De projecten blijven weer zoeken naar mogelijkheden om de kinderen te blijven stimuleren. Dit keer zijn ze bezig met het natekenen van hun hand op het white board. What a fun. Dit is Karachi/Shan Academy, een school waar alle kinderen welkom zijn (ook de slow learners of kinderen met een handicap).

In Multan zijn ze gestart met ondersetunde communicatie en gebruken nu Taal activiteiten kaart. De leerkrachten tekenen de kaarten zelf uit, een heel werk. We zijn aan het kijken naar de mogelijkheid om de kaarten digitaal te maken, die lijken we nu gevonden te hebben, zelfs met Urdu ondertiteling !

En dan in Lahore daar is Nasir weer gestart met zijn fysiotherapie praktijk, weer 20 kinderen die enige revalidatie activiteiten krijgen.

Voor alle activiteiten en projecten geldt dat ze veel moeite hebben iets breder het onderwijs, het speciaal onderwijs of speciale activiteiten op te pakken. Ze hebben de middelen en materialen niet dit op te pakken. Veel is niet te verkrijgen op de lokale markt of is heel duur.

Een gotalker, 6 spraakknoppen, een IPad en ook gewoon euro's. Wat een mooie donaties kregen we al binnen. 
De plannen zijn gemaakt voor een vervolgtraing in februari. Ook gaan we voor een vertaling in het Urdu. 
Mooie stappen. Maar met uw hulp kunnen we nog meer. 

Nedereland ging in lockdown, een intelligente lockdown, Pakistan ook. Helaas is de Pakistaanse cultuur zodanig dat dit men nog wel erg dicht op elkaar blijft. Maar scholen en kinderdagcentra ook voor de kinderen met een handicap gingen dicht.

Rondom de Eid (na de Ramadan) is Pakistan weer open gegaan, maar dat lijdt op dit moment nog toch heel veel besmettingen....

De scholen zijn ook nog niet open, dat betekent ook dat er veel schoolwerk aan de kinderen is gegeven, dat er veel extra geld nodig is voor financiering voor extra kosten voor de allerarmste gezinnen, getroffen door de Corona (geen inkomen is geen geen geld voor de eerste basisbehoeften).

Onze actie blijft dan ook noodzakelijk. Alle projecten hebben iets gedaan voor hun gehandicapte kinderen.

Gisteren tijdens de hands-on-sessions in de trainingen die we hier geven, het verhaal van de moeder van Abdul Rahim. Hij is de derde van 11 kinderen en vader is overleden. Kortom geen vetpot voor hem en het hele gezin thuis.

Hij is zelf zwaar spastisch en heel erg stijf, kan niet zelf zitten maar kan wel swipen op de smart phone, dat is fun ! Thuis zit hij met steun van veel kussens, of hij ligt. Een rolstoel heeft hij niet, dus komt eigenlijk niet meer buiten, want hij wordt te zwaar om te tillen. Tijdens de trainings session zat hij in de rolstoel van het centrum, ook niet het nieuwste model. Maar vervolgens ging hij weer naar huis en dan weer de hele dag binnen op het bed.

Hoe fijn zou het zijn wanneer ook hij een rolstoel zou kunnen krijgen en iets gemakkelijker ook mee kan doen met het leven op straat. Ook met een rolstoel is het nog niet makkellijk door de straat te komen, maar toch.

Kortom elke euro is er een ! Elke rolstoel ook !

Alweer 2 weken op stap en veel kinderen gezien. Ik schat dat we al wel voor 10 kinderen een goede stoel voor thuis willen hebben. En minstens voor evenzoveel een goede rolstoel. Aangepast aan het zitten van het kind maar ook aan de omstandigheden hier: ruw ongelijkmatig terrein en veel op en bc afstapjes. 
kortom nog steeds veel te doen en daarmee kunnen we ook nog steeds veel geld gebruiken. 

Wat goed de eerste Euros zijn binnen voor de hulpmiddelen in Pakistan. Over 2 weken gaan we er weer naar toe om trainingen te geven en met het gedoneerde geld zullen we lokaal rolstoelen kunnen aanschaffen.