Verslag dag 5 en 6 van de groene weg expeditie van Maastricht naar de middellandse zee (zie foto collage dag 5 en 6)
Beste lezer, geïnteresseerden en sympathisanten van Quiet
Onze fietstocht naar de middellandse zee is na 6 dagen nog ‘up and running’ en het goede nieuws is, dat we al ver over de helft zijn. Dat is ook waar we aan denken als we onder de uitspraak “daar gaan we weer” wederom de zoveelste helling op trappen en het even stil is in het peloton. Zodra de top echter is bereikt en de eerste hap adem gebruikt kan worden om te praten, hoor je de grijs lokkende oudere kakelende jongeren, elkaar weer bij praten. Het lijkt er zelfs op dat 10 dagen niet genoeg zijn om sprakeloos te worden.
Dag 5 begon wederom met een mooi ontbijt in het IBUS hotel. Ondanks het mooie diner van de avond ervoor, leken de fietsers zich voeding technisch goed voor te willen bereiden op de lange weg die komen zou gaan. De sfeer zat er meteen goed in en kleine flauwe gebbetjes waren bij de start van de dag al weer een feit. Zo werd het ei dat Bart zelf moest koken in een warm water reservoir en klaar was voor consumptie, verwisseld voor een rauw ei. Gevolg was dat Bart na een minuut zijn “nieuwe” ei onthoofdde en de rauwe variant zijn bord vulde. Zo blijft het gelukkig een reizend studentenhuis en is er eigenlijk niet zoveel veranderd.
Gedurende de dag werd er in heerlijk weer gefietst en we kwamen aan in een super leuke chique B&B waar we alle kamers bezetten.
De eigenaren waren heel gastvrij en hebben een geweldig diner voor ons gekookt. Naast een heerlijk gebakken biefstuk waren er veel fietsers, die toch ook een rauwe wilden bestellen, om de volgende ochtend tussen de zemen lap van de fietsbroek en de billen te plaatsen. Als gepaster alternatief werden de potten zalf over de tafel geschoven in de hoop dat dit het wondermiddel zou zijn om de volgende dag de 132 kilometer mee door te komen. De biefstuk variant werd daarmee uitgesteld.
De B&B was voorzien van een sauna en bubbelbad en onze vieze kleding, waarvan de geur intussen door de kieren van de tassen ontsnapte, konden worden gewassen. Een tegenvaller was wel dat Jos, die meestal vooraan rijdt, zich slecht voelde en enige koorts had. Jos is normaal “the man to beat” en rijdt staand met het grote blad tegen de heuvel op, maar daar was vandaag geen sprake van. Apotheker Jos en arts Jan bleken beiden de huis medicijnkast van de muur te hebben geschroefd en te hebben mee gesleept. Hiermee zou je een gemiddeld Frans dorp een half jaar op de been kunnen houden. Met vereende kennis werd analyse van de gezondheidstoestand van Jos gemaakt en de medicijnen toegediend. We hopen op spoedig herstel.
Onderweg was onze chauffeur van de “benenwagen”, Cees Jan, een onverstoorbare ondersteunende factor. Je kan in dit deel van Frankrijk uren fietsen en vaak nog geen kopje koffie krijgen, maar er is wel behoefte aan wat comfort. Zo zorgt Cees Jan voor water, koeken, energierepen, broodjes enz. en is “fall back” als er materiaal pech is. Tevens vervoert hij onze tassen naar de volgende slaap plaats en zoekt de schaarse plaatsen waar we wel koffie kunnen drinken of lunchen. De perfecte man op de perfecte plek!!!!
Voordat we gingen slapen hebben we nog geproefd van mooie jura wijnen voor een billijke prijs, waarmee de nachtrust een succes werd.
Dag 6. The sunny day!!!
Ondanks het vooruitzicht van 132 km was het peloton uitstekend gestemd. We hadden niet alleen de aanmoediging dat er naast ca 1300 stijg meters er 1600 daal meters waren, maar het was ook stralend weer. We lieten ons dus in volle vaart in de richting van de middellandse zee vallen, gekleed in korte broek en een laagje minder om het bovenlichaam. Dat het enigszins anders zou lopen wisten we niet, toen we bij afscheid op de foto gingen met de eigenaren van de voortreffelijke B&B.
In de eerste 10 kilometer tijd begonnen we met een schitterende afdaling, waarna we ineens op een bospad kwamen waar de meest ervaren mountainbiker, al fietsend, voor 100% zeker met een vreselijke breuk en bot fractuur vanaf zou komen. Het enige wat er dus opzat was klunen en hopen dat de fiets, die we als wandelstok gebruikten, niet zou uitglijden over de gladde keien. Na een kwartiertje glibberen kwamen we weer bij de verharde weg die weer stijl omhoog ging.
Daarbij zaten we nog niet op de fiets of Anco meldde de eerste lekke band van de rit. Ongeveer tegelijk liep de ketting van Bart eraf en moesten we stoppen voor een kudde overstekende koeien, die van het ene weiland naar het andere werden verhuisd. Er leek geen einde te komen aan de passerende biefstukken.
Een boel oponthoud in de eerste 10 kilometer en als het zo door zou gaan, zouden we bij nacht en ontij nog niet de eindbestemming halen. Gelukkig hadden we daarna weer het ritme en na 40 kilometer had Cees Jan een goede koffietent gevonden, waar de enige echt Frans sprekende onder ons, Peter, zorgde dat de tafel vol stond met koffie enz.
Nu heeft Peter veel goede eigenschappen en heeft echt een schitterende carrière gemaakt waar hij en wij trots op zijn, Maar zijn cursus Frans stamt uit de tijd dat hij als net gediplomeerde, twee jaar in Brussel woonde. Onwillekeurig bekroop de schrijver van dit stukje de gedachte en het gevoel dat de twee jaar Brussel de amoureuze periode van Peter waren en dat het Frans meer gerelateerd zou kunnen zijn aan de liefde. Zo zou de vertaling van een dikke, dunne of vlezige kip, een kippen borstje of kippendij gevoelsmatig meer bij het vocabulaire van Peter passen dan die onderdelen van een haantje. Vandaag eens navragen bij de rest van de groep of zij er ook zo over denken en of we Peter moeten vragen voor onze volgende trip door Frankrijk een twee daagde opfris cursus bij de nonnen in Vught te nemen.
Overigens wil iedereen in de buurt van Jan rijden. Jan is al jaren gewaardeerd arts en weet niet alleen alles van het menselijk lichaam, maar heeft zoveel boeken gelezen dat een normale Nederlandse bieb ze absoluut niet kan huisvesten. Ook handig dat hij alles kan onthouden en als er in het peloton een fietsende encyclopedie je ook nog uit de wind houdt, is dat een ideale plaats om een tijdje te verblijven. Elke fietser schuift dan ook richting Jan om te polsen over het als maar aftakelende menselijk lichaam en wat er in godennaam nog te redden is. Resultaat van het consult is een humoristische uitleg van de status, waarbij er ongemerkt weer een kilometer of 5 op de teller staat.
De tocht ging verder zeer voortvarend, maar na ca 65 kilometer was er een road block met een simpel bordje “deviation”. De dagrit van 132 km werd dus verlengd, wat niet kon rekenen op applaus. Wel vonden we een schitterende lunch tent waar het menu du jour binnen 5 minuten op tafel stond.
De laatste 48 kilometer werden voor een groot deel over de D-91 gereden en goed verteerd. Na genoten te hebben van de schitterende omgeving arriveerden we bij een leuk hotel. Na een mooi diner ging iedereen lekker slapen. Morgen een kortere etappe en staan we iets later op.
Middellandse zee. Here we come!
Aan het einde van de dag stond de teller voor Quiet op ca € 73.000,-. Het is hartverwarmend om te zien hoeveel mensen bereid zijn te geven voor goede doelen zoals de Quiet. Het blijkt maar weer dat Nederland vol zit met mensen die willen delen met minder bedeelden. Namens de Members van Quiet en de fietsers nogmaals veel dank voor jullie bijdragen. Jullie bijdragen geeft ons een goed gevoel, minder spierpijn en een “drive to survive”.
Vriendelijke groet,
Erik, Peter, Jos, Bart, Anco, Jan en Harry