LAATSTE EERBETOON ALS ENIGE OVERLEVENDE

LAATSTE EERBETOON ALS ENIGE OVERLEVENDE | Geld inzamelen
 
 

***ALS HET ONDENKBARE PLOTSELING WERKELIJKHEID WORDT***

Ik ben Eveline, 38 jaar en getrouwd met Dave.
Wij hebben 3 geweldige kinderen Kaya, Kayden en Chloë en ben dankbaar voor dit mooie gezin.

En dan is het vrijdagavond 19 maart 2021 en Feira (schoonzus) belt mij op dat Angelo (mijn broer) plotseling is overleden. Ik ben in shock.
Gebeurt dit echt? Ik blijf vol ongeloof en verbazing achter. De realisatie dat ik de enige overlevende ben uit mijn gezin komt als een harde klap.

Angelo word zaterdag 27 maart in Samoa gecremeerd, de plek waar hij gelukkig was samen met de kerk en Feira. Door de Corona ga ik het niet redden om bij de crematie te zijn.

Wat ik mogelijk wil maken is om met mijn neef Delano er heen te gaan om samen met Feira zijn as uit te strooien. Ik wil graag tijd doorbrengen met haar en de plekken zien die voor hem belangrijk waren.
Ik voel dat ik deze afsluiting nodig heb om verder te kunnen gaan met mijn leven in Nederland want ik ben nu iedereen verloren (vader, moeder en broer).
Feira heeft kunnen regelen dat wij toegang hebben op het eiland Samoa. Een uitzonderlijke kans in deze tijd die ik graag met beide handen wil aanpakken.

Maar dit is een hele grote financiële opgave waar niemand op voorbereid is en waarbij wij alle hulp goed kunnen gebruiken.
Door corona word deze reis anders dan anders, we zullen alle regels moeten volgen van elk land waardoor we langer onderweg zijn en in quarantine moeten zitten waardoor de kosten hoog op kunnen lopen.
En omdat hij in Samoa wordt gecremeerd en familie en vrienden geen afscheid kunnen nemen willen wij in Nederland nog een herdenking doen.
Vandaar mijn oproep. Mocht je een bijdrage kunnen missen, dan zouden we dit erg waarderen.

Iedere bijdrage is welkom en hier zijn wij meer dan dankbaar voor! Na de reis wil ik mijn ervaringen graag met jullie delen.........

Voor alle mensen die hiervoor openstaan deel ik hier nu mijn levens verhaal.

Ik ben opgegroeid in een liefdevol gezin met mijn moeder Willy, vader Maick en broer Angelo. Ons leven verloopt goed, totdat mijn moeder op 31 jarige leeftijd borstkanker krijgt. Ze herstelt hiervan. Maar uiteindelijk blijkt de kanker helemaal te zijn uitgezaaid en sterft ze alsnog op 36 jarige leeftijd (in 1993). Voor ons komt dit totaal onverwacht. Ik blijf achter met een ontroostbare vader en broer. Hierna volgt een zware tijd met veel verdriet waarin wij allen proberen te overleven.

Kort daarna slaat het noodlot weer toe. Mijn vader krijgt op 48 jarige leeftijd de diagnose darmkanker. Op dat moment zit ik met mijn vader bij de internist en de grond valt onder mijn voeten weg.
En ik denk; daar gaan we weer. Ik moet sterk zijn, knop om en door. Ons gezamenlijk doel wordt: wij gaan dit aanpakken.

Hierna volgt een turbulente periode. Diverse keren met de ambulance opgehaald met spoed, diverse keren afscheid moeten nemen op de IC in Venlo, IC Nijmegen en IC Maastricht. En iedere keer is mijn vader zo sterk dat hij zich toch mentaal en lichamelijk zover krijgt om thuis te komen. Maar na elke opname zien we hem inleveren. Het is pijnlijk om dit jaren lang te moeten aanzien. Hoewel ik me heel goed besef dat wij in reserve tijd leven. Alles wat wij aan extra tijd krijgen, is mooi meegenomen. Maar het blijft zwaar om de zorg te dragen samen met mijn broer Angelo en familie.

Ik word zwanger en Dave en ik krijgen in januari 2009 onze dochter Kaya. Maar dan komen in april 2009 de woorden vanuit het ziekenhuis Nijmegen:  ‘helaas, wij kunnen niks meer voor uw vader doen’. Mijn vader word opgevangen bij zijn zus waar hij zijn laatste tijd door brengt op eigen verzoek. Na een 9 jarig ziektebed, een tijd vol hoop en pijn, sterft hij op 23 mei 2009. Een week na de begrafenis gaan wij onze dochter Kaya dopen in dezelfde kerk als de begrafenis, een bizar gevoel.

