Mantelzorg: stank voor dank

Stelt u zich voor. Je bent jarenlang intensief mantelzorger voor je moeder waardoor je niet fulltime kan werken. Tijdens die periode belooft ‘familie’ dat ze hun deel van de erfenis niet opvragen, opdat je na die jaren mantelzorg in de ouderlijke woning kan blijven wonen, op nadrukkelijke wens van die moeder. En dan blijkt dat het loze beloftes zijn: vlak na het overlijden van die moeder komen ze als aasgieren toch hun deel opeisen. Uiteindelijk moet je het huis uit. In een volgend huurhuis kan je zonder baan de vaste lasten en de rente van een relatief kleine lening niet bekostigen…..

Dit verhaal slaat op mij. Ben jarenlang intensief bezig geweest en mezelf weggecijferd als inwonende zoon, nadat mijn vader was overleden. Ik werkte part time en ik kon het hoofd als zodanig boven water houden. Diezelfde familie was er nooit, maar dat maakte me niet uit: die zorg was voor mij een eer, geen plicht. In 2013 nam ik haar mee op vakantie na eerst het orkest van James Last te bezoeken, die ze persoonlijk ontmoette (bijgaande foto). Na een heel mooie vakantie maar uiteindelijk heftige emotionele periode overlijdt mijn moeder dan in het buitenland plotseling en vlak daarna wordt ik belaagd door een advocatenbureau, namens die zogenaamde familie. Er volgt een schikking en een paar jaar kon ik inmiddels weer werkende de boel draaiende houden, ondanks de hoge lasten. Daar kwamen ook hypotheeklasten bij.  Echter omdat het geen vaste baan betrof en ik weer een WW uitkering kreeg kon ik het niet meer bolwerken. Na verkoop van het huis heb ik de schuld aan de familie en bank kunnen voldoen, maar hield weinig over. Ik zit met een restschuld aangaande een eigen lening van ruim vijfduizend Euro plus een eindafrekening van de Nuon van maar liefst €2600, te betalen in termijnen. Echter met mijn uitkering en vaste lasten kan ik die extra maandelijkse last niet bolwerken. Daarbij speelt het verhaal dat ik de staanplaats van de caravan van mijn moeder in Zwitserland al een paar jaar niet kan voldoen, waar ze ook is overleden. Dat is een kostenpost van bijna vierduizend Euro.

Ik hoop op donaties of een lening overname, wellicht ruimer opgezet, waardoor ik grotendeels de bestaande verplichtingen kan aflossen en ik kan ademhalen. Ofwel globaal een bedrag van €10,000. Ik heb dan de kans de mantelzorg meer op een voetstuk te plaatsen en uit de ondankbaarheid te halen door er via mijn verhaal middels een boek aandacht aan te geven: om zo op grond van de door mij ervaren  rompslomp meer waardering voor mantelzorgers te realiseren. Dat wil ik al lang doen maar door de genoemde rompslomp, de stank voor dank, krijg en vind ik er geen tijd en rust voor. De opbrengst van het boek wil ik deels ten goede laten komen aan instanties die zich inzetten voor de mantelzorg(ers). Ik zal daarbij de namen van donateurs hier benoemen. Want die helpen mij na die zorg eindelijk in rustig vaarwater en aan de realisatie van dat boekwerk, dus aan een eerbetoon voor de mantelzorg.