PIk heb een zeer bijzonder gezin, bestaande uit 5 eigen kinderen en 4stiefkinderen waar ik enorm trots op ben. Ik zorg sinds drie jaar zonder partner alleen voor nu nog vijf thuiswonende kinderen waarvan 2 eigen en 3 stiefkinderen. Vader van stiefkinderen zit gedetineerd en komt na detentie niet terug in gezin. Moeder van stiefkinderen is lang uit beeld wegens verslaving. Kinderen willen geen contact. Ik als stiefmoeder ben altijd voor stiefkinderen blijven zorgen. Alles zonder financiële ondersteuning, jeugdzorg weigerde mij pleegouderschap te geven, terwijl de rechter dat wel heeft uitgesproken. Maar goed ik moest het allemaal alleen doen. Moeder draagt niet bij en vader ook niet. Uiteraard was en is dat mega zwaar en zo zit je ineens in schulden en armoede, terwijl ouders in klinieken en gevangenis verblijven. Hotel in onze woorden. Zoals de kinderen zeggen, zij hebben alle dagen eten, drinken, eigen kamer eigen bed televisie en mogen nog sporten ook. Wij hebben dat al lange tijd niet meer. Maar wij hebben elkaar en liefde en warmte is onbetaalbaar. Ik vraag geen geld voor oplossen schulden, dat regel ik zelf met mijn wijkcoach en de gemeente. De reden waarom ik hier om hulp vraag omdat ik alle kinderen na deze meest vreselijke jaren wil bedanken dat ze in mij en in elkaar hebben geloofd. Dat ze elkaar hebben geholpen in moeilijke tijden en nooit elkaar verwijten hebben gemaakt. Doordat ik als stiefmoeder de keus heb gemaakt deze zorg te blijven dragen heb ik mijn eigen kinderen meegetrokken in armoede en angst en verdriet. Want alles stond letterlijk op zijn kop. Nu krijg ik eindelijk wat hulp, en weet ik dat er een betere tijd aankomt. Nog lang niet zoals de meeste mensen het thuis hebben, nog steeds weinig geld en geen televisie of internet, maar wel elke maand zelfde inkomen vanuit werk en gemeente, tijdelijk voedselbank, hulp bij scheiden zodat ik schuldhulpverlening kan aanvragen. En dat geeft rust. Nu heb ik 1 wens. Na drie jaar getouwtrek in mijn gezin en zoveel verdriet en angst en onzekerheid. Daar waar alle kinderen zich er doorheen hebben geslagen, schooldiploma's gehaald en de jongste goede schoolresultaten hebben, nooit klagen maar altijd blij geweest dat wij als gezin bij elkaar zijn gebleven ondanks dat jeugdzorg tot drie keer toe de stiefkinderen wilde weghalen, zelf gedaan hebben zonder machtiging uithuisplaatsing en alle keren heeft kinderrechter besloten dat ze bij mij moeten blijven. Na al deze nare traumatische ervaringen en dan nog allemaal positief in het leven staan. Daar ben ik als moeder en stiefmoeder zo trots op. Ik zou mijn kinderen dan ook zo graag belonen met 1 week met ons allen met vakantie. Dit kan ik mezelf echt nooit veroorloven, zelf niet als alle ellende opgelost zou zijn. Maar zij verdienen het zo om 1 week met alle broers en zusssen te mogen genieten van een onvergetelijke vakantie,  Ik hoop dat vele mensen ons dat ook eenmalig gunnen.