Ik ben een 38 jarige moeder van twee kinderen, een dochter en een zoon.

In de nacht van 18 Februari op 19 Februari 2021, is mijn geliefde zoontje van toen 5.5 jaar plotseling overleden.

S’morgens is hij naar school gegaan en twaalf uur later was ik mijn lieve zoontje kwijt.

Na 6.5 maand wachten op obductie uitslagen, werd duidelijk dat hij is overleden aan Myocarditis veroorzaakt door een verkoudheidsvirus.

Hij stond vol enthousiasme aan het begin van zijn leven.

Dat bleek wel toen hij eenmaal op de IC Kinderen in het LUMC nog vol trots vertelde dat hij die ochtend zijn rapport had gekregen en over mocht naar groep 3 met maximale resultaten.

Hij zou een week later ook zijn eerste zwemles hebben, wat hij ook vertelde.

Ook vertelde hij dat hij zo van Lego bouwen hield, en dat hij een grote caravan van Lego gemