Ik zit voor mijn werk tijdelijk in Dubai. Toen mijn broer Rémon mij belde met het vreselijke nieuws ben ik een week terug naar Nederland gegaan om Judith te bezoeken en om deze tragische gebeurtenis als familie samen te kunnen verwerken. 

Een maand later liep ik zoals gepland de marathon in het nabijgelegen Abu Dhabi. Om me dicht bij mijn familie te kunnen blijven voelen liet ik deze afbeelding op mijn shirt maken. ( zie de foto's verder scrollend onder de tekst) Het is een hart dat ik mijn broer's fantastische gezin onder de riem wil steken, om ze de kracht te geven door te gaan. De riem verwijst ook naar de levensreddende actie van Rémon en de kinderen na de explosie, toen Judith's been strak afgebonden werd om het bloedverlies te beperken.

De start van de marathon was een uur voor zonsopgang. Zoals altijd zat ook hier het venijn in het laatste stuk van de 42 km. Doordat de Arabische zon inmiddels behoorlijk haar werk deed was het extra zwaar. Ik dacht alleen maar aan de pijn die Judith had doorstaan en stond mezelf niet toe om wat ik nu voelde pijn te noemen. Het lukte me om net binnen de beoogde vier uur te finishen. 

Half januari deed ik dat bij de marathon van Dubai nog eens over, die was door een latere start nog zwaarder en het laatste stuk voelde ik mijn benen niet meer. Ik dacht aan het contrast met Judith, die haar rechterbeen moet missen maar door fantoompijnen het nog wel af en toe voelt.

De revalidatiemarathon die Judith voor de boeg heeft, dat is topsport, ook voor Rémon en de kinderen. Laten we hen allen een hart onder de riem steken om dat moeilijke traject vol te houden.

John van Wanrooij