Dan lijkt het eindelijk na jaren met veel verdriet toch rustiger te worden. Wij zijn in verwachting van een tweeling, we voelen ons super gezegend. Ze worden te vroeg geboren, maar alles gaat gelukkig goed.
En dan slaat het noodlot weer toe; mijn broer Angelo word met spoed per ambulance naar het Radboudziekenhuis gebracht met hartfalen. Een zeldzaam geval op zo’n jonge leeftijd. Het gaat heel slecht en hij krijgt een ICD geplaatst bij zijn hart. Die nacht blijf ik bij hem met mijn nicht Rowena. Zoals eerder loopt mijn normale leven weer niet zoals ik wil, onze babyborrel staat gepland voor de volgende dag voor 80 personen. Dus ik besluit "The Show must go on". Ik geef iedereen de opdracht om het toch door te laten gaan. Ik slaap een paar uurtjes en maak mijn gezin klaar voor de babyborrel. Bij binnenkomst hebben familie en vrienden alles verzorgd. We huilen even en ik vraag dan vriendelijk om niet te melden dat Angelo er helaas niet bij kan zijn. Hij ligt op dat moment alleen in Nijmegen.

Angelo’s herstel daarna verloopt moeizaam en hij wordt depressief. Hij voelt zich een man met een 80-jarig hart. Hij woont op dat moment samen en die relatie gaat helaas stuk. Voor zijn gevoel is hij werkelijk alles kwijt. Het doet mij pijn om weer te moeten aanzien dat het leven hem niet gelukkig maakt. Hij trekt in bij een oom en tante en vind zijn troost in het geloof. Het was een hele vreemde situatie om hem te zien in volle overgave naar het geloof, het ging stap voor stap iets beter. Maar ondanks dat, kon hij zijn geluk hier niet helemaal vinden.

En dan ontmoet hij Feira tijdens een bijbelstudie online. Maar deze prachtige vrouw woont letterlijk aan de andere kant van de wereld in Samoa. Heel kort daarna verteld hij mij dat ze gaan trouwen, want dit is de liefde van zijn leven, en dit terwijl ze elkaar nog nooit in het echt hebben gezien. Ik begreep hier totaal niks van. Je gaat naar de andere kant van de wereld, trouwen met een vrouw die je nog nooit hebt ontmoet in het echt? Maar hij is helemaal overtuigd. Hij is vastberaden om naar Samoa te gaan.

Om daar heen te gaan en iedereen over te laten komen voor de bruiloft is geen optie. En Angelo zegt dan ook tegen mij: ‘zus het is geen probleem dat niemand van mijn familie erbij kan zijn, ik begrijp dat wel’. Ik zelf vind het ondraaglijk, de gedachte dat er 100 mensen van Feira aanwezig zouden zijn, maar niemand van Angelo. Toen hebben de familie en Dave mij er van overtuigd dat ik toch die kant op moet gaan met iemand. Maar ik was zo bang om de kinderen achter te laten. En het idee dat ik helemaal alleen zonder Dave en de kinderen ga vliegen, bezorgde mij al nachtmerries. Uiteindelijk neem ik het besluit om samen met Paula (mijn nicht) deze bijzondere reis voor Angelo te maken.

Het huwelijk is net een sprookje. Ik als zijn getuige en alles klopt. De overtuiging die ze hebben is voelbaar tussen Angelo en Feira, magisch! Voor mij persoonlijk moest ik zeker weten dat ik Angelo daar met een gerust hart kon achterlaten. En dat gevoel hebben ze mij op Samoa ook echt gegeven.

Terug in Nederland is het pijnlijk om de afstand te accepteren maar stap voor stap gaat het mij steeds beter af. En dan een dag voor mijn 36e verjaardag stort ik volledig in (ironisch genoeg op dezelfde leeftijd dat mijn moeder stierf).
Ik ga een hele zware periode tegemoet. Tijdens deze periode werk ik volledig aan mijzelf om alles weer te resetten van alle jaren. En mijn band met Angelo wordt zo puur en zo goed, ik geniet van ieder gesprek dat wij samen hebben. De rollen zijn goed zoals ze ooit waren. Ik ben zijn zusje en niet ‘de ouder’ of wat dan ook. Een heerlijk gevoel. Veel lachen samen, veel bespreken en delen via bellen of FaceTime. Dit contact voelt voor mij nu goed, ik heb er vrede mee dat hij zo ver weg is.

