Een nieuwe start voor Tamara
Hulp gezocht voor mijn vriendin Tamara en haar kinderen! Ze kan nergens meer aankloppen!! (van alles gedaan, gemeente gesproken instanties gesproken)
Belangrijk:
Tamara heeft reeds de eerste stap gezet en staat onder bewind. Alleen staat de bewindvoerder met de rug tegen de muur. Er kunnen gewoon geen schulden af worden betaald door alle medische kosten die Tamara heeft. De gemeente geeft niet thuis en zelfs een brief schrijven naar de koning heeft geen nut gehad. Tien jaar moet Tamara wachten en dan mag ze "aankloppen" bij de gemeente in de hoop dat ze dan wel ja zeggen. Tamara leeft al ver onder de bijstandsnorm door haar schuld last, de schuldeisers willen immers ook wat zien..gaatjes vullen noemt noemen wij dit.. om maar te zorgen dat deurwararders weg blijven... Dit houdt ze al 3 jaar vol. Haar bewindvoerder heeft alles aangesproken om aan extra geld te komen. Helaas heeft zij alleen recht op een kleine ziektewet uitkering. We helpen Tamara zo goed en kwaad als het gaat met kleding, voedingsmiddelen maar helaas kunnen ook wij niet meer dan dat doen.
Iedere euro die binnen komt via de donaties gaat rechtstreeks naar de bewindvoerder zodat eerst al haar schulden worden afbetaald en zij met haar jongens een nieuwe start kan maken. Ook als haar schulden zijn afbetaald blijft ze vrijwillig onder bewind omdat ze oprecht wil weten en leren hoe ze het beste met geld om kan gaan.
Overdag is ze de lieve en vrolijke mama die haar kindjes zo hard nodig hebben maar ‘s nachts huilt ze zichzelf in slaap. Niet te weten wat morgen haar weer brengt, en hoe toekomst voor haar jongens er uit ziet.
Wellicht blijft er nog een centje over zodat zij eens wat extra heeft te besteden en een spaarrekening kan opzetten voor haar jongens. Ook deze jongens worden groter en zullen in de toekomst hard spullen nodig gaan hebben om aan hun eigen toekomst te kunnen werken!
Iedere euro is er eentje...wilt u helpen om haar toekomst er een beetje beter uit te kunnen laten zien?
Achtergrondinformatie:
Voor een hele lieve vriendin zet ik deze actie op. Ze heeft van alles geprobeerd om zelf uit de grote zorgen te komen, maar helaas is dit niet gelukt.
Via deze weg probeer ik voor haar hulp te krijgen. Tamara is een jonge moeder van 34 jaar jong. Ze heeft twee jongens van 6 en 8 jaar. De een heeft adhd en autisme en de ander heeft een fonologische spraak achterstand. Tamara zelf is ongeneeslijk ziek en heeft al veel narigheid in haar jonge leven gehad. De ziekte die Tamara heeft is nog steeds niet te genezen en deze heeft een dodelijke afloop: Cystic Fibrosis. Haar levensverwachting is 40-45 jaar.
Alsof dit alles nog niet genoeg is kreeg ze er ook diabetes en reuma bij. Tamara heeft het zwaar, desondanks blijft ze een positieve lieve vrouw die anderen altijd op de eerste plek zet. Je kan altijd bij haar aanschuiven of om een luisterend oor vragen. Door het verleden leeft Tamara nu elke dag in stress wat hélemaal niet goed is voor Tamara. Hierdoor wordt ze zieker en zieker...
Op jonge leeftijd verloor Tamara haar moeder aan kanker. Daarnaast blijft Tamara door een intens moeilijke en zware scheiding van haar ex-man, met veel schulden achter.
Aangezien zij in het verleden met haar ex-partner reeds een schuldsaneringstraject heeft gevolgd, wil de gemeente haar niet meer helpen. Op haar ex-partner hoeft ze niet te rekenen. Hier is reeds een advocaat aan te pas gekomen.
Ze heeft wel een aangepaste woning in verband met haar ziekte maar dit is oud en vochtig waardoor de stookkosten enorm zijn. Veel medicatie die ze nodig heeft, wordt niet vergoed. denk aan vitamines, klysma`s, bloedverdunners spuiten (ja sommige worden vergoed, maar de medicijnen Tamara nodig heeft juist niet) pijn medicatie, etc.
Ze leven van de voedselbank. Tamara moet bij alles "nee" tegen haar kinderen zeggen. Dat breekt mijn hart, maar ook dat van haar.
Tamara staat er alleen voor, weinig familie en weinig vrienden. Haar vader is helaas gehandicapt door een zwaar herseninfarct en kan dus ook niet helpen. Als klap op de vuurpijl hebben ze te horen gekregen dat ook hij kanker heeft...
Ps voor de mensen die geen 5 eure willen/kunnen missen maar het minder willen dit mag ook https://www.paypal.me/TamaraBons
Update: 13-02-2020
We zijn er nog lang niet. De gemeente daar mag ik me nog steeds niet melden.. Nog 3 jaar wachten.. Er wordt wel kleine schulden af betaald.. Ik weet dat schulden afbetelen door middel van jullie donaties dubbel is..Maar ik weet me geen raad meer. Ik kom net terug uit het ziekenhuis van 3 weken logeren omdat mijn zuurstof slecht was, ik had een goeie longinfecte te pakken.. Ik zou zo graag voor mijn gezin gewoon zonder geld zoren willen leven.. Als ze kleren nodig hebben dat ik het gewoon kan kopen..
03-02-2019 18:36
Mijn doneer actie loopt nog,(https://www.doneeractie.nl/een-nieuwe-start-noodkreet/-32707) en vanaf nu zal ik daar mijn verhaal op doen. Ik neem jullie mee in een dag in mijn leven.. Leven met Taaislijmziekte... Deze ziekte hebben is gewoon weg zwaar k*t maar ondanks dat koester ik elke mooie kleine herinnering.. Je beseft de kleine knuffels kusje van je kinderen zo veel meer betekenen. Als het een dag gewoon erg moeilijk is, geven zij me kracht om door te gaan.
Mensen zeggen snel het went, maar een ziekenhuis opname went nooit.. beseffen dat je niet alles meer kan. Vroeger kon ik gewoon nog op me fiets en nu heb ik een scootmobiel nodig. Stoeien met mijn kinderen, eindig bij mij in een flinke hoestbui. En wat nooit gaat wennen is. bloed ophoesten elke keer wordt het meer, en besef je dat het best wel ruk is.. Je weet dat je dan een tas moet pakken, je kinderen uit moet leggen dat mama alweer na het ziekenhuis moet.
Dagelijk wordt ik en mijn gezin herinerd dat ik ziek ben.. Het begint al met opstaan.. Een flinke hoestbui laat weten dat ik een zware nacht gehad heb.. Ik slaap met zuurstof in omdat mijn lichaam niet genoeg aan maakt snachts.. Maar ondanks dat sta ik al moe op, mijn lichaam werkt snachts om maar bij te komen van te weinig energie die ik heb overdag, toch kruip ik mijn bed uit..kleed me aan, pak mijn medicatie.. maar voor dat ik hier mee begin, roep ik mijn kids. Mijn lieve jongens.. Trap op wakker maken eten maken.. onder tussen doe ik mijn eigen ritme.. Het vernevel apperaat gaat aan.. Mijn tas met medicatie komt de voorschijn.. Suiker prikken even checken of dat nog goed zit.. Dan is het tijd om na school te gaan.. We lopen in een slakken tempo na school.. Geef de kids een dikke knuffel, en vertel ze dat ik er nog steeds ben.. Zie de angst in de oogjes.. "mama je gaat toch niet weer na het ziekenhuis" Nee zeg ik en als dat zo is, bel ik de school dat jullie dat weten..Heb een fijne dag lievererd.. Ik loop terug na huis.. Ga zitten want pff moet toch even bij komen.. Elke dag merk ik de stap achter uit.. Vroeger kon ik veel meer, maar toch vecht ik door.. Mensen vragen wel eens, hoe voelt dat? nou heel simpel het voelt alsof ik elke dag door een rietje blaas.. Heb ik een top dag kan ik alles, maar dat is echt zelfdsaam.. Helaas....