zit vast op zijn sta-op stoel, en de verzorging moet op bed gedaan worden. 

Onze vader is geneigd te doen alsof het wel mee valt, en heeft ons van jongs af aan meegegeven positief in het leven te staan. Wij hebben de laatste jaren van alles geprobeerd, waaronder de psychosomatische benadering. Mijn vader is naar zichzelf gaan kijken, naar de trauma’s die hij weg geduwd heeft zoals het verlies van zijn vader, de kanker die hij gehad heeft, het eindigen van zijn huwelijk, zijn vluchtgedrag (door te gaan wonen in Groningen) en de zwaar belaste jeugd. Onze vader ging voor het eerst uitspreken dat hij het leven toch wel zwaar vindt door zijn lichamelijke achteruitgang en dat hij vaak doet alsof het wel goed gaat om ons niet te belasten. Deze uitspraken werden afgelopen jaar gevolgd door de bekentenis dat hij nadacht over euthanasie… 

Onze vader, die er altijd, al die jaren voor ons en voor iedereen is geweest, staat alleen in dit vreselijke proces. Hij woont in zijn eentje in Groningen, in een ouderenappartement waar hij thuiszorg ontvangt. Zijn beste vriendin die in de regio woont komt hem vaak helpen, en wij als dochters proberen ook zo vaak mogelijk langs te gaan. Wij wonen in Amsterdam en het Gooi, dus wij zijn hierin beperkt. We zien onze vader steeds verder wegkwijnen, en overdrijven niet als we zeggen dat we iedere keer huilend Groningen uit rijden.

Wij hebben recent rond de tafel gezeten met zijn beste vriendin die naar een groot huis verhuisd is. Zij wil de mantelzorg op zich nemen in combinatie met thuiszorg. Dan zal hij niet meer dagen alleen doorbrengen, vastzittend op zijn sta-op stoel in dat kleine appartementje… 

Aan de woning zit een vervallen schuur die opgeknapt kan worden naar een op zichzelf staande woning. De woning kan ingericht worden op een manier dat er ruimte is voor meer hulpmiddelen, in de hoop dat hij mogelijk lichamelijk nog enigszins zou kunnen verbeteren. Dit kost rond de 60.000 euro… Wij hebben allemaal de financiële mogelijkheden niet om dit te doen.

Onze vader verdient het om verlichting in zijn leven te krijgen. Wij voelen dat de klok begint te tikken, en dat hij zowel lichamelijk als mentaal steeds verder wegzakt. Wij willen onze vader niet kwijt… Niet op deze manier… Hij is nog maar 58 jaar en hij is langzaam aan het opgeven, en wij zijn radeloos. Wij kunnen niet anders dan aan u vragen of u alstublieft een donatie wilt doen, zodat wij zo ver mogelijk kunnen komen met het verbouwen van de schuur. Wij zijn ontzettend dankbaar voor iedereen die ons in ons proces steunt.

Liefs,

Desi, Gabriëlle en Jennifer