For English scroll down!

We hopen dat niemand dit hoeft mee te maken...

Op 21 november jl. mijn verjaardag nota bene, heeft onze hond Filos tijdens de terugweg van onze vakantie, een zwaar ongeluk gehad. De weken ervoor genoot hij nog van de vrije natuur in de bergen van Noord Italië maar momenteel vecht hij voor zijn leven.

Tijdens de autoreis terug van Italie, zijn we na een overnachting in Duitsland aan de grens van Zwitserland gaan wandelen in het Zwarte woud. We zijn het gebied in gelopen en hebben wij een mooie wandeling gemaakt. Het idee was om lekker lang te lopen zodat Filos de laatste 7 uur rijden makkelijk kon overbruggen. Maar bij het teruglopen naar de ingang van dit Park/bos hoorden we een trein en riepen wij onze hond. Het spoor hadden we al gezien maar we waren in de veronderstelling dat dit gedeelte overal afgezet was met hekken. We hoorden de trein claxoneren, hoorden een vreselijke huil en renden terug in de richting van het spoor. Ik werd tegengehouden door een hek met een deur richting het spoor maar Mathilda, die achter mij liep, zag hem tussen de bosjes door naar haar toe komen waarnaar hij ging liggen. Dit was het begin van de nachtmerrie!!!

Filos bleef rustig maar Mathilda en ik waren in paniek. Filos, had een gat bij zijn linker schouder waar veel bloed uitkwam zodat we wilden dat hij op zijn rechter kant ging liggen. Maar daar was zijn gehele achterzijde onthuid. Het lag helemaal open gereten maar hij moest hier toch op liggen omdat we bang waren dat hij teveel bloed zou verliezen uit zijn schouder en dus torso. We hebben direct 112 gebeld, die niet konden traceren waar wij precies waren. Gehuil, paniek afgewisseld met probreren kalm te blijven. De langste 20 minuten van ons leven. Gelukkig lieve passerende mensen die te hulp sprongen door het alarm nummer te woord te staan of zich naar de uiterste kanten van het park te verplaatsen met zicht op de weg om de medishe hulp te kunnen leiden. Maar het duurde maar en duurde maar.  Na meerdere telefoontjes zou de brandweer zonder blauwe lichten onderweg zijn in een stad waar de snelheids limiet 30 was en dat het nog wel even kon duren, hierdoor besloten Mathilda en ik om onze eigen auto te halen. Nog nooit zo hard door gerend. De auto geloodst naar een onbereikbare plek en toen nog 20 minuten door de stad moeten rijden naar de dichtsbijzijnde 24 uurs Dierenkliniek.

Filos heeft zeker 50 minuten in die toestand moeten doorbijten. In shock welliswaar, maar het leek een oneindigheid. Bij de kliniek, Kleintier klinik dr. Frank, werd er gelukkig snel en adequaat actie ondernomen. Wij hebben toen pas echt kunnen huilen. Een zwart gat waar je in terecht bent gekomen. Heel, heel veel verdriet. Wat had je anders kunnen doen. Schuld gevoel. Maar vooral veel huilen wat een aantal dagen heeft geduurd met de beelden en geluiden die zich steeds weer opnieuw voor je afspelen. Ik denk dat elke honden of dierenbezitter kan bedenken in wat voor hel je dan zit.

Na uren in onzekerheid wachten, nog diezelfde dag een gesprek met de arts die ons vertelde in welke situatie onze Filos verkeerde. Wonder boven wonder geen poten of rug gebroken. Ook zijn hoofd compleet in tact. Zijn hart echter was verplaatst doordat er lucht buiten de longen zat, maar dit kon zich herstellen. Flinke verwondingen waarvan we moesten hopen dat het na hechten niet zou gaat ontsteken. De laatste wervel van zijn rug (stuitje) richting zijn staart was gebroken zodat hij misschien essentiele zenuwen die nodig zijn om te kunnen plassen niet meer kon aansturen, staart zou moeten worden geamputeerd omdat die los was gekomen tijdens de klap maar daar wilden ze mee wachten omdat ze huid van die staart kunnen gebruiken voor huid wat eventueel afgestoten wordt, en veel grote verwondingen waaronder een wond die ook zijn rectum beschadigd heeft. Maar dit zou allemaal kunnen genezen. We moesten de hoop nog niet opgeven. Hij moest de nacht halen en dan 1 stap te gelijk naar een herstel goed genoeg om hem mee naar een kliniek in Nederland te kunnen nemen.

Maandag gebeurd en iedere dag kleine stapjes. Dinsdag kwam hij al naar de bezoekkamer lopen. Meteen liggen maar toch al blij dat hij een beetje bij was. De dag erop leek het al iets beter te gaan, maar nog steeds niet geplast wat heel belangrijk was. Niet plassen zou betekenen in moeten laten slapen. De 3de dag werden wij gebeld over zijn eerste plasje! Groot feest voor de Kliniek en voor ons. Zo blij kun je zijn met een plasje van je hond! Maar het bleef kritiek. Tot donderdag jl. 

Na een bloedtransfusie op woensdag, omdat hij die nodig had doordat bloedwaarden te laag waren voor transport naar Nederland, kregen we op donderdag ochtend finally the go omdat het goed was aangeslagen en hij sterk genoeg was. Uitgezwaaid door het team in Duitsland, waarmee we nog steeds contact hebben omdat ze willen weten hoe het met hem gaat, richting Nederland. 8 uur gereden met een getraumatiseerde hond met wat uitdagingen maar we hebben het gered en waren dolgelukkig. In Amsterdam stonden ze klaar om het over te nemen in dieren ziekenhuis Evidensia. Filos echter niet. Die wilde gewoon naar huis en is sinds donderdag een zeer verdrietige Filos. Maar erger nog, het herstel wat zo voorspoedig leek te gaan in Duitsland, is gestagneerd. Allerlei complicaties en omdat hij niet stabiel genoeg is, kunnen ze nog niet opereren. Dus het verdriet en de onmacht zijn gebleven. Iedere dag weer hopen, Filos steunen, negatieve berichten te horen krijgen maar ook positieve. Een rollercoaster!

Maar er blijft hoop. Hoop die het team van Evidensia ook heeft. 

We zijn er dus nog niet. Hij heeft nog veel zorg nodig en er zijn operaties te ondergaan en we weten nog niet wanneer hij naar huis kan. En dat brengt dure rekeningen met zich mee.  24 uurs zorg heeft een financieel plaatje. In Duitsland hebben we al een eind rekening van 4600,- mogen voldoen. En hier in Nederland tikken de cijfers gewoon door.

Wij hebben daarom besloten deze doneer actie te starten. Zolang er een mogelijkheid bestaat dat Filos dit nare verhaal tot een positief eind kan brengen zetten wij alles op alles om dit te bekostigen. Maar we kunnen heel hard hulp gebruiken. We zouden het op prijs stellen dat indien je Filos, Mathilda of mij kent, of geraakt bent door het lezen van dit verhaal, een bijdrag wilt leveren voor een verschrikkelijke nachtmerrie wat uiteindelijk een succes verhaal moet gaan worden. Het maakt niet uit hoe klein de hulp is die je kunt bieden, alle beetjes helpen.

Sommigen die Filos kennen weten wat voor een mooie en lieve hond het is. Hij is een bekendheid in onze kringen maar vooral onderdeel van onze familie. Misschien zal hij minder mooi door het leven moeten gaan, maar zoals het team bij Evidensia zegt, het zou toch mooi zijn als we hem nog 10 jaar plezier en rondrennen kunnen geven. En wij kunnen hierin ieders hulp hard gebruiken. Misschien lukt het je om wat te missen en of ken je anderen die van dieren houden en na dit verhaal te lezen, wat kunnen missen. 

Wij, Filos, Mathilda en ik (Brian) danken jullie alvast bij voorbaat.

Ps: Hoe lief de intenties ook zijn om ons te willen bellen, mailen of spreken om een hart onder de riem te doen of moed in te spreken, wij zijn geheel met dit proces bezig. Iedere dag naar Filos tussen werk door etc. en hebben hier dus niet de tijd voor noch ons hoofd naar om dit op te kunnen brengen. We hopen op jullie begrip.

Liefs Filos Mathilda Brian

English!

We hope no one has to go through this...

On November 21, my birthday, our dog Filos had a serious accident on the way back from our holiday. The weeks before he enjoyed the great outdoors in the mountains of northern Italy, but he is currently fighting for his life.

During the car journey back from Italy, we went for a walk in the Black Forest after an overnight stay in Germany on the border of Switzerland. We walked into the area and we made a nice walk. The idea was to walk for a long time so that Filos could easily bridge the last 7 hours of driving. But when walking back to the entrance of this Park/forest we heard a train and we called our dog. We had already seen the track, but we were under the impression that this part was closed off with fences everywhere. We heard the train horn, heard a terrible howl and ran back in the direction of the tracks. I was stopped by a gate with a door towards the track but Mathilda, who was walking behind me, saw him coming through the bushes towards her where he lay down. This was the beginning of the nightmare!!!

Filos remained calm but Mathilda and I were in a panic. Filos, had a hole near his left shoulder with a lot of blood coming out so we wanted him to lie on his right side. But there was his entire backside skinned. It was completely ripped open but he still had to lie on it because we were afraid he would lose too much blood from his shoulder and therefore torso. We immediately called 112, who could not trace exactly where we were. Crying, panic interspersed with trying to stay calm. The longest 20 minutes of our lives. Fortunately, dear people passing by who jumped to the rescue by calling the emergency number or moving to the far sides of the park with a view of the road to lead the medical aid. But it just went on and on and on. After several calls, the fire brigade would be on its way without blue lights in a city where the speed limit was 30 and that it could take a while, so Mathilda and I decided to get our own car. Never run so fast. Piloted the car to an inaccessible place and then had to drive another 20 minutes through the city to the nearest 24 hour Veterinary Clinic.

Filos had to bite through in that condition for at least 50 minutes. In shock, it is true, but it seemed like an eternity. Fortunately, the clinic, Kleintier klinik dr. Frank, took quick and adequate action. Then we really cried. A black hole that you ended up in. Very, very sad. What could you have done differently. Guilt feeling. But especially a lot of crying which lasted for a few days with the images and sounds that play over and over again for you. I think every dog ​​or animal owner can imagine what kind of hell you're in.

After hours of waiting in uncertainty, that same day a conversation with the doctor who told us what situation our Filos was in. Miraculously no legs or back broken. His head is also completely intact. His heart, however, had moved because of air outside the lungs, but this was able to recover. Major injuries that we had to hope would not become infected after suturing. The last vertebra of his back (coccyx) towards his tail was broken so he might not be able to control essential reading nerves needed to urinate anymore, tail would have to be amputated because it came loose due to the blow but they wanted to wait for that because they can use skin from that tail for skin that might be shed, and many major injuries including a wound that also damaged his rectum. But this could all heal. We shouldn't give up hope just yet. He had to make it through the night and then one step at a time to a recovery good enough to take him to a clinic in the Netherlands.

Happened on Monday and small steps every day. On Tuesday he already walked to the visiting room. Immediately lay down but still happy that he was a little bit. The next day it seemed to go a little better, but still not peed which was very important. Not peeing would mean having to put him to sleep. The 3rd day we were called about his first pee! Big party for the Clinic and for us. You can be so happy with a pee from your dog! But it remained critical. Until Thursday last.

After a blood transfusion on Wednesday, because he needed it because blood values ​​were too low for transport to the Netherlands, we finally got the go on Thursday morning because it had worked well and he was strong enough. Waved goodbye by the team in Germany, with whom we are still in contact because they want to know how he is doing, to the Netherlands. Drove 8 hours with a traumatized dog with some challenges but we made it through and were over the moon.

In Amsterdam they were ready to take over in animal hospital Evidensia. Filos, however, was not. He just wanted to go home and has been a very sad Filos since Thursday. But even worse, the recovery that seemed to be going so well in Germany has stagnated. All sorts of complications and because he's not stable enough, they can't operate yet. So the sadness and impotence have remained. Hoping again every day, supporting Filos, hearing negative messages but also positive ones. A roller coaster!

But hope remains. Hope that the Evidensia team also has.

So we're not there yet. He still needs a lot of care and has surgeries to go through and we don't know yet when he can go home. And that means expensive bills. 24-hour care has a financial picture. In Germany we have already been able to pay a final bill of 4600. And here in the Netherlands the numbers just keep ticking.

We have therefore decided to start this donation campaign. As long as there is a possibility that Filos can bring this nasty story to a positive end, we will do everything we can to fund this. But we can really use help. We would appreciate it if you know Filos, Mathilda or me, or have been moved by reading this story, to contribute to a terrible nightmare that should eventually become a success story. No matter how small the help you can offer, every little bit helps.

Some who know Filos know what a beautiful and sweet dog he is. He is well known in our circles but above all part of our family. Maybe he will have to go through life less nicely, but as the team at Evidensia says, it would be nice if we could give him another 10 years of fun and running around. And we can really use everyone's help in this. Maybe you manage to miss something and or you know others who love animals and after reading this story, can miss something.

We, Filos, Mathilda and I (Brian) thank you in advance.

Ps: No matter how sweet the intentions are to want to call, email or speak to us to encourage or speak courage, we are fully engaged in this process. Every day to Filos between work etc. and so we don't have the time or our head to be able to afford this. We hope for your understanding.

Love Filos Mathilda Brian