Dit jaar is het 25 jaar geleden dat wij als jonge militairen uitgezonden werden naar Kosovo. 1999-2024 dit jaar voor de Kosovaren 1 met een gouden randje, 25 jaar zonder geweld en angst. En dit jaar hebben we opnieuw een reis georganiseerd met veteranen die er in 1999/2000 hebben gezeten. een terugkeerreis 1 om hen te laten zien hoe het land zich ontwikkelt heeft.

Maar 2 en deze is voor Peggy en mijzelf heel belangrijk om een Nederlandse Stichting, "De Brug internationaal" die ook in 1999 begonnen zijn met het helpen van nabestaanden van de door de genociden omgekomen familieleden, die zonder toekomstplannen achtergebleven zijn.

Alles was weg voor hen, huis, familie, hun dierbaren. En helaas zijn er nog genoeg van deze nabestaanden die het tot de dag van vandaag zwaar hebben. Weinig tot geen familie meer hebben, niet in Kosovo of elders in Europa.

Die ver onder bijstandsniveau moeten rondkomen, die verschrikkelijke gebeurtenissen hebben meegemaakt en hier nog iedere dag mee geconfronteerd worden. En voor deze mensen gaan wij ook terug.

Wij zamelen geld in, kleine of grote bedragen. alle beetjes helpen.

Om hen die het echt hard nodig hebben te kunnen bijstaan. met middelen die daar door ons als veteranen aangeschaft worden in goed overleg met stichting de Brug Internationaal en die wij dan ook persoonlijk overhandigen of laten monteren als wij er zijn.

"Voorbeeld van onze eerste reis 2 jaar geleden. Een tragisch verhaal van een jonge moeder die in 1999 haar familie is kwijtgeraakt door genociden / massamoorden, haar kindje van 3 maanden oud heeft (moeten) zien overlijden in een pan met kokend water. je kan het niet bedenken, bevatten, visueel krijgen. en tot de dag van vandaag lees je het verdriet nog af van haar gezicht".

Tijdens onze reis kwamen wij via de stichting erachter dat haar boiler kapot was gegaan en in overleg met de stichting hebben wij er voor gezorgd dat ze een nieuwe boiler mocht ontvangen. (zie ook de foto's hiervan). en dan het kleine beetje dankbaarheid, dit zijn dingen die ik nooit meer vergeet, haar blik, haar woorden, toch wel de dankbaarheid. Daarnaast hebben wij schoolspullen geregeld, kleding voor de winterseizoenen, tuingereedschap zodat ze zelf de groentes kunnen verbouwen. voedselpakketten overhandigd, openhaardhout laten bestellen voor de wintermaanden. en dat voelt goed, eigenlijk een beetje hetzelfde als 25 jaar geleden toen we daar in uniform met een wapen liepen, maar daar waren om de vrijheid voor hen te garanderen, maar ook toen al te helpen met de opbouw. Wij als veteranen voelen ons weer terug in de tijd gaan met het helpen van deze mensen. en helpen jullie ons daarmee, dat we zoveel mogelijk mensen met daadwerkelijke middelen kunnen helpen?

Namens Peggy Lynch en mijzelf Chris Zorge en de overige veteranen, maar zeker de echte armlastigen een enorm dankjewel!