Uiteindelijk vind ik de juiste baan/opleiding en ga ik iets doen waar ik helemaal voor wil gaan. Ik heb er zin in en ik ben helemaal in balans, ik ben echt gelukkig. Door de vele ziektes die in dit gezin speelden neem ik het besluit om een erfelijkheidsonderzoek te laten doen. Op borstkanker, darmkanker en hartfalen. Na een aantal moeizame gesprekken komt eruit dat ik de gelukkige ben van de 4 van dit gezin wat de kanker betreft. Het cardiologisch onderzoek kan pas starten wanneer Angelo in Nederland is om DNA af te staan.

Maar helaas mocht het niet zo zijn dat hij Nederland nog levend zou zien en blijf ik met verdriet achter....

Hierbij een nummer dat Angelo mij heeft gestuurd voordat hij naar Samoa ging. Hij zei vaak tegen mij: ‘denk je aan het liedje'?🎵 

Eveline 

Eveline Morjaan
28-05-2021

Dankbaar!

Lieve familie, vrienden en kennissen die deze reis mogelijk hebben gemaakt;

Wij zijn gisteren veilig aangekomen op Samoa!

Dankbaar en nog een beetje met ongeloof want deze reis was allesbehalve gemakkelijk. Echt elke hindernis denkbaar zijn wij tegengekomen, al beginnend met een file en allerlaatste check-in op Amsterdam Schiphol. Van rennend naar het vliegtuig op Schiphol naar slapend op Dubai, naar 20 uur wachtend in Nieuw Zeeland, en een volledige check op alle documenten + extra test in Samoa, naar een uiteindelijke aankomst in het quarantaine hotel. Een rollercoaster van begin tot nu. Wachtend op een goede uitslag van de test zodat wij eindelijk Ofeira mogen omarmen en het pad van onze broer mogen volgen.

Maar wij zijn dankbaar, dat wij hier mogen zijn en deze kans hebben gekregen.

Foto’s en een film volgen nadat wij alle momenten samen hebben kunnen vastleggen.

Liefs Eveline en Delano 💙

 




Eveline Morjaan
19-04-2021

 

Lieve familie, vrienden, kennissen en iedereen die op welke manier dan ook heeft bijgedragen aan ons doel. We zijn inmiddels weer wat dagen verder nadat wij deze actie zijn gestart.
Dankzij jullie hulp zijn we zo ver gekomen dat wij de tickets en het quarantaine hotel konden boeken. 
Maar zo goed als de actie liep, zo slecht was de timing van de Corona besmetting in onze familie. Hierdoor hebben wij weken achter elkaar moeten testen om de juiste testuitslagen in te kunnen leveren aan de instanties op Samoa. Zelfs 3 testen op dezelfde dag waren nodig voor de uitslag. Eerder werden wij niet geaccepteerd op het eiland. Begrijpelijk maar tegelijkertijd frustrerend. Honderden euro’s verder aan testen, tientallen e-mails naar het Consulaat, de Ambassade en het Ministerie van Gezondheid, eindelijk waren de uitslagen goed genoeg voor toegang tot het eiland.
Maar helaas te laat voor de vluchten die al geboekt waren voor afgelopen week. Het was een stressvolle week om alle papieren op tijd in orde te krijgen voor de vluchten.
Pfff, wat een gedoe. Tickets weer moeten annuleren met extra kosten, onze werkgevers inlichten van de vertraging en vragen naar de eerst mogelijke vlucht. 
Maar misschien heeft het zo moeten zijn, want zo kort dag alles moeten plannen, inpakken, familie voorbereiden en verlaten, dat was misschien te snel. En onvoorbereid.
Dan mailt het Consulaat mij terug met het verlossende antwoord; Eveline en Delano, jullie staan begin Mei op de passagierslijst met de eerste vlucht van Nieuw-Zeeland naar Samoa.

Bijzonder, want er zijn alleen vluchten voor repatriëring toegestaan en het Consulaat moet expliciet toestemming en instructie geven om ons op de passagierslijst van de vliegtuigmaatschappij te zetten.

Eindelijk! Wij bedanken in stilte nog iedereen die dit mogelijk heeft gemaakt en boeken de tickets voor de vlucht. 14 Mei van Nieuw-Zeeland naar Samoa. Het is zeker! Wij zijn toegestaan en kunnen verder met ons doel.
Want hoezeer de focus ook op de reis ligt, het doel is om Angelo op een manier te herdenken die hij verdient, die wij graag willen delen met elkaar, onze familie en met jullie. 

