BLOG VAN COÖRDINATOR K9 RESCUE TEAM - MANTRAILING LIMBURG (C)

Het is een koude nacht, je wordt wakker van het geluid van je telefoon. Je kijkt hoe laat het is, 2 uur in de nacht. Direct springt je werkmodus aan want dit betekent meestal dat je op pad moet. 

Je hoort een bevende angstige stem voorzichtig vragen of ze met de juiste persoon spreken. Je voelt je bijna schuldig voor je slaperige stem, antwoordt kalm en vraagt: “ wie is er vermist?". De angstige stem vertelt opgelucht, maar met emotie, zijn verhaal. Je luistert, je filtert, je schrijft en onthoudt relevante vragen, maar stelt eerst gerust . Je legt kort maar duidelijk uit wat er vanaf dit telefoontje gaat gebeuren en verzamelt alleen relevante informatie. Ondertussen meld je een spoed inzet aan je team. Je belt 1 iemand wakker en het balletje gaat van daaruit rap rollen. In korte tijd zit je samen met je K9 partner en benodigde spullen (die altijd klaar staan) in je koude auto, op weg naar het huis / laatste verblijfplaats van de vermiste . Tijdens de autorit worden taken verdeeld , is er contact met overheid, bereid je jezelf voor om de inzet zo snel en effectief mogelijk te starten. 

 
Als je aanbelt zucht je nog even diep en weet dat er vanalles vanaf dat moment kan gebeuren. Als de deur opengaat , staan al je zintuigen open, je ziet hoort en voelt alles, je observeert , leest, hoort tussen de regels door en maakt beslissingen in je hoofd. Waar ga je starten, wie zet je op welke post, welke aanwijzingen zijn er, zijn er ‘ broodkruimels' die naar de vermiste leiden . Je maakt afspraken en legt alles nog eens duidelijk uit. Je beseft en weet hoe kwetsbaar en wanhopig de mensen zijn. 

 
Buiten volgt een korte maar krachtige briefing, het team staat al in paraatheid, iedereen weet wat van hem of haar verwacht wordt. Pijntjes, ongemakken, problemen, gedachten en emoties worden geparkeerd. Er is focus op één iemand: de vermiste. 

 
Een lange zoektocht door kou, regen, modder en wind volgt. Je voelt dat je moe bent maar negeert dit, je voelt dat je moet eten maar negeert dit, je voelt dat de kans op vinden steeds kleiner wordt, je beseft alweer zoals al die anderen keren hoe immens groot de wereld is. Het is een speld in een hooiberg, dit heb je al vaker ervaren. Iedere inzet is anders, het duurt lang of hebt snel succes. Je ziet alle vermoeide gezichten om je heen, je stuurt langzaam mensen naar huis want ze moeten slapen, eten en verwerken . Je gaat terug naar de familie het is inmiddels vroeg in de ochtend. Je blijft professioneel en toch meelevend. Je maakt een nieuw plan voor over een paar uur als je de zoektocht kunt hervatten. Uiteindelijk ga je ook naar huis, ploft in bed maar kunt niet slapen. Je evalueert in je hoofd wat er gebeurd kan zijn. Uiteindelijk val je in slaap en dommelt twee uurtjes. Je staat op en de dagelijkse dingen worden je voorgeschoteld. Je regelt je werk, checkt je team en beslist hoe je verder gaat . 

 
Wederom op weg naar de plek waar je een paar uur ervoor noodgedwongen moest stoppen. Je checkt of er nog nieuws is, hoopt op een nieuwe zichtmelding of zelfs vondst. Dat blijft uit, je hervat moe, hongerig, koud maar vol motivatie de zoektocht. Het team begrijpt elkaar, iedereen weet dat vinden met goede afloop steeds verder weg raakt. 

Opgeven is geen optie, er is geen spoor meer maar genoeg gebieden om

af te zoeken. Samen evalueer je de stappen tot nu toe, je probeert in het hoofd van de vermiste te kruipen, je vraagt om nog meer informatie en gaat scenario’s en gebieden uitsluiten. 

 
De eindfase van de zoektocht komt in zicht, het moment dat je de dierbaren moet gaan vertellen dat je geen opties , mogelijkheden en scenario’s meer hebt om uit te zoeken. Je besluit een laatste mogelijkheid te checken omdat het team niet wil opgeven. 

 
Dan is het voor dat moment echt klaar. Je gaat naar huis , brengt je materiaal op orde en maakt het rapport op. We zijn ruim 24 uur verder. Je gaat slapen. Halverwege je slaap gaat de telefoon en je eerste gedachte: “ vermiste is gevonden of gezien" je tweede gedachte “nieuwe zaak" Op beide bereid je je voor in split second. 

 
Het verlossende woord : 

"Hij / zij is terecht en maakt het naar omstandigheden goed!" 

 
Oke, klaar, meer is niet nodig - opgelucht hervat je je slaap , later licht je je team in. Uitgebreide evaluatie volgt, een ontmoeting met “het slachtoffer” volgt . Je hebt een bijzonder moment: de vermiste krijgt een gezicht, een stem en kijkt je moe dankbaar en vol emotie aan - “ hebben jullie die dagen en nacht naar mijn gezocht?” Ja dat hebben wij - de vermiste laat zijn / haar hoofd zakken, schud het hoofd en lijkt het onbevatbaar te vinden dat er mensen zijn die dit voor hem / haar over hebben gehad . Je hart breekt, je stelt gerust en laat weten het met alle liefde te hebben gedaan. Je slikt al je vragen in, je wilt zo graag de wandelwegen weten omdat je wil leren, leren van de inzet zodat je de volgende keer eerder of wel vindt. 

 
Dankbaar voor de goede afloop ga je naar huis, je weet dat je het begin van herstel achterlaat en weet dat er mogelijk nog vaker contact gaat zijn. Als inzet team ben je een deel van iemands leven geworden, een belangrijk deel. Soms met goede en soms met zeer slechte en dramatische afloop. Je rugzak is gevuld met weer een ervaring en je weet soms ebt het snel weg, maar soms blijft het een deel van je dag en nacht. Je bent de laatste die ze levend spreken, de eerste die ze levenloos vindt, de laatste die naar ze zocht, degene die ze niet vergat, de vreemde die iets voor ze deed, diegene die geen oordeel had ..... 

 
Je eigen leven, werk en verplichtingen gaan verder. Je evalueert met je team, hebt plezier bij je training en bereidt je voor op de volgende inzet. 

 
En je weet 1 ding - je bagage wordt steeds zwaarder maar je ervaringen ook en je bent deel van een team dat 24/7 voor anderen en elkaar klaar staat!

Help ons zoeken !

voor onze zoekhonden hebben wij trackinghsbanden nodig zodat we hun bewegingen kunnen registreren. We zien bijvoorbeeld waar ze langer op een plek blijven, waar dan mogelijk geur van de vermiste is; of überhaupt waar ze zijn in een groot natuurgebied en wij sneller bij een vermiste zijn en mogelijk een leven redden. Helpt u ons mee deze banden te realiseren ? Steun en doneer ! Ze mogen niet gemist worden !