Hoi Allemaal,
ok ben Laura, 39 jaar jong... ik ben getrouwd met een lieve man en heb 2 aangenomen zonen.

Ongeveer 8 jaar geleden begonnen mijn problemen aan de darmen na een maag verkleining. Hernia in de darm en ontstekingen waar ik meerdere operaties voor kreeg. Telkens zijn er scans gemaakt, maar wat ze nooit hadden doorgegeven is dat er ook een niertumor zichtbaar was, na 5 jaar kwamen ze hier mee, 3 jaar geleden dus. 

ik ging door een hel ,al m'n vertrouwen weg in t ziekenhuis . Hoe kunnen ze in 3 jaar tijd 4 keer een CT scan maken en ondertussen niets doorgeven?  Met vechtlust overwon ik de kanker en hebben ze mijn nier gedeeltelijk kunnen verwijderen. Door alles wat in een paar jaar gebeurde heb ik chronische buikpijn en kon ik niet meer als verpleegkundige werken. Bukken gaat met pijn en dat is als verpleegkundige in de wijk niet te doen. Mij beroep vol passie moest ik opgeven, ik had geen keuze.

ik koos ervoor om door te vechten ondanks de mentale klappen en lichamelijke activiteit die flink minder was. Ik ben met mijn voorgrond een verkorte erkende opleiding tot pedicure gaan volgen, ik vond mijn nieuwe passie en startte met al me spaargeld een bedrijf en investeerde om wat moois neer te zetten. Binnen een jaar had ik een volle praktijk en een wachtlijst, met alleen maar klanten die tevreden zijn. Mijn werk is tevens hobby en ik kon me ziel erin leggen.

Sinds afgelopen januari ben ik de laatste loodjes gaan afbouwen van medicatie, en hier sloeg mijn noodlot toe... ik raakte in paniek door de pijn die ik meer en meer kreeg, en er bleek meer aan de hand wat mijn medicatie langere tijd heeft onderdrukt... uiteindelijk na meerdere onderzoeken bij de reumatoloog is de diagnose Fybromyalgie gesteld. Klap na klap heb ik helaas te verwerken, en psychisch kan dit nu pas verwerkt worden. Momenteel zijn mijn pijnklachten zo hevig dat ik mijn praktijk op een paar klanten na zo goed als heb moeten sluiten. Ik zit volop in revalidatie met een psycholoog, uroloog, reumatoloog, ergocoach en fysiotherapeut en een diëtiste. Maar door de pijnen kan ik helaas niet alles goed bedienen in mijn praktijk. Doordat ik net anderhalf jaar gestart ben heb ik nog geen hele grote buffer gehad om zelf een elektrische aangepaste pedicure stoel te kopen en een tabouret gemaakt op mijn lichaam. Er zijn een aantal aanpassingen nodig om weer op te kunnen bouwen in mijn praktijk en deel te kunnen nemen in de maatschappij. Ik voel me nu thuis alleen en vervelend en wil ontzettend graag ervoor vechten om met de nodige hulpmiddelen weer een mooie praktijk te kunnen openen binnen mijn grenzen. Dit maakt me gelukkig!!!

ze hebben me afgekeurd voor 80-100 procent momenteel. Graag zou ik ervoor vechten weer terug te komen in de maatschappij, maar voor t eerst in mijn leven ga ik jullie hulp vragen! 

wie kan mij helpen en een bijdrage al is ie nog zo klein missen om bij te leggen bij mijn aanpassingen zodat ik weer positief in de maatschappij kan functioneren en weer moed krijg om door te zetten... ik ben jullie oprecht dankbaar 🙏

helaas krijg ik vanuit de gemeente geen vergoedingen hiervoor en kan het uwv nu ook niet veel betekenen hierin... die gaan ervan uit dat ik gewoon een stoel heb en daar dan op moet focussen om te gebruiken... maar de klachten zijn chronisch en kunnen in de toekomst alleen maar erger worden. De ergotherapeut vind t onverstandig zo maar helaas wordt daar niet naar geluisterd... 

nogmaals dank voor iedereen die een steentje bijdraagt