Wanneer een vriend familie wordt

ik ben Sulaiman Osman, oorspronkelijk kom ik uit Syrië, na mijn studie  moest ik een militaire plicht doen. 

Sommige mensen ontmoet je niet zomaar. Ze komen in je leven op een moment dat je het niet verwacht, maar precies op het moment dat je ze nodig hebt. Zo ontmoette ik Ibrahim in 2004, tijdens mijn militaire plicht in Syrië. Ik had een hogere rang, maar onze rangen verdwenen al snel. Wat overbleef, was een vriendschap die voelde als familie.

In moeilijke tijden deelden we alles: eten, angst, hoop. Soms hadden we maar één ei om samen te delen, maar we hadden elkaar – en dat was genoeg. In de chaos van oorlog werd Ibrahim mijn rots, mijn steun, mijn broer.In 2012 verloor ik hem uit het oog. Zijn dorp werd gebombardeerd. Alles verdween: zijn huis, zijn veiligheid, zijn toekomst. En Ibrahim… hij was spoorloos. Jaren gingen voorbij zonder nieuws. Geen bericht, geen teken van leven. Ik vroeg me af: leeft hij nog? Is hij gevangen? Of erger? Die onzekerheid vrat aan mij. Nachtenlang sliep ik niet.

Tot twee maanden geleden. Bij toeval zag ik zijn naam op een lijst. Mijn hart stond stil. En toen… een wonder. Ik zag hem in een video. Ibrahim leefde nog! Via een journalist kwam ik met hem in contact. Eerst kort, en vandaag – na al die jaren – spraken we een uur lang.

Zijn stem was veranderd. Krachtiger, maar ook gebroken. Hij vertelde me over zijn dorp, dat volledig is verwoest. “Zelfs het dak van mijn huis, zelfs het ijzer – ze hebben alles meegenomen,” zei hij. Maar wat hem écht brak, waren de olijfbomen die hij van zijn vader had geërfd. “Ze hebben ze allemaal uit de grond gehaald.” Die bomen waren zijn trots, zijn familie-erfenis, het inkomen van zijn gezin.

Nu woont hij niet meer in zijn dorp. Zijn vrouw en kinderen leven al 13 jaar in een tent. Alles kwijt. Alles opnieuw moeten opbouwen. Maar dat kan hij niet alleen.

Ibrahim was mijn steun toen ik het nodig had. Nu wil ik zijn steun zijn. Want dat is wat mensen doen. Als je iemand ‘broer’ noemt, dan laat je hem niet vallen als het moeilijk wordt.

Daarom vraag ik jouw steun voor Ibrahim. Voor zijn vrouw. Voor zijn kinderen. Zodat hij weer kan opstaan. Zodat hij weer hoop kan voelen.

Wil jij helpen? Elk bedrag telt. Elke euro is een teken van verbondenheid, een gebaar van menselijkheid.

Zoals Victor Hugo ooit zei:

“Het geweten is de ziel van de wereld. Het is wat mensen met elkaar verbindt. De wereld lijdt niet onder een gebrek aan wetten of straffen, maar onder een gebrek aan menselijk geweten.”

alvast dan jullie wel, 

Met vriendelijke groet 

Sulaiman