Eind februari van dit jaar, is Castor van 5 meter hoogte naar beneden gevallen en beland op het beton. Wonder boven wonder overleefde hij dit. Zijn nieren waren gekneusd, hij had flinke last van zijn poot en zijn rechterkant. Alles is behandeld, alleen zijn de eigenaren en Castor nog bezig met zijn poot.
Zijn poot is flink geblesseerd. Zodanig ernstig dat dit met geimplanteerd bot, en een plaatje moet vastgezet worden. Aangezien het geen operatie is waarin iedere dierenarts in is gespecialiseerd, is het nodig goed te zoeken naar artsen die dit wel kunnen. Uiteindelijk worden deze gevonden. Volgens hen hoeft het bot gedeeltelijk vast, een plaatje met schroeven er in en na 12 weken revalideren moet hij voor 90 tot 95% weer normaal kunnen functioneren. De eigenaren zijn blij, want de meeste adviezen die zij ingewonnen hebben gaan over amputatie of het helemaal vast zetten van de poot. De operatie wordt uitgevoerd, alle hulp wordt ingezet die nodig is. Tijdens de revalidatie krijgt Castor last van oedeem en uitstralingspijn. Dit wordt ook aangepakt en behandeld. De eigenaren zetten hydrotherapie, fysiotherapie, accupunctuur, homeopathische middelen naast de huidige medicatie in. Ze revalideren dagelijks, ze zwemmen, ze lopen, ze zetten alles op alles om Castor goed te laten functioneren. Dat lijkt te lukken, totdat... Castor krijgt last van het plaatje, dit komt tegen zijn huid aan met lopen. Daardoor kan hij hooguit 3 minuten lopen. De artsen vinden het in eerste instantie te riskant hem zonder plaatje te laten lopen, daarom moeten er pinnen in de poot komen. Dat schuurt niet en daar kan hij verder mee revalideren. De tweede operatie volgt. Ter plekke wordt besloten dat er geen pinnen in zijn poot komen, zonder overleg met de eigenaren. Het bot is volgens hen voor 4/5 geheeld, dus moet hij met brace en zonder pinnen verder revalideren. De operatie slaagt, en de eigenaren gaan verder met de revalidatie.
Een aantal dagen na de operatie krijgt Castor pijn. Hij krijgt zodanig pijn, dat hij versuft voor zich uit staart, niet meer wil lopen en weigert te eten. Dat is best vreemd, als je weet dat Castor altijd op hoog niveau gesport heeft, een groot liefhebber van eten is en spijkerhard is voor zichzelf. De eigenaresse probeert contact op te nemen met de kliniek. Er wordt gezegd dat de artsen het druk hebben en wel terug bellen. Zij bellen niet terug en de pijn blijft. De eigenaresse neemt nog eens contact op en wil pijnbestrijding, ook dan krijgt ze te horen dat de artsen zullen terugbellen. Helaas gebeurt dit niet. Daarom wordt er contact gezocht via de e-mail. Ook dan is er geen gehoor. De pijn zet voort en Castor kan weinig. Daarom gaat ze naar de eigen dierenarts voor pijnstilling. Aangezien het nogal een gecompliceerde breuk is, die niet iedere dierenarts kan behandelen, wordt er gezocht naar een andere arts die hen wel verder wil helpen.
Ze vinden deze arts en er volgt een second opinion. Daar krijgen ze te horen wat er aan de hand is. Je hoopt dan altijd maar dat het mee valt, maar het valt alles behalve mee. Ze krijgen afschuwelijk nieuws. De plaat had nog lang niet verwijderd mogen worden uit zijn poot. Het bot zit nog lang niet vast genoeg. De eigenaren mogen van geluk spreken dat er geen artrose is ontstaan. De art vertelt dat het maar de vraag is of het bot ooit volledig vast gaat groeien. Alsof dat nog niet genoeg is concludeert deze arts dat het noodzakelijk was geweest de pols vast te zetten in de voorpoot. Dit is door de artsen die de operatie uitgevoerd hebben, maar gedeeltelijk gedaan. Momenteel loopt er nog een onderzoek vanwege een stroopachtige substantie die in de poot is aangetroffen.
Volgens deze arts zijn er drie opties. De eerste is een nieuwe operatie, waarop een revalidatieperiode volgt van ruim 9 maanden. De tweede is een op maat gemaakte brace, zonder operatie. Deze brace moet dan de pols volledig vast zetten, zoals bij een operatie. Vermoedelijk zal hij deze altijd moeten dragen. De derde optie is een gedeeltelijke amputatie van zijn voorpoot. Drie scenario's waaruit blijkt dat Castor nog een lang herstel te wachten staat. Hij moet de komende tijd pijnstillers slikken en ontstekingsremmers. De eigenaren willen geen tweede operatie met ruim 9 maanden revalidatie. Nog meer pijn en nog langer revalideren, is lichamelijk en mentaal een aanslag op hem. Hij is al zes maanden aan het revalideren, nu blijkt dat dit weinig zin heeft gehad. Daarom willen ze kiezen voor de optie 'brace' of een 'amputatie, met alle gevolgen van dien'. Bij alle opties zal er zeker nog behandeling, in welke vorm dan ook, nodig zijn.
Gezien de kosten de pan uit rijzen, er nog veel meer kosten komen, is er een donatie opgestart. Het is nodig om verder te kunnen met Castor en deze medische misser te herstellen, voor zover dat nog kan. Daarom is mijn vraag ook deze mensen die alles voor Castor over hebben, en Castor te ondersteunen en verder te helpen. Zodat Castor weer zo goed als mogelijk kan functioneren, op een aangepaste manier gelukkig kan zijn, en zonder pijn verder kan leven. Geen enkel dier verdient deze narigheid en pijn!!!