Op mijn 30e begon ik met Judoën. Op mijn 42e werd ik slechtziend. Nu wil ik naar de Spelen
Mijn naam is Felix Smart Abbey, maar de meeste mensen kennen me als Smart. Ik ben een 50 jarige judoka met een Olympische droom. Of eigenlijk moet ik Paralympische droom zeggen, maar daar vertel ik zo meer over.
Hey!
Ik kom oorspronkelijk uit Nigeria en ben inmiddels bijna 31 jaar geleden naar Nederland verhuisd. Ik heb hier twee zonen gekregen (inmiddels 21 & 19 jaar oud) en heb hier mijn hele leven opgebouwd.
Judo is altijd een belangrijk onderdeel van dat leven geweest.
Ik heb heel lang heb gejudood. En nog goed ook.
''Het Was 1996...''
Tijdens de Olympische spelen van 1996 heb ik, iedere keer als er Judo op tv was, tot diep in de nacht als een bezetene Judowedstrijden zitten/liggen/staan kijken. 1996 zal dan ook altijd in mijn geheugen gegrift staan als het jaar dat ik verliefd werd op de judosport.
Ik ben direct na de Olympische spelen begonnen met judo.
...Gelijk keifanatiek natuurlijk, want zo ben ik.
Donkere bril op de judomat? Over die donkere bril zo meer..
En ik bleek talent te hebben. Desondanks het feit dat ik laat begon met judo, kreeg ik het alsnog voor elkaar om de 3e kyu op mijn bruine band te behalen (dat is bijna de zwarte - de hoogst haalbare - band).
Ik heb ook een aantal toernooien op mijn naam geschreven, met veel plezier judoles gegeven aan kinderen en al met al een toptijd gehad
...Toen begon ik blind te worden...
Heftig.
En tja, ik zou willen zeggen dat ik in één ruk blind werd maar dat is niet het geval.
...Het ging langzaam.
Het ging langzaamaan van: ''wat staat er op dat bordje daar?''
naar:
''sorry, ik had je echt niet gezien.'' als reactie op een bekende die me op een meter afstand passeert op straat en beledigd is als ik niet terugzwaai.
Over een periode van 8 jaar verloor ik 80% van mijn zicht. En daarmee ook ongeveer 80% van mijzelf.
Die bril die ik op had op de vorige foto? Die beschermt mijn ogen tegen licht. Ik ben daar namelijk erg gevoelig voor. Die heb ik dus bijna altijd op, ook op de judomat.
Ik? Blind? Felix Smart Abbey is blind? Nee. Ik heb kinderen, ik kan niet blind zijn. Ik moet werken, ik kan niet blind zijn. Ik ben een sportman, ik kan niet blind zijn.
Dit waren de gedachtes die heel lang door mijn hoofd spookten. Ik was ervan overtuigd dat mijn leven aanzienlijk minder leuk zou zijn als blinde of slechtziende.
Om deze misvatting aan te pakken en een nieuwe richting te kunnen geven aan mijn leven, begon ik in 2015 aan een revalidatietraject in Apeldoorn.
Hoe deze ervaring mijn leven heeft veranderd had ik van tevoren nooit durven dromen...
..En Toen Was Er Licht
Op een willekeurige maandagavond, tijdens een weerbaarheidstraining op 't Loo Erf (het revalidatiecentrum voor blinden en slechtzienden in Apeldoorn) kwam ik een man tegen die mij m'n stoutste droom zou toefluisteren:
Marco Borst.
Marco staat hier achter mij.
''Ik denk dat je goed genoeg bent voor de Paralympische Spelen. Lijkt dat je wat?''
...Wow.
Als een man zoals Marco - met jaren ervaring in de vecht- en verdedigingssporten - zegt dat er een goede kans is dat je naar de Spelen kunt gaan, dan is er iets bijzonders aan hand.
Dus voor mij, als levenslange sportfanaat, was het letterlijk de stoutste droom die ik maar kon verzinnen. Nooit had ik gedacht dat ik op 50-jarige leeftijd nog professioneel sporter zou kunnen worden.
Maar hij was serieus.
De droom die ik mijn hele leven al gehad heb, lijkt nu dan toch werkelijkheid te kunnen gaan worden.
Maareh..''Blind en Bejaard'' Dus?
Jazeker. En trots ook.
Ik heb het mijn hele leven al geroepen: leeftijd is maar een getal. Dat meen ik vanuit de grond van mijn hart.
...en dit is mijn kans om het te bewijzen.
Door gezond te eten en goed te trainen heb ik altijd goed voor mijn lichaam gezorgd. Daar pluk ik nu de vruchten van, want ik voel me lichamelijk makkelijk 20 jaar jonger dan ik eigenlijk ben.
En dat is terug te zien in de resultaten die ik tot dusver heb geboekt . Bij elk toernooi waaraan ik mee heb gedaan, ben ik op het podium geëindigd, tegen jongens die een stuk jonger waren dan ik.
Leeftijd speelt voor mij geen enkele rol. En ik mag dan minder dan 20% zicht hebben, maar dat hebben mijn tegenstanders straks ook, dus ook dat houdt me niet tegen.
Dus ja, al met al een apart verhaal. En het verhaal kan nog mooier. Want het kan een verhaal worden waarin jij een belangrijke rol speelt.
Teamwork Makes The Dream Work
Ik wil dus naar de Paralympische Spelen in Tokio in 2020. Maar voordat ik daar naartoe kan moeten er nog een aantal dingen gebeuren:
- Ik moet de aankomende 3 jaar natuurlijk blijven trainen.
- Ik moet een aantal kwalificatietoernooien judoën in het buitenland. (Zo ga ik bijvoorbeeld in Januari naar Finland voor een kwalificatie toernooi!)
- Ik moet toernooien judoën in Nederland.
- Ik moet mezelf lichamelijk goed blijven verzorgen door middel van fysiotherapie.
Het fysieke werk verricht ik met liefde, maar de financiële last kan ik niet alleen dragen. Al deze dingen kosten geld. Daarom vraag ik je hulp.
Na het overwinnen van zoveel obstakels hoop ik dat ik nooit iemand hoef te vertellen dat geld de reden was dat ik mijn Olympische droom niet kon behalen.
Klik op DONEER om mij te helpen.
Bedankt voor het lezen!
Vriendelijke groet,
Felix Smart Abbey
DELEN WORDT ZEER GEWAARDEERD!
Ps. wellicht kunnen we elkaar helpen? Ik geef bijvoorbeeld graag een judoclinic of weerbaarheidstraining aan uw bedrijf samen met mijn trainer, Marco. E-mail mij op: smartdeblindejudoka@gmail.com.
Pps. Alle donaties worden direct geinvesteerd in trainingen, de reiskosten voor kwalificatie toernooien en therapie. Ik zal deze actiepagina updaten met verslagen van mijn progressie!