Wij kunnen nog steeds alle hulp gebruiken in deze actie omdat we er nog niet helemaal zijn maar de belangrijkste stappen zijn genomen.

Liefs Eveline & Delano 🧡


Eveline Morjaan
01-04-2021

Hierbij een korte update.

Afgelopen week hebben we goed nieuws ontvangen waaronder de bevestiging dat er geen belasting over het gedoneerde bedrag hoeft te worden af gedragen, waar we in eerste instantie wel rekening mee hadden gehouden. 

Dat betekend dat het totaal benodigde bedrag met aanvulling van mijn gezin en de harde kern een stuk naar beneden kan, en we volgende week (nadat we Corona vrij zijn bevonden ) gaan boeken en kunnen vertrekken.

Ik wil jullie nogmaals bedanken voor alle donaties, lieve woorden en support🧡.

Liefs Eveline


Eveline Morjaan
29-03-2021

Lieve mensen hier een korte update van mij over de turbulente ‘days after’...

Nadat ik mijn schoonzus Feira op 20 maart aan de telefoon heb gehad met het verschrikkelijke nieuws, besluit ik dat iedereen ingelicht moet worden.

Ik begin bij de ‘harde kern’ , deze bestond altijd uit 7, Angelo en ik, Nathalie, Delano, Paula, Rowena & Elloreen.
Zonder ouders, als broer en zussen proberen we elkaar staande te houden, en te genieten van elk moment die het leven voor ons nog in petto heeft. Dat zijn er nu nog maar 6, en het nieuws slaat in als een bom.

Daarna gaat er een telefoontje uit naar Peter & Lia, mijn oom en tante die altijd voor mij en Angelo hebben klaargestaan.
Ook daar overheerst de verbazing en ongeloof.

Na deze gesprekken is mijn energie op, ik vraag Dave om alle andere familie leden en vrienden in te lichten want ik kan het niet meer opbrengen.

Rekening houdend met de Corona regels en maatregelen, komen en gaan er mensen. Er moet veel geregeld worden, elke dag heb ik contact met mijn schoonzus Feira en de harde kern om zo kort mogelijk op de bal te zitten. ‘Wat moet er nog geregeld worden’, ‘wat is er al gedaan’ en ‘wat gaat er nog komen’.

Het is veel en chaotisch maar al met al begint alles een beetje vorm te krijgen.
Dinsdagavond besluit ik me preventief voor Corona te laten testen, want als ik wil reizen dan is een negatief resultaat een vereiste. En gezien ik geen klachten heb, maak ik me niet druk over de uitslag.

En dan komt die uitslag, positief. Nee hè denk ik, het hele jaar houdt ik me aan alle regels en uitgerekend nu, ja uitgerekend nu moeten we in quarantaine. 
Er zijn meerdere positieve uitslagen binnen de familie en iedereen zit binnen opgesloten in  huis. Bij ons gaat er niemand in of uit, en het drama is gevoelsmatig weer compleet.

We bespreken de plannen via videobellen, en proberen zo de openstaande taken te verdelen. Leuk is anders. 

Vrijdagavond 26 Maart zit ik met het gezin op de bank. We kijken naar de live stream ceremonie van Angelo vanuit Samoa. Het is prachtig om te zien hoe geliefd mijn broer daar was, en hoe de mensen daar op zo’n mooie manier afscheid van hem konden nemen.

Echter na de ceremonie voel ik geen afsluiting. Mijn verstand en gevoel liggen niet op een lijn, en er lijkt geen einde te komen aan dit verdriet.
Ik ben niet de enige die dit zo ervaart, maar ook mijn man en kinderen ervaren het zo.

Ik besef me nu nog meer dat ik afscheid moet nemen op mijn manier, de reis en een herdenking hier in Nederland, voor mij en iedereen die Angelo hier lief had.

Ik wil  iedereen alvast vanuit de grond van mijn hart bedanken, voor alle donaties en lieve berichten🙏🏽..
We zijn al een heel eind, maar kunnen alle hulp goed gebruiken. Zonder Corona zou dit bedrag niet zo hoog zijn (weken quarantaine kosten buitenland) en zou het zoveel makkelijker te zijn geweest die reis te maken, maar helaas kunnen ook wij hier niet omheen.

 

Liefs Eveline 🧡



367 donaties
€ 17.696,00
Doel: € 25.000,00
70%