***ALS HET ONDENKBARE PLOTSELING WERKELIJKHEID WORDT***
Ik ben Eveline, 38 jaar en getrouwd met Dave.
Wij hebben 3 geweldige kinderen Kaya, Kayden en Chloë en ben dankbaar voor dit mooie gezin.
En dan is het vrijdagavond 19 maart 2021 en Feira (schoonzus) belt mij op dat Angelo (mijn broer) plotseling is overleden. Ik ben in shock.
Gebeurt dit echt? Ik blijf vol ongeloof en verbazing achter. De realisatie dat ik de enige overlevende ben uit mijn gezin komt als een harde klap.
Angelo word zaterdag 27 maart in Samoa gecremeerd, de plek waar hij gelukkig was samen met de kerk en Feira. Door de Corona ga ik het niet redden om bij de crematie te zijn.
Wat ik mogelijk wil maken is om met mijn neef Delano er heen te gaan om samen met Feira zijn as uit te strooien. Ik wil graag tijd doorbrengen met haar en de plekken zien die voor hem belangrijk waren.
Ik voel dat ik deze afsluiting nodig heb om verder te kunnen gaan met mijn leven in Nederland want ik ben nu iedereen verloren (vader, moeder en broer).
Feira heeft kunnen regelen dat wij toegang hebben op het eiland Samoa. Een uitzonderlijke kans in deze tijd die ik graag met beide handen wil aanpakken.
Maar dit is een hele grote financiële opgave waar niemand op voorbereid is en waarbij wij alle hulp goed kunnen gebruiken.
Door corona word deze reis anders dan anders, we zullen alle regels moeten volgen van elk land waardoor we langer onderweg zijn en in quarantine moeten zitten waardoor de kosten hoog op kunnen lopen.
En omdat hij in Samoa wordt gecremeerd en familie en vrienden geen afscheid kunnen nemen willen wij in Nederland nog een herdenking doen.
Vandaar mijn oproep. Mocht je een bijdrage kunnen missen, dan zouden we dit erg waarderen.
Iedere bijdrage is welkom en hier zijn wij meer dan dankbaar voor! Na de reis wil ik mijn ervaringen graag met jullie delen.........
Voor alle mensen die hiervoor openstaan deel ik hier nu mijn levens verhaal.
Ik ben opgegroeid in een liefdevol gezin met mijn moeder Willy, vader Maick en broer Angelo. Ons leven verloopt goed, totdat mijn moeder op 31 jarige leeftijd borstkanker krijgt. Ze herstelt hiervan. Maar uiteindelijk blijkt de kanker helemaal te zijn uitgezaaid en sterft ze alsnog op 36 jarige leeftijd (in 1993). Voor ons komt dit totaal onverwacht. Ik blijf achter met een ontroostbare vader en broer. Hierna volgt een zware tijd met veel verdriet waarin wij allen proberen te overleven.
Kort daarna slaat het noodlot weer toe. Mijn vader krijgt op 48 jarige leeftijd de diagnose darmkanker. Op dat moment zit ik met mijn vader bij de internist en de grond valt onder mijn voeten weg.
En ik denk; daar gaan we weer. Ik moet sterk zijn, knop om en door. Ons gezamenlijk doel wordt: wij gaan dit aanpakken.
Hierna volgt een turbulente periode. Diverse keren met de ambulance opgehaald met spoed, diverse keren afscheid moeten nemen op de IC in Venlo, IC Nijmegen en IC Maastricht. En iedere keer is mijn vader zo sterk dat hij zich toch mentaal en lichamelijk zover krijgt om thuis te komen. Maar na elke opname zien we hem inleveren. Het is pijnlijk om dit jaren lang te moeten aanzien. Hoewel ik me heel goed besef dat wij in reserve tijd leven. Alles wat wij aan extra tijd krijgen, is mooi meegenomen. Maar het blijft zwaar om de zorg te dragen samen met mijn broer Angelo en familie.
Ik word zwanger en Dave en ik krijgen in januari 2009 onze dochter Kaya. Maar dan komen in april 2009 de woorden vanuit het ziekenhuis Nijmegen: ‘helaas, wij kunnen niks meer voor uw vader doen’. Mijn vader word opgevangen bij zijn zus waar hij zijn laatste tijd door brengt op eigen verzoek. Na een 9 jarig ziektebed, een tijd vol hoop en pijn, sterft hij op 23 mei 2009. Een week na de begrafenis gaan wij onze dochter Kaya dopen in dezelfde kerk als de begrafenis, een bizar gevoel.
Dan lijkt het eindelijk na jaren met veel verdriet toch rustiger te worden. Wij zijn in verwachting van een tweeling, we voelen ons super gezegend. Ze worden te vroeg geboren, maar alles gaat gelukkig goed.
