Здравствуйте дорогие друзья!
Меня зовут Виктория Волошина, я
Я украинец. В результате войны наступила вся моя семья.
Я хочу вас о помощи!
Моя история...
У меня есть сын Сергей 16 лет и мама Наталья 57 лет.
Был еще брат... Он приехал в марте года, когда началась война на этой Украине.
Я их очень сильно люблю. Мы работали до войны. Мой сын в этом году закончил школу по классу фортепиано. Сейчас учится заочно.
Мы жили в доме, мама всю жизнь строила на свои деньги. Мой отец умер, когда я был совсем маленьким! Мама воспитывает нас с братом одна, а аорала стала в маленьких плизах мишлосфт мноκо у уорнопозе вамс ватата reprences
Мой сын очень красивый и общительный ребенок, ему многое пришлось пережить с самого рождения, так как были проблемы со здоровьем и много операций.
У него была двусторонняя косолапость Мы всегда жили с мамой и она помогала мне ухаживать за сыном и заботилась о нас как мама и бабушка.
Мой сын сейчас учится на повара и старается помогать бабушке! Любит готовить, учится на повара. У моей мамы проблемы со здоровьем, высокое давление, диабет, проблемы с суставами ног. Но моя мама изо всех сил старается не падать духом, даже после всего, что ей пришлось пережить после 24 февраля этого года, когда началась война в Украине.
Ooit had ik een droom om geld te verdienen en een auto te kopen, ik heb jarenlang hard gewerkt, geld gespaard voor een aanbetaling. Al mijn vriendinnen kochten prachtige jurken voor zichzelf, gingen naar verjaardagen van vrienden, en ik had een doel en een droom, dus ik spaarde al de middelen die ik me kon veroorloven, niet ten koste van mijn familie, jarenlangafzettingen.
En hier is het! Ik kocht een Volkswagen Golf, mijn moeder was trots op me. Mijn zoon was ook heel blij, want we gingen heel vaak met mijn moeder naar de natuur of naar de rivier! Een auto was hard nodig toen ook om mijn zoon 's avonds laat na school op te halen.Ik heb mij autorijden,
Voor de oorlog ging ik naar het buitenland om te werken om wat geld te verdienen voor mijn huisvesting, dit was mijn volgende droom!
Maar plotseling brak de oorlog uit...
Tot nu toe is het erg pijnlijk en pijnlijk om te onthouden hoe het allemaal is gebeurd ...
Aan het begin van de oorlog was mijn zoon in een ander dorp op bezoek bij zijn overgrootmoeder.
Daar moest hij blijven hangen, want het was erg gevaarlijk om naar huis te gaan vanwege de beschietingen en bombardementen.
Toen de oorlog begon, besloot mijn moeder in haar vaderland te blijven, in haar eigen nest, in het huis dat ze zelf gebouwd had met liefde voor haar familie. Ze hielp zoveel als ze kon aan andere mensen die leden en warmte, eten, wasgoed, kleding en eten nodig hadden.
Mijn moeder is persoon die mensen in nood nooit in de problemen zal laten ❤️
Maar ook haar kreeg problemen...
Begin maart trof een artilleriegranaat ons huis.... Op dat moment waren mijn moeder en broer in huis, maar ze waren in verschillende delen van het huis. De klap kwam in het deel van het huis waar mijn broer was, die vandaag 38 zou zijn geworden.....
Hij werd onder het puin vandaan gehaald, hij was bewusteloos, naar het ziekenhuis gebracht, waar hij twee dagen op de intensive care verbleef en stierf zonder bij bewustzijn te komen....
Deze vreselijke pijn, dit enorme verlies...
Moeder heeft het amper gehaalddeze klap.....het is heel erg eng als Russische helikopters over het huis vliegen en op de burgerbevolking schieten Als onschuldige mensen lijden... Een deel van het huis is ingestort, volledig verwoest, er zijn geen ramen, deuren, verwarming, badkamers, gehavend, muren en dak. Het huis werd onbewoonbaar
Ik werk in Nederland en ik stuur al het geld dat ik verdien naar mijn moeder en zoon voor het leven, om ze op de een of andere manier te helpen. Ik ben nu hun enige hoop en steun. Moeder en zoon wonen nu in een huurappartement, aangezien het onrealistisch is om nu in hun eigen huis te wonen.
Moeder heeft geen werk, ook geen uitkering van de staat. (bestaat niet)Het geld dat ik ze stuur is nauwelijks genoeg om huisvesting en eten te betalen.
.Vraag waarom ze hier niet zijn gekomen, het is hier veilig.... .ja, ik ben het met je eens, maar mijn moeder heeft haar hele leven heel hard gewerkt om ons huis te bouwen, de oorlog vernietigde niet alleen het werk van haar leven, haar huis, maar nam ook haar zoon van haar af In zulke
Het is niet gemakkelijk om op een leeftijd je geboorteland te verlaten. Moeder hoopt het huis te herstellen zodat je erin kunt wonen, en niet in een gehuurd appartement Daarnaast heeft mijn moeder ook huisdieren die ook deel uitmaken van ons gezin, zonder haar kunnen ze doodgaan.(hond en een kat)
Nadat de moeder het verlies van haar zoon had geleden, wat nooit in haar leven kan worden verzoend, en vergeten, werd ze erg zwak in gezondheid.Er zijn nu praktisch geen banen in Oekraïne.
Mijn zoon wilde hier niet komen omdat hij heel veel van zijn grootmoeder houdt. Ze heeft me van kinds af aan veel met hem geholpen. Als enige man in de familie besloot mijn zoon dicht bij zijn geliefde grootmoeder te blijven en haar te helpen. Niet alleen het huis van mijn moeder is verwoest, maar ook mijn auto, die is niet geschikt voor reparatie.
У меня есть все фотографии того ужаса, который произошел в нашей семье. Дорогие люди, без вас и вашей помощи нам просто не доступны.
Я делаю, что могу, работаю, поддерживаю маму и сына. Я поселился в приюте для ускорения, чтобы отправить заработанные деньги матери и сыну.
. Сейчас все подорожало, стройматериалы, человеческий труд, продукты... помощи ни от кого нет.
Мы ожидаем помощи, я верю, что вместе с вами мы сильны и подвержены риску заражения вирусом
П прошу вас порет нам вернуться к н нормально под жисни, так ме в в состотоиендфт ...
по выявлению к вам
семья Волошиных: Наталья, Виктория, Сергей