Na 19 jaar leven met traumatisch hersenletsel is er eindelijk kans op herstel. In 2020 wil ik naar Amerika voor een baanbrekende hersenletselbehandeling. Deze behandeling brengt volgens patiënten zelf een vooruitgang van 78%. Dit is echt mijn allerlaatste optie om eindelijk een normaal leven te leiden. Om de vrouw te zijn die ik eigenlijk ben, en het allerbelangrijkste: de moeder voor mijn kinderen die ik wil zijn.

Mijn verhaal.

Op 14-04-2000 reed ik op mijn scooter naar huis. Ik was bijna thuis. Ik reed langs het talud op het fietspad naar beneden en ben toen aangereden door een andere scooter. Op dat moment stond ik zo goed als stil, om de bocht te nemen.
Ik herinner me hier niks van en moet op verhalen van andere afgaan.
Volgens getuigen ben ik letterlijk gelanceerd.
De ambulance is gekomen en de situatie was zo slecht. Ik had een Glasgow coma schaal van 3, dat betekent diep comateus.
Ik ben toen naar Tilburg ben gebracht.
In coma, een schedelbasis fractuur en bloedingen frontaal in de hersenen, was het afwachten of en hoe ik zou herstellen.
Wonder boven wonder ging dit herstel goed. Waar ik de eerste weken linkszijding verlamd was, nog geen idee had hoe ik een stukje brood naar mijn mond moest brengen en elk half uur vroeg waar ik was en waarom ik in het ziekenhuis lag, ging het herstel in stijgende lijn.
Zelf weet ik hier weinig vanaf, ik kan me vooral de nachten herinneren. De nachten waren een ellende... Probeer je het maar eens voor te stelle; je wordt wakker in een vreemde kamer, hebt geen idee waar je bent en je ligt ook nog eens vast gebonden met een Zweedse band. Veel thrillers beginnen met dat scenario. Dus je snapt, dat ik daar geen goede herinnering aan heb.

Na 4 weken ziekenhuis, vond de neuroloog het tijd om thuis verder te herstellen en met minimale nazorg ben ik naar huis gestuurd. Ik kreeg wel een gouden tip mee: “kijk maar wat je kan en vertel het maar tegen niemand”.

Daar zat ik dan, examenjaar overdoen, nieuwe toekomst uitstippelen en voor mij op dat moment heel belangrijk: zorgen dat ik toch als een "normale" 18 jarige kon functioneren en er voor zorgen dat niemand merkt dat ik toch net iets "anders" ben.
Van het eerste jaar na mijn ongeluk kan ik me niet veel herinneren, school kostte bakken energie. Ik wilde eigenlijk kapster worden. Maar een kapster met een linkszijdige verlamming is niet echt een handige combi, dus ook in een andere keuze ging veel energie zitten, maar ik heb vooral heel veel geslapen.

Voor de buitenwereld leek alles weer goed. Alsof het nooit gebeurd was, maar goed is het nooit gegaan. Ik was altijd doodmoe, snel overprikkeld en geheugen problemen, maar ik was wel heel goed in het doen alsof het goed ging.
Als ik teveel prikkels binnen krijg, raak ik het overzicht kwijt. Ik reageer dan boos en kortaf, maar dat komt omdat ik de overload aan prikkels niet kan verwerken. Mijn filter is kapot…
.
Als ik naar een feestje ga, betekent dat 2 a 3 dagen herstel. Herstel betekent rust, geen bezoek, geen boodschappen doen, weinig tv/telefoon etc. Ik maak de afweging of dat bezoek, of feestje, 3 dagen herstel waard is.

Een planning maken is voor mij echt onmogelijk. Overal slingeren papiertjes door het huis met dingen die ik niet moet vergeten en vergeet ze vaak dan nog.
Maar die continue vermoeidheid is denk ik toch wel het ergste. Ik las vaak dat je "ons" nah-ers kunt vergelijken met een oude Iphone, we laden nooit meer tot de 100% op en lopen bij gebruik in een rap tempo leeg. Nou, daar herken ik mezelf wel in.
Ik snap dat mensen denken: huh maar je hebt toch in de horeca gewerkt, hoe kan dat?? Klopt inderdaad, maar wat je niet zag, is dat ik heel de week om half 9 in bed lag om te herstellen. Ik heb mezelf meer dan gemiddeld ziek gemeld doordeweeks op mijn werk, om te herstellen.
De laatste jaren was het niet meer vol te houden om te doen als of er niks was. 2 kinderen, werken en het sociale leven, zorgde ervoor dat ik bijna letterlijk ben omgevallen. Ik kwam bij een revalidatie centrum terecht, waar ik moest leren accepteren en leren doseren. Want er was niks meer aan te doen...
Toch wil ik deze minimale manier van leven niet accepteren

En daar was Utah

De afgelopen maanden kwam ik al verschillende berichten tegen over een baanbrekende behandeling van hersenletsel in Utah Amerika. Ik las verhalen, waarvan vele succesvol, van patiënten over hoe ze een nieuw mens werden, nadat ze de ‘Cognetive FX Utah behandeling’ hadden doorlopen

https://www.cognitivefxusa.com

Na er veel over te hebben gelezen en met mensen te hebben gesproken die er zijn geweest kreeg ik weer hoop. Hoop om een mama voor mijn jongens te kunnen zijn met energie. Iemand die moeder zijn niet als zwaar en uitputtend beschouwd, maar als een verrijking kan zien. Weer naar een verjaardag kan gaan, een boek kan lezen, een film kan kijken of gewoon op een terrasje te zitten zonder daarna 2 dagen in bed te liggen. Van het leven te genieten en de hoop om eindelijk onze trouwplannen door te zetten.

Deze behandeling duurt minimaal 1 week en kost incl ticket, verblijf en na traject €15.000,00. Dat is super veel geld natuurlijk, maar ik wil deze kans niet laten liggen.

Waarom doneren

• Omdat ik zo graag een vrolijke actieve en gezonde moeder wil zijn!!
• Omdat mijn 2 jongens zo'n mama verdienen
• Omdat de resultaten hoopvol zijn, met maar liefst 78% vooruitgang
• Omdat ik zo graag mijn werk weer wil oppakken
• Omdat ik graag een gelijkwaardig partner wil zijn
• Omdat ik ook van het leven wil genieten

Donaties worden enkel gebruikt voor behandeling, reis, verblijf en na traject
Het zou geweldig zijn als iedereen deze actie deelt op sociale media en en je kennissen , vrienden en familie oproept om te doneren .

Als je vragen hebt over mij letsel of behandeling neem dan contact op
Depavanlinder@gmail.com

,

https://www.cognitivefxusa.com/concussion-treatment