FOR ENGLISH CLICK ON THE TAB UPDATES

Lieve mensen,

Mijn naam is Melvin, en ik ben de teamleider van Nicole. Ik heb deze actie opgezet omdat haar levensverhaal mij greep, en ik hoop dat jullie, na het lezen van het verhaal, ook met Nicole meeleven. Want we willen graag een mooi bedrag ophalen, zodat Nicole weer wat licht gaat zien aan het eind van een donkere en lange tunnel. Graag laat ik Nicole zelf haar verhaal vertellen:

Mijn naam is Nicole. Ik ben 38 jaar oud, en ik woon met mijn dochter van 9 en mijn hulphond Pancho in Nijmegen. Omdat ik CP heb, een handicap die vaak ‘spastisch’ wordt genoemd, zit ik al mijn hele leven in een rolstoel.

23 jaar geleden leerde ik mijn man kennen. Pieter had de spierziekte van Duchenne, we waren allebei pas 16 jaar oud en wat een kalverliefde had kunnen blijven, groeide uit tot een duurzame relatie. Samen zijn we volwassen geworden en de wereld ingegaan. We kregen allebei een baan, we gingen samenwonen – in het huis waar ik nog steeds in woon – en in 2011, op de dag dat we 10 jaar samen waren, zijn we getrouwd.

We droomden van het stichten van een gezinnetje, en die droom kwam in 2010 een stuk dichterbij toen we, na een lange en moeizame strijd, in 2010 eindelijk een aangepaste bus van de gemeente kregen: een rolstoelbus die ons een stuk mobieler maakte. We konden gaan en staan waar we wilden, een echte uitkomst!

Tot grote vreugde werd in 2013 ons dochtertje Eva geboren. We waren zo gelukkig: we hadden het perfecte leven. Elkaar, een huis, een kind, een schat van een hulphond en een bus waarmee we de wereld in konden: wat wilden we nog meer?

En toen sloeg het noodlot toe. Precies een week na Eva’s eerste verjaardag, in november 2014, overleed Pieter onverwacht. Hij ging de hond uitlaten en kwam niet meer terug.

Sindsdien sta ik er alleen voor met Eva en Pancho. Gelukkig zijn we nog wel mobiel, want de bus rijdt nog.
Nog wel, al zal dat niet lang meer duren. Het bouwjaar van de bus is 2006, en hij is inmiddels afgeschreven. Ik zal deze bus, waar Pieter en ik zulke fijne herinneringen mee hebben gemaakt, moeten opgeven. Een emotioneel besluit, want het is weer een stukje leven dat ik samen met Pieter had, dat straks weg is. Die bus was onze trouwauto, we hebben er onze dochter destijds mee thuisgebracht voor de eerste keer na haar geboorte, we hebben er fijne vakanties mee gemaakt en er een sociaal leven met bezoeken aan vrienden en familie door kunnen hebben.

Die bus was en is de spil van ons leven, kort gezegd. Hij gaf ons de vrijheid een ‘normaal’ leven te kunnen leiden zoals ieder ander. Ik heb, sinds de dood van Pieter, weer een mooi en druk leven weten op te bouwen met een fijne baan als klantadviseur van een energiebedrijf. Ik heb een gezellig sociaal bestaan, ik verzorg demonstraties en gastlessen op scholen met mijn hulphond Pancho – iets dat erg belangrijk is. En dan heb ik, net als elke ouder, de zorg voor mijn dochter met al haar hobby’s en bezigheden.

Om al die dingen te kunnen blijven doen, om mijn leven zo goed en optimaal mogelijk te kunnen leiden, als zelfstandige vrouw van 38 jaar en alleenstaande moeder, heb ik een nieuwe, aangepaste rolstoelbus nodig.

Inmiddels heb ik van de gemeente een toezegging van €15.000 om een gedeelte van de aanpassingen te bekostigen, een mooi begin natuurlijk maar daar ga ik het niet mee redden

Zo’n bus is duur – zonder aanpassingen is het al een hele uitgave. Wil ik er een rolstoelbus van maken, dan kost het, na de bijdrage van de gemeente nog zo’n €55.000. En hoe hard ik mijn best ook doe: zo’n bedrag ga ik nooit bij elkaar krijgen zonder hulp.

Hulp vragen als je graag zelfstandig bent is nooit makkelijk, maar ik doe het toch. Want ik moet wel.

Wilt u een bijdrage doen? Zodat mijn dochter en ik samen leuke dingen kunnen doen, zodat ik kan werken, mijn vrienden en familie kan bezoeken, en al die andere dingen kan doen die u ook doet met uw auto?

Wilt u mij en mijn dochter een klein handje helpen?
Want alle kleine beetjes helpen, en ik ben met elk klein beetje blij en dankbaar. En Eva ook, die gaat graag met haar mama op stap!

Dus als u graag een handje helpt: u vindt hieronder een rode knop die u in staat stelt dat te doen.

Ik bedank u alvast heel erg hartelijk!

Nicole, Eva en Pancho