Update Hatay 23 feb 2023
Na de eerste twee zware aardbevingen op 6 feb (volle maan) kregen we de tweede ronde voor onze kiezen, afgelopen maandag (nieuwe maan).
We hadden al voorspellingen gehoord, zowel hier in Turkije als via andere kanalen maar zeker weten doe je het nooit.
“Normaal gesproken” gingen we rond 20 uur ‘s avonds het huis in om tanden te poetsen en de 2 zwakke poesjes (Findik en Nelly) nog een hapje eten te geven. Sinds 6 feb gaan bij mij de luiken dicht tussen 20 en 21 uur en slaap ik gerust de klok rond. Zo’n aardbevingservaring slaat op je lijf, bij mij althans op de spieren dus na een hele dag in de buitenlucht te werken (opruimen, opbouwen, verplaatsen) was de koek op rond die tijd.
Afgelopen maandagavond liep anders: we konden pas rond 1930 uur eten en direct daarna wilde ik voor het eerst in 2 weken weer eens aan de studie. Tien minuten achter de laptop en de grond begon te dansen. We zaten op het epicentrum van de beving. Van voor naar achter, van links naar rechts, van boven naar beneden. We konden de houtkachel vasthouden en de elektrische verwarming uitzetten, dat was het. Lichten uit, schreeuwen uit de straat, totale paniek bij de buren die niet de luxe hadden van een kas/ tent maar in hun beschadigde huizen verbleven.
Nadat Mahir en zijn broer iedereen en alles in onze tent/kas hadden gecheckt, gingen ze de buren helpen. Gelukkig iedereen ongedeerd maar bij het ochtendlicht bleek dat na deze tweede ‘ronde’ bijna geen enkel gebouw in het dorp nog bewoonbaar is.
Ook bij ons is de schade dit keer enorm. Muren zijn gescheurd, watertanks op het dak verbogen/ verschoven, overal puin. Het lijkt erop dat de dragende muren het wel gaan houden (hoewel ze denk ik geen derde klap aan zullen kunnen).
Het oude huis is nu onbegaanbaar, de muren zijn ingestort. Heel triest voor mijn 86-jarige schoonvader. Hij ziet zijn levenswerk in duigen vallen. Hij houdt zich groot en sterk maar het doet hem pijn.
Niemand hier heeft nog een baan om naartoe te gaan, behalve ik. Afgelopen maandagmiddag heb ik al mijn contacten gemaild dat we woensdag weer zouden gaan beginnen. Fris in de startblokken, het plan was zelfs vanuit huis, naast de nooduitgang de afspraken te doen.
Dinsdagochtend mocht ik alles weer afzeggen. Via zwak internet kon ik mijn opdrachtgevers bereiken: iedereen wist het al.
Het zijn rare tijden. Ik kan er beter mee omgaan dan ik had gedacht. Waarschijnlijk komt dat omdat ik geen vrienden en familie ben verloren. Letterlijk iedereen van de 1e en 2e graads schoonfamilie is met de schrik vrijgekomen. Zij zijn wel alles kwijt. Hun huizen waren al meteen onbegaanbaar, op 6 feb. Al deze mensen zijn naar andere steden getrokken, bij familie inwonend maken ze de balans op. Hoe en waar nu verder.
Wij blijven op ons land. Mahir en ik gaan niet meer in betonnen constructies wonen (dat had al niet de voorkeur..), en zodra hij tijd heeft, gaat Mahir beginnen aan de bouw van een kleine houten/ strobalenwoning. Het is me onduidelijk of mijn schoonzussen, -vader, en - broer wel het gebouw in zullen gaan. Na het zien van de flats in Antakya is er geen haar op mijn hoofd die nog op een begane grond woning gaat wonen. Als een pannenkoek zijn die weggevaagd.
Er is heel veel werk te doen, zowel bij ons als bij de directe buren.
Helaas zijn er nog steeds veel mensen niet wakker geworden en jagen ze nog steeds lege doelen na (in mijn optiek).
Het zijn dure lessen.
We gaan zien hoe het verder loopt. De zon is heel actief op dit moment dus wellicht volgt er nog meer ellende. Voor mij is het belangrijkste dat we niet in beton wonen: een plastic kas op je hoofd krijgen valt wel mee, denk ik.
We zullen, net als Japanners moeten wennen aan de situatie. Het leven gaat door.
Heel erg bedankt voor alle positieve vibes en wensen die ik via mama doorkreeg. Het is echt fijn om te weten dat mensen begaan zijn. We gaan het redden. En zo niet, dan toch. 🙂
Update uit het dorp- Hatay, zondag 12 februari
Het is nu zes dagen geleden dat we ons huis moesten ontvluchten. Wij hebben heel veel geluk gehad: ons huis staat nog, we waren- dankzij mijn man Mahir-snel buiten: hij had het goede idee om een nooduitgang te maken aan de achterkant van het huis. Zo konden we binnen 10 seconden in de stromende regen ons vasthouden aan de reling achter de tuin. Alsof we op een schip op ruwe zee zaten, zo bewoog de grond. Het huis schommelde, de 3 etages rijzen dan best hoog op.
Iedereen in ons gebouw (schoonvader, schoonzussen en - broer) kon het huis uitkomen.
De kas was een week vantevoren klaar, bedekt met nylon maar nog niet beplant. Dat zouden we zondag 5 feb doen, maar het was er niet van gekomen. Gelukkig want nu konden ze de kas voorbereiden om alle buren tijdelijk in onder te brengen. Ouderen, kinderen, ook onze huisdieren zaten bij elkaar tot de buren zelf ook een oplossing konden vinden.
We zijn nu bijna een week verder. Mahir heeft een provisorische keuken gemaakt, de generator liep tot vanochtend alle avonden en nachten: het is koud. Gelukkig overdag zonnig, dus we kunnen buiten zitten. Inmiddels is de elektriciteit hersteld nu, zodoende kan ik een update sturen.
Wanneer we het pand weer kunnen/ zullen bewonen is onduidelijk. De tocht naar het centrum liet zien dat van vrijwel alle panden die zijn ingestort, de benedenwoningen als een pannenkoek zijn platgeperst. Hoewel ons huis steviger lijkt, is het nog steeds mogelijk dat er naschokken of zelfs nieuwe aardbevingen plaats kunnen vinden. Niet zo’n prettig vooruitzicht als je op de begane grond woont.
Dankzij mijn geweldige zussen Ardien en Moniek en superstudent Revan hebben we gisteren een lading medicijnen op kunnen halen voor ons dorp. Ook konden ze cash meebrengen, want de banken staan niet meer en pinautomaten zijn buiten bedrijf.
Door hun actie en samenwerking hebben zij jullie kunnen bereiken: de gulle gevers, de weldoeners, de bezorgde medemensen. Het is ongelofelijk hoe goed het voelt te weten dat mensen meeleven en mee willen helpen aan de wederopbouw.
De stad Antakya is verwoest, banen zijn verloren gegaan, cultuur, de maatschappij staat hier voorlopig stil.Maar met jullie gulle bijdragen kunnen we denken aan -tenminste- de wederopbouw van ons dorp en misschien ook hulp bieden aan onze ooms en tantes hier die letterlijk alles kwijt zijn.
Op dit moment staan we er relatief goed voor: Mahir en ik zijn al jaren aan het ‘preppen’, dus voedsel en water hebben we genoeg. De tuin is beplant met kikkererwten, tarwe, alle soorten kool en binnenkort kunnen de paprika en tomaten stekken de grond in. We kunnen ons staande houden en blijven hier.
Heel erg bedankt allemaal voor het medeleven, de opgestoken kaarsjes, de schietgebedjes en de financiële bijdragen. Ik zal later een update sturen om de besteding te verantwoorden. Het is nu nog te onduidelijk om zeker te weten waar het geld naartoe zou moeten gaan. Ardien en Moniek houden het voorlopig in beheer.
Heel erg bedankt nogmaals en hopelijk tot snel ziens.
Mahir en Annelies (Annie/ Elisabeth)