Evelyn, zus van Dyane schrijft: Eindelijk konden mijn moeder, Ninan en ik Dyane zien. Het was een grote schok voor ons. Dyane's situatie thuis is sterker en triester dan we dachten.
Dyane vroeg afgelopen dinsdag ontslag uit het ziekenhuis, ze kon de uren niet meer tellen om haar kinderen te zien.
De artsen van het ziekenhuis Maria Auxiliadora hadden haar gezegd dat er voorlopig niets anders op zat dan te beginnen met de revalidatie. De operatie kan nog niet plaats vinden.
Dyane kwam aan in haar huis in San Miguel (het huis dat zij samen met haar man had gekocht en waarvan zij in juli de sleutels had gekregen).
Thuis wordt ze verzorgd door mijn zus Ashlee. Ashlee is de jongste van de broers en zussen.
Zij zorgde al voor Bastian en Cathleen sinds dit allemaal begon. En nu had Dyane de zorg nodig, min of meer, als van een baby. Ze kan niets. Nu ik hier ben, zie ik wat er allemaal moet gebeuren en kan ik niet begrijpen hoe Ashlee de situatie in haar eentje heeft kunnen oplossen.
Dus sinds onze aankomst, heeft mijn moeder voor de baby's gezorgd, Ashlee en ik zorgen voor Dyane. Ik heb moeten leren hoe je een volwassene in bad doet en verschoont, maar ook het verzorgen van de katheter en het op tijd toedienen van medicijnen. Het is ongelooflijk vermoeiend geweest. Maar heel geruststellend om te beseffen dat ik hier ben en dat ik het kan.
Dyane is nog steeds erg positief. Haar geloof in God is door niets en niemand gebroken. Ze heeft er vertrouwen in dat ze op de een of andere manier weer zal kunnen lopen en voor haar kinderen zal kunnen zorgen.
We moeten snel iemand vinden die gespecialiseerd is om voor haar te zorgen. Hoezeer Ashlee en ik ook ons best doen, het is niet genoeg en niet zoals het zou moeten zijn.
Het tweede wat spoedig moet is beginnen met de revalidatie (zo snel mogelijk). Daarvoor moeten we ook iemand of een instelling vinden.
Het derde is een manier vinden om voor haar kinderen te zorgen en ze lief te hebben. De grootouders zijn bereid het te doen, maar omdat het vermoeiend is, zullen zij ook hulp nodig hebben.
Kortom, er moet nog veel worden georganiseerd en er zijn niet veel middelen, en met deze pandemie zijn er niet veel mensen die bereid zijn te helpen.
Wij hebben er vertrouwen in dat God zal voorzien en dat wij te zijner tijd de juiste mensen of instellingen zullen vinden.
Ps. Dyane heeft haar dochtertje kunnen zien genieten van haar 2e verjaardag. Ze heeft zelfs geholpen om de ballonnen vast te houden.
Zie foto met ballonnen. Dyane net uit het ziekenhuis om de verjaardag te kunnen vieren.
-----
Dit zegt Dyane:
Ondanks de situatie waarin deze poging om me te overvallen me achterliet... voel ik me dankbaar dat God me in leven liet om mijn kinderen op zulke gelukkige momenten als deze te kunnen zien....
Felíz 2 añitos mi amor!
Jij bent de energie die ik nodig heb om niet op te geven in deze strijd....
God weet hoeveel ik van je hou en hoeveel ik gebeden heb om bij je te zijn deze dag.
Het samenzijn met mijn familie motiveert me om door te gaan... en ik zal altijd een glimlach kunnen geven voor een goede reden!