Na een middagje bijgekletst te hebben met Paddy, rijdt Maarten richting huis. Onderweg maakt hij nog een kleine stop, om een vuilniszak in de container bij hem in de straat weg te gooien. Terwijl hij zijn auto naast de container parkeert en met de vuilniszak richting container loopt, duwen zijn honden het portier iets verder open en lopen achter hem aan. Maarten gooit de vuilniszak in de ondergrondse container, roept zijn honden bij zich en stapt de auto weer in. Nietsvermoedend vervolgt hij z’n weg naar huis. Ongeveer een uur later begint Teun, één van de 3 Whippets van Maarten, raar te doen. Hij kwijlt, maakt spastische bewegingen en draait met zijn ogen. In paniek belt Maarten Paddy. Die zegt hem direct de dierenkliniek te bellen en alvast die kant op te rijden. Zij zou zo snel mogelijk achter hem aan komen, maar iedere minuut telde. Maarten stapt direct (met Teun in z’n armen) in de auto. Ongelooflijk maar waar, stopt zijn auto er onderweg mee en komt hij stil te staan op de snelweg! Wat hij ook probeert, de auto start niet meer. Langs de snelweg probeert Maarten te liften, terwijl Teun ondertussen de achterbank onder spuugt en steeds verder wegzakt. Maarten raakt in paniek. Paddy is nog minstens tien minuten van hem verwijderd en Teun zakt met de minuut steeds verder weg. In zijn wanhoop gaat Maarten half op de rechterrijbaan staan en probeert iedere auto te laten stoppen. En dan eindelijk stoppen er twee ontzettend lieve dames. Ze twijfelen geen moment, het adres van de dierenkliniek wordt door ze ingevoerd in de TomTom en ze brengen Maarten en Teun zo snel mogelijk naar de kliniek. Daar ontstaat al snel het vermoeden van vergiftiging. En direct herinnert Maarten zich dat hij Teun bij de afvalcontainer iets van de grond heeft zien likken, onschuldige biscuitkruimels dacht hij… Paddy arriveert ondertussen ook bij de kliniek en omdat er nog steeds geen verbetering in de situatie van Teun zit en omdat het niet duidelijk is wat hij mogelijk binnen heeft gekregen, belt ze mij op. Ik ben direct de auto in gestapt met Dion en we zijn naar de afvalcontainer bij Maarten in de straat gereden. Daar hebben we alles dat er ook maar enigszins vreemd uitziet in een plastic zakje gestopt. Ik heb Paddy terug gebeld om te vragen waar het heen moest. Paddy, inmiddels ook flink aangedaan door de situatie van Teun, vertelde dat zij met Maarten en Teun onderweg was vanuit Wageningen. Teun’s situatie verslechterde zo erg, dat hij naar de spoedkliniek in Barendrecht moest. Ruim een uur later kwamen wij ook aan in Barendrecht, waar Teun inmiddels aan het infuus lag en van de ene- in de andere aanval terecht kwam. Paddy vertelde hoe zij met één hand aan het stuur en één hand om de achterpoten van Teun met gierende banden naar Barendrecht was gereden. Teun heeft de hele weg spastische bewegingen gemaakt, zijn ogen draaiden heel snel alle kanten op en zijn tong hing scheef uit zijn bekje. Tijdens die helse rit dacht Paddy meerdere keren dat Teun het niet zou redden. En ook de dierenarts van de spoedkliniek maakte zich ernstige zorgen. Terwijl de inhoud van het zakje onderzocht werd, legde ze uit dat het haar aannemelijk leek dat Teun iets binnen had gekregen wat een epileptische aanval had veroorzaakt. Echter wekte die aanval steeds weer nieuwe aanvallen op. En het was de vraag of (en hoe) hij hier ooit nog uit zou komen. Na een aantal slopende uren, werd het midden in de nacht duidelijk dat de lever- en nierwaarden gelukkig niet erg afwijkend waren. Maar over de neurologische schade kon nog niks vastgesteld worden. Ook durfde ze nog steeds niet te zeggen of Teun het zou overleven. Het was afwachten…
16 april 2019
Uiteindelijk, na twee (voor Maarten slapeloze) nachten aan het infuus, was Teun voorlopig buiten levensgevaar en kwam er enige verbetering in de situatie. Teun kon weer kleine stapjes zetten, maar was nog erg zwak en wankel. Maarten mocht Teun in ieder geval weer mee naar huis nemen, zodat hij thuis verder kon herstellen.
7 mei 2019
Teun blijkt vergiftigd te zijn geweest door beschimmeld brood. Dit schijnt dus echt zware epileptische aanvallen te kunnen opwekken! Het is een wonder dat Teun momenteel weer helemaal de oude lijkt te zijn. “Sinds een week rolt hij zelfs weer over zijn rug!” vertelde Maarten trots. Gelukkig kunnen we achteraf weer een beetje lachen; over de mogelijkheid dat Dion en ik aangehouden hadden kunnen worden die nacht en dat we dan misschien ook nog wel een zakje met (dachten we toen) drugs in de auto hadden liggen. Dat was wel het origineelste excuus geweest wat ze ooit hadden gehoord denk ik!
Tijdens de nacht van 14 op 15 april, besprak de dierenarts met Maarten de behandeling en de bijbehorende kosten. En Maarten gaf direct aan dat het belang van Teun voorop staat. Ik weet nog goed dat hij zei: “Goh, ben ik al een hele tijd bezig met die (dure) medicijnen voor Daan die terminaal is, dan verwacht je toch ook niet dat je hier ineens zit met een hond die een paar uur geleden nog kerngezond was…”
Het feit dat Teun nog leeft en geen blijvende schade blijkt overgehouden te hebben aan de aanvallen, is het grootste cadeau wat Maarten had kunnen krijgen. Echter blijft de rekening hem wel boven het hoofd hangen. Een lastige situatie; want hoewel geld niet gelukkig maakt, heeft het er in dit geval wel voor gezorgd dat Teun de beste hulp heeft gekregen die hij op dat moment had kunnen hebben. Als het om de gezondheid van een geliefde/huisdier/wie of wat dan ook gaat, zou niemand eigenlijk zorgen moeten hebben om bijkomende kosten. Helaas is de realiteit anders. Tenzij…
Alle beetjes helpen, laten we samen proberen om Maarten een beetje te ontzien in de hoge dierenartsrekeningen!