Het geluk staat niet aan onze kant de afgelopen tijd..

Ik ben Joyce, moeder van 3 kleine kinderen van 7, 5 en 2. Mijn partner en ik werken altijd hard om een goed leven te kunnen bieden aan de kinderen en onszelf. 

In september werd mijn partner ziek en moest voor 3 maanden opgenomen worden. Ik bleef alleen met de kinderen en alle zorg en zorgen. Ook de financiële zorgen kwamen om de hoek kijken, aangezien mijn partner zzp'er is en niet de juiste arbeidsongeschiktheidsverzekering had. Zijn deel van het inkomen viel dus volledig weg, waar wel de lasten bleven doorlopen. Ik heb dit met het opsnoepen van het spaargeld en mijn werk redelijk kunnen overbruggen, al zaten extra dingen er niet in. Maar dat geeft niet, dat de papa weer thuis zou komen was veel belangrijker.

Gelukkig kwam hij in januari weer thuis, maar eigenlijk begon daar pas echt zijn herstel. Daar zitten we nu nog midden in. Hij is nog lang zichzelf niet en dat zal ook nog een lange weg zijn.

Inmiddels zat ik er ook doorheen. Het lontje werd steeds korter en het emmertje dat vol zat, loopt nu over. Ik ben in een depressie geraakt, maar probeer er hard aan te werken om daar weer uit te komen.. het zonnetje weer te kunnen zien schijnen.

En dan.. omdat het er ook nog wel bij kon hield mijn auto ermee op, niet meer te repareren, helemaal opgebruikt. Ook al lijkt het een (overbodige) luxe,  ik heb hem echt nodig om naar mijn werk te gaan en de kinderen weg te kunnen brengen. 'Gelukkig' zit ik in de ziektewet en hoeft ik die week alleen op therapeutische basis op het werk te zijn.

En omdat Murphy ons aardig vindt, krijgt mijn partner een aanrijding op de moment dat hij weer een dagje kan werken, waardoor ook zijn auto nu total loss is.

Nu zitten we thuis, gelukkig is het schoolvakantie en moet ik even nergens heen. Mijn partner nu ook thuis, omdat hij zijn auto nodig heeft voor zijn werk, met een bankrekening die na het betalen van de vaste lasten leeg is.

En dan word ik met de neus op de feiten gedrukt dat ik nu hard moet oefenen met 1 van mijn leerdoelen.. hulp vragen. Dus doe ik dat.. hier.. Via een crowdfunding actie.. waarvan ik vind dat er altijd mensen zijn die het meer kunnen gebruiken dan ik. Waarvan ik nooit verwacht had er 1 te starten voor mezelf.

Maar ik doe het toch! Om een auto te kunnen bekostigen, waarmee ik mijn kinderen kan brengen en aan mijn plicht als werknemer te kunnen voldoen.

Zouden jullie mij willen helpen?

Heel veel liefs, Joyce 

Speciaal voor deze actie heb ik sleutelhangers gemaakt. Wil je, in ruil voor een kleine donatie, een sleutelhanger willen ontvangen stuur mij dan een mailtje

Joyce_cornelissen@hotmail.com

xx