Rouwen is RAUW!
Hallo iedereen,
Mijn naam is Kelly, ik ben 33 jaar jong en ik ben mijn Mama en allerbeste vriendin verloren op 9 november 2020.
Als zelfstandige schoonheidsspecialiste had ik er reeds een moeilijk Corona-jaar opzitten, met lockdowns, veel rekeningen die opstapelden en dan kwam als kers op de taart een heel agressieve kanker van achter de hoek piepen die op amper 6 weken tijd mijn Mama van me weggestolen heeft...
Dit heeft mijn wereld zodanig op zijn kop gezet dat ik het laatste jaar alles in vraag ben gaan stellen, ben ik wel gelukkig in mijn werk, wat zoek ik naar de toekomst toe, is dit nog wel in België?...
Ik kan met zekerheid zeggen dat iedereen die met zulk abrupt verlies te kampen heeft deze zelfde vragen heeft weten opborrelen en ik hoop zo voor jullie dat jullie allemaal de tijd hebben genomen om antwoorden te vinden op deze vragen...
Mijn leven, en dat van mijn ouders en grootouders is reeds een grote rollercoaster geweest. Mama en ik lachten altijd groen dat wanneer er iets leuks in ons vooruitzicht stond wat er weer tegenover zou gaan staan.
Toch waren wij gekend, als 2 mensen die een kamer kunnen doen oplichten met onze positiviteit, lach en optimistische gedachten, dit hoor ik nu nog steeds, al vecht ik elke dag opnieuw tegen mijn innerlijke demonen. Misschien werkt het wel zo dat wanneer je reeds veel tegenslagen hebt gehad in je leven, je de kleinere dingen beter kan relativeren.
Waarom nu deze inzameling? Wat zou ik graag de tijd vinden om een boek te schrijven over het leven van mijn familie en mezelf, over alle gedachten en gevoelens die komen en gaan tijdens de rouw, te researchen, intussen een beetje de wereld af te reizen en kijken waar ik misschien thuis hoor.
Ik heb geen man en geen kinderen. Ik heb eigenlijk alle vrijheid van de wereld...
Enkel het financiële plaatje ontbreekt, en vele kleintjes maken hopelijk 1 groot!
Ik schets alvast kleinschalig onze familiehistoriek...
Het begon alvast als een sprookje, mijn Engelse opa leerde mijne Nederlandse oma kennen tijdens WO2. Hij was een belangrijke pief in het leger en zij werkte als verpleegster, ze werden verliefd, hadden 12 jaar tussen hen inzitten maar hij vroeg haar op hem te wachten want hij zou haar komen halen als de oorlog voorbij was. Zo gezegd zo gedaan.
Hij is haar komen halen en ze zijn samen naar Amerika getrokken, the promised land.
Mijn opa is daar gaan werken bij een diamantair, en mijn oma studeerde verder als kinderchirurg, als vrouw zijnde in die tijden was dat heel speciaal.
Mijn Mama was de eerste van 5 kinderen, telkens met een kleine 2 jaar tussen.
Het leven ging hun prima voor de wind, tot een fatale dag alles overkop gooide... Mama was ziek en moest thuisblijven van school, op de terugweg van school vond een ongeluk plaats en zijn haar 2 broers en 2 zusjes overleden.
Opa en Oma hebben alles achtergelaten en zijn meteen terug vertrokken naar Nederland, Etten-leur. Mijn opa ging werken in Antwerpen bij de diamantsector. En ze zochten voorzichtig hun draai...
Het lot sloeg amper een jaar later opnieuw toe, mijn opa kreeg kanker en overleed ook weer binnen het jaar. Mijn mama was amper 11 jaar oud en was haar papa en 4 broers en zussen kwijt...
3 jaar later kwam er een stiefvader op de proppen, Fons, deze man was ook een ex-militair, waarschijnlijk met ptsd-syndroom, en na enkele jaren kwamen deze problemen ook boven, alcoholisme, losse handjes, misbruik waardoor mijn Mama noodgedwongen het huis verliet op 17 jaar... In die tijden was het not done om te scheiden van je man jammer genoeg.
Dan een lichtpuntje! Een vriendin van haar brak der been (oops) en Mama mocht als vervangster een modeshow lopen, ze werd ontdekt en heeft jaren de wereld rondgereisd als model. Ik heb hier zoveel verhalen over gehoord en waarschijnlijk heb ik door haar die enorme reiskriebel te pakken.
Op haar 23ste helaas kampt ze weer met een verlies, het laatste wat overbleef. Haar allergeliefde Mama, kanker kwam wederom op bezoek, en alhoewel de operatie goed verlopen was, is mijn oma aan een embolie overleden 2 nachten na de operatie. Mijn Mama's wereld stond volledig op zijn kop en ze stond alleen in de wereld... Maar toch, ging ze door.
MAAR DAN... leerde ze op 26 jaar mijn vader kennen, Basri Bajrami, een hele knappe man, met heel veel poen en een jetset-leven die bij het hare paste. Ze stelde er zich verder geen vragen bij, goedgelovige vrouw als ze was maar toen kwam de realiteit boven water. Deze man was 1 van de grootste Albanese gangsters van Belgie, jullie kunnen gerust zijn naam Googlen, ik kan enkel over deze historiek al een heel boek schrijven. Mama heeft me steeds heel openlijk over alles verteld. Wij hadden geen geheimen voor elkaar, het goede, het kwade en alles tussenin!
Na 7 turbulente jaren werd hij gearresteerd en had Mama intussen mezelf en mijn 2 jaar oudere broer om als alleenstaande Mama voor te zorgen. Ze werkte als een speer en heeft dit altijd gedaan, op haar 65ste zou ze op pensioen gaan en eindelijk gaan genieten, we zouden samen reizen, ze keek er naar uit om Oma te worden... Het lot heeft haar 2 weken na haar 64ste van me weggenomen. Aan genieten is ze niet meer toe gekomen... Ik sta te springen om dit voor ons beide te doen, haar Assen mee te brengen in mijn reizen, en haar her en der los te laten zodat zij toch ook nog haar dromen kan waarmaken...
Als ik in het kort mijn eigen leven omschrijf kan ik je vertellen over:... de relatie (of niet-relatie) met mijn biologische vader, een verhuis van Meise naar Tremelo, halsoverkop bij de ontsnapping van mijn vader in '93 uit angst voor ontvoering, een alcoholische stiefvader die mentaal en fysiek misbruik niet uit de weg ging, Mama die een 1ste keer longkanker kreeg toen ik 11 jaar oud was, men broer en ikzelf niet wisten wat ons te wachten stond want er was geen familie in Belgie, wonder boven wonder overleefde ze en werd onze band nog sterker dan ze al was, jong beginnen werken, mijn eerste liefde (en verloofde) die mij een gebroken hart heeft bezorgd waarna ik 8 jaar (heel mijn twintiger-jaren) alleen ben gebleven, nadien 2 jaar tijd verloren aan een drugs-verslaafde narcissist, 2 depressies, een eetverslaving waarbij ik 60kg ben bijgekomen en weer afgevallen op 4 jaar tijd, een goedlopende zaak opendeed en door een verandering in de Belgische wetgeving die ons beroep niet meer beschermde ik terug van 0 moest beginnen om uiteindelijk, samen met Mama te beslissen in de zomer van 2020 dat ik klaar was om Mama te worden, om mijn liefde ergens kwijt te kunnen en er van overtuigd was dit alleen te kunnen doen, ik had namelijk het allerbeste voorbeeld aan haar. Zij had dit ook gedaan en ik kende niemand met zulke band als mijn Mama en ikzelf... Plus, zij zou echt de aller-geweldigste oma ooit geweest zijn!
Ik zal je zeggen, 22 september hoorden we dat ze longkanker had, en ze nog enkele jaren zou kunnen vechten mits de behandeling aansloeg want het waren maar kleine plekjes die uitgezaaid waren. 24 september heb ik het gesprek met de psycholoog die keurt of je al dan niet door mag in het BAM proces (bewust alleenstaande mama), 25 september ga ik met haar naar een hersenscan want ze heeft absurd, aanhoudende hoofdpijn. Diezelfde avond werd ze opgenomen, 13 tumors in haar hoofd, ze had nog enkele weken en het ging heel snel, heel bergaf gaan...
6 november heb ik haar mee naar huis gebracht, de kerstbomen gezet, voor thuisverpleging gezorgd, is iedereen ondanks de gaande lockdown afscheid kunnen komen nemen, 8 november keek ze mij aan (ze was haar spraak intussen kwijt) en wist ik dat ze wilde gaan dus belde ik de arts voor een euthanasie-afspraak. Diezelfde dag om 16u waren mijn broer en ik bij haar, haar handjes aan het vasthouden en vertelde ik haar hoe ze mocht gaan en dat ze eindelijk na 42 jaar haar eigen Mama zou terugzien... Ze glimlachte en viel zo in slaap.
Ik ben bij haar in haar ziekenhuisbed gekropen, hield haar in mijn armen en hoorde haar laatste zucht op 9 november 3u32 ontsnappen... 30 jaar te vroeg, maar ze zou het niet anders gewild hebben.
13 november belde de psycholoog mij dat ik werd goedgekeurd, want met mijn Mama als hulp en mijn rugzak aan levenservaring zou het moederschap een eitje worden, 14 november was mijn Mama's begrafenis...
DUS! Als ik jullie zeg, dat mijn leven het voorbije jaar vollédig op zijn kop heeft gestaan, kunnen jullie dit wel plaatsen, ik ben voorbije november onder lichte dwang van mijn dokter en therapeut op reis gestuurd, dit heeft me naar Afrika gebracht tijdens mama's 1 year anniversary, en ik heb daar even het licht gezien, een eerste deeltje van haar Assen laten glijden aan de Victoria Waterfalls...
Ik moet uit mijn dagelijkse routine in België, ik moet op zoek, ik moet alles van me afschrijven en wat hoop ik nu dat sommigen van jullie mij hierin willen helpen, mijn verhaal mee verder zullen opvolgen, want ik gok dat ik nog heel veel te vertellen heb...
Aan iedereen die reeds de moeite heeft gedaan om dit halve boek hier te lezen, zich hierin verstaat en misschien beseft heeft dat je er nooit alleen voor staat... Dank jullie. Je bent nooit alleen, soms moet je gewoon durven om een beetje hulp vragen, en deze dan te aanvaarden ook...
Vele lieve groetjes
Kelly