Al ruim 18 jaar ligt het grafje van Keesje er op een bijzondere manier bij.
Hoewel zijn mama (mijn allerbeste vriendin) er iets moois van weet te maken, ligt er geen steen.
Met wat plantjes, mooi grind en speelgoed is dit het plekje waar ze tegen haar zoontje praat als het even niet lekker loopt, of als ze even alleen wilt zijn of even met haar kleine jochie wilt zijn.
Tot grote verdriet en verbazing zijn ineens de plantjes weg, dan is zijn speelgoed weg en is zelfs het grind weggehaald. Waardoor het er nu bij ligt als een zandbak.
Het gemis doet als zo intens pijn, waarom dit?
En ook al kan ik dit verdriet niet weghalen, het zou zo fijn zijn om hem een mooie steen te geven en er een mooi grafje van te maken.
Zodat het voor zijn mama de pijn iets verzacht en het voor haar kleine vent er mooi bij staat.