En dan slaat het noodlot weer toe; mijn broer Angelo word met spoed per ambulance naar het Radboudziekenhuis gebracht met hartfalen. Een zeldzaam geval op zo’n jonge leeftijd. Het gaat heel slecht en hij krijgt een ICD geplaatst bij zijn hart. Die nacht blijf ik bij hem met mijn nicht Rowena. Zoals eerder loopt mijn normale leven weer niet zoals ik wil, onze babyborrel staat gepland voor de volgende dag voor 80 personen. Dus ik besluit "The Show must go on". Ik geef iedereen de opdracht om het toch door te laten gaan. Ik slaap een paar uurtjes en maak mijn gezin klaar voor de babyborrel. Bij binnenkomst hebben familie en vrienden alles verzorgd. We huilen even en ik vraag dan vriendelijk om niet te melden dat Angelo er helaas niet bij kan zijn. Hij ligt op dat moment alleen in Nijmegen.
Angelo’s herstel daarna verloopt moeizaam en hij wordt depressief. Hij voelt zich een man met een 80-jarig hart. Hij woont op dat moment samen en die relatie gaat helaas stuk. Voor zijn gevoel is hij werkelijk alles kwijt. Het doet mij pijn om weer te moeten aanzien dat het leven hem niet gelukkig maakt. Hij trekt in bij een oom en tante en vind zijn troost in het geloof. Het was een hele vreemde situatie om hem te zien in volle overgave naar het geloof, het ging stap voor stap iets beter. Maar ondanks dat, kon hij zijn geluk hier niet helemaal vinden.
En dan ontmoet hij Feira tijdens een bijbelstudie online. Maar deze prachtige vrouw woont letterlijk aan de andere kant van de wereld in Samoa. Heel kort daarna verteld hij mij dat ze gaan trouwen, want dit is de liefde van zijn leven, en dit terwijl ze elkaar nog nooit in het echt hebben gezien. Ik begreep hier totaal niks van. Je gaat naar de andere kant van de wereld, trouwen met een vrouw die je nog nooit hebt ontmoet in het echt? Maar hij is helemaal overtuigd. Hij is vastberaden om naar Samoa te gaan.
Om daar heen te gaan en iedereen over te laten komen voor de bruiloft is geen optie. En Angelo zegt dan ook tegen mij: ‘zus het is geen probleem dat niemand van mijn familie erbij kan zijn, ik begrijp dat wel’. Ik zelf vind het ondraaglijk, de gedachte dat er 100 mensen van Feira aanwezig zouden zijn, maar niemand van Angelo. Toen hebben de familie en Dave mij er van overtuigd dat ik toch die kant op moet gaan met iemand. Maar ik was zo bang om de kinderen achter te laten. En het idee dat ik helemaal alleen zonder Dave en de kinderen ga vliegen, bezorgde mij al nachtmerries. Uiteindelijk neem ik het besluit om samen met Paula (mijn nicht) deze bijzondere reis voor Angelo te maken.
Het huwelijk is net een sprookje. Ik als zijn getuige en alles klopt. De overtuiging die ze hebben is voelbaar tussen Angelo en Feira, magisch! Voor mij persoonlijk moest ik zeker weten dat ik Angelo daar met een gerust hart kon achterlaten. En dat gevoel hebben ze mij op Samoa ook echt gegeven.
Terug in Nederland is het pijnlijk om de afstand te accepteren maar stap voor stap gaat het mij steeds beter af. En dan een dag voor mijn 36e verjaardag stort ik volledig in (ironisch genoeg op dezelfde leeftijd dat mijn moeder stierf).
Ik ga een hele zware periode tegemoet. Tijdens deze periode werk ik volledig aan mijzelf om alles weer te resetten van alle jaren. En mijn band met Angelo wordt zo puur en zo goed, ik geniet van ieder gesprek dat wij samen hebben. De rollen zijn goed zoals ze ooit waren. Ik ben zijn zusje en niet ‘de ouder’ of wat dan ook. Een heerlijk gevoel. Veel lachen samen, veel bespreken en delen via bellen of FaceTime. Dit contact voelt voor mij nu goed, ik heb er vrede mee dat hij zo ver weg is.
Uiteindelijk vind ik de juiste baan/opleiding en ga ik iets doen waar ik helemaal voor wil gaan. Ik heb er zin in en ik ben helemaal in balans, ik ben echt gelukkig. Door de vele ziektes die in dit gezin speelden neem ik het besluit om een erfelijkheidsonderzoek te laten doen. Op borstkanker, darmkanker en hartfalen. Na een aantal moeizame gesprekken komt eruit dat ik de gelukkige ben van de 4 van dit gezin wat de kanker betreft. Het cardiologisch onderzoek kan pas starten wanneer Angelo in Nederland is om DNA af te staan.
Maar helaas mocht het niet zo zijn dat hij Nederland nog levend zou zien en blijf ik met verdriet achter....
Hierbij een nummer dat Angelo mij heeft gestuurd voordat hij naar Samoa ging. Hij zei vaak tegen mij: ‘denk je aan het liedje'?🎵
Eveline