Ik spreek tot jullie met een open hart, en toon al mijn kwetsbaarheid. Ik heb mijn grenzen overschreden, mijn tanden op elkaar gezet en moed verzameld. Maar nu is dat niet meer genoeg. Mijn naam is Lucia, ik ben 49 jaar oud en ik vecht nu al twee jaar in stilte om mijn gezin bij elkaar te houden. Ik ben een moeder, een dochter, een vrouw alleen die elke dag geconfronteerd wordt met uitdagingen die groter zijn dan zijzelf.

Ik heb een zoon, Devid, 29 jaar oud, de liefde van mijn leven, die al tien jaar in een revalidatiecentrum in Urbino woont. Hij is zorgzaam, wil mij nooit tot last zijn, en ik doe mijn best om hem niet te belasten met de moeilijkheden die ik doormaak. Ik wil dat hij zich kan concentreren op zijn herstel.

Mijn moeder is 72 en wordt al meer dan dertig jaar gevolgd door de geestelijke gezondheidszorg. Ze is niet zelfstandig in het huishouden en heeft voortdurende hulp nodig, bij alles. Tot twee jaar geleden was mijn vader er om ons te helpen. Voormalig gemeentemedewerker, hij was onze steunpilaar: hij regelde de boodschappen, het huishouden, maar vooral zorgde hij voor mijn moeder.

Sinds twee jaar woont hij echter in een verpleeghuis, als gevolg van een ernstige, degeneratieve dementie die verergerde na een besmetting met Covid. Helaas was het, ondanks alle inspanningen, niet meer mogelijk om hem thuis te verzorgen: het werd te zwaar om dit alleen aan te kunnen.

Zijn pensioen dekt slechts een deel van de kosten van de instelling waar hij verblijft; de rest wordt momenteel deels betaald met een gemeentelijke bijdrage, die echter in de eerste maanden van zijn opname nog niet beschikbaar was. Zo begon ik schulden op te bouwen die ik nog steeds niet heb kunnen aflossen.

Ondertussen wordt het invaliditeitspensioen van mijn moeder – 400 euro per maand – bijna volledig opgeslokt door medicijnen, medische consulten en vervoer om mijn vader te kunnen bezoeken.

Ik werk parttime, omdat ik tijd nodig heb om voor haar te zorgen. Maar mijn salaris is nooit genoeg. Het is als een kat die in zijn eigen staart bijt: ik betaal oude schulden terug, terwijl ik nieuwe maak.

Ik word door de staat niet erkend als mantelzorger, en ik denk ook niet dat dat ooit zal gebeuren. Er zijn geen vrijwilligersorganisaties beschikbaar om mij te helpen of mijn moeder te begeleiden, en alle vervoersdiensten zijn betalend. We hebben drie keer een aanvraag ingediend voor een zorgtoeslag voor mijn moeder, maar die zijn allemaal afgewezen.

Als ik opnieuw een aanvraag wil doen – want het is tenslotte haar recht – moet ik eerst een specialistisch medisch onderzoek laten doen dat meer dan 100 euro kost. Deze toeslag zou haar recht geven op ongeveer 500 euro per maand, die nodig zijn voor medicijnen en hulpverlening.

Ik heb volgehouden, gebeden, gehoopt. Maar nu moet ik om hulp vragen. Ik wil niet eens in detail treden over de bedragen die ik elke maand moet betalen, want – zoals ik al zei – ze houden nooit op.

Ik zoek geen medelijden, alleen een beetje verlichting. Jouw donatie helpt ons overleven met waardigheid:

• Schulden aflossen voor medicijnen, rekeningen en vervoer

• De huishoudelijke kosten dekken

• De medische procedure betalen om opnieuw zorgtoeslag voor mijn moeder aan te vragen, zodat ze haar man kan blijven bezoeken

• Mijzelf even ademruimte geven, al is het maar voor een paar maanden

Het is niet gemakkelijk om jezelf zo bloot te geven. Het is niet gemakkelijk om om hulp te vragen. Ik vertrouw op gebed, want ik red het niet meer alleen.

Als je kunt doneren, al is het maar een beetje, zal ik je eeuwig dankbaar zijn, en hoop ik dat ik het op een dag kan teruggeven. Als dat niet lukt, deel dan dit verhaal. Ook dat is een daad van liefde.

Hartelijk dank, Lucia