Mickey is de leukste kat die ik ken. Hij is ongeveer 1,5 jaar oud, en mijn dochter (5) en ik hebben hem nu een jaar. Hij vond het super interessant om buiten rond te lopen, maar dook altijd gelijk weer op als wij de straat in fietsten of als ik hem 's avonds riep. Hij wandelde gezellig mee naar de berging en weer terug naar huis, en was een (redelijk) gewillige en zeer beminde patiënt van mijn dokter-dochter. 
Half november verdween hij plotseling spoorloos. Amivedi ingelicht, bijna de hele straat gevraagd naar hem uit te kijken, op Facebook gedeeld... Maar geen spoor.
Na bijna vier weken heeft een hardloper hem gevonden in Bunnik, bijna 10 kilometer van ons huis. De lieve man heeft hem meegenomen en laten ophalen door de Dierenambulance. Een uur nadat een medewerkster zijn foto's op social media gezet had, zag ik hem voorbij komen op mijn tijdlijn, en zat ik zodoende om 10 uur 's avonds met de dierenarts aan de telefoon. Mickey bleek te zijn aangereden. Aan beide hakken had hij een nare, diepe wond, en uit de linker wond stak een stuk bot. Verder was hij zó verzwakt dat verder onderzoek moest wachten.
Toen ik de volgende morgen de kamer binnenliep waar hij lag, en zijn naam riep, begon hij onmiddelijk heel hard te mauwen. Hij omhelsde mijn arm letterlijk met al zijn vier poten (voorzover dat ging) en was duidelijk minstens zo intens gelukkig als ikzelf. Na een uitgebreide knuffelpartij liet hij zich zelfs verleiden tot een spelletje met mijn vingers. Zo ontroerend, omdat hij echt nauwelijks te herkennen was. Zó mager, zó onder het vuil en de vlooien, zó geschramd. Maar de geest was duidelijk niet gebroken. In dat vodje vel zat nog steeds mijn lieve Mickey.
Hij is nog 1,5 week bij de dierenarts gebleven, en na vele echo's, foto's, injecties, potjes krachtvoer en bloedonderzoeken mocht ik hem eindelijk weer mee naar huis nemen. Met zijn meervoudig gebroken linkerachterpoot in het gips en nog steeds een open wond aan zijn rechterhak, die ik thuis verder moest verzorgen. De achillespees in zijn rechterpoot is ernstig beschadigd, en het is de vraag óf en hoe dat geneest. Misschien zal die poot nog geamputeerd moeten worden, maar dat kan pas nadat zijn gebroken poot voldoende hersteld is om mee te lopen.   
Toen hij naar huis mocht woog hij nog steeds maar 2,2 kilo, terwijl 4 kilo normaal is voor een kater van zijn hoogte. Maar hij is de afgelopen twee weken al enorm opgeknapt. Zijn vacht ziet er weer mooi en glanzend uit, op de wond op zijn hak is een dikke korst gekomen, de korsten op zijn neus en oren vallen er één voor één af. De breuk lijkt vooralsnog vrij voorspoedig te herstellen. Maar bovendien genieten we er alle drie zó van dat hij weer thuis is!  
Na de laatste controle vroeg ik om een voorlopige factuur. Ik bedoel, we zijn er nog niet, maar ik wou graag weten hoe de vlag erbij hing. En hou je vast, de teller staat nu op €1108,-
In kan in termijnen betalen, dat scheelt. Maar een termijn van bijvoorbeeld €100,- per maand, gedurende ruim een jaar, is voor ons echt al haast onhaalbaar. Laat ik het zo zeggen: mijn dochter en ik gaan sowieso niet op vakantie dit jaar, en dan zal het nóg ontzettend krap worden als we hier geen hulp bij krijgen. Van verschillende mensen in mijn omgeving kreeg ik al toezeggingen voor hulp, én de tip om deze doneeractie op te zetten. Dus, hier komt ie dan: Willen jullie ons helpen om Mick er weer bovenop te krijgen?... Alle kleine beetjes helpen écht!!

Een hele dikke dankjewel alvast. 

Groet, Jiska Zwaal

P.S: Mocht er na de eindafrekening iets overblijven dan doneer ik dat aan Stichting Dierenambulance Utrecht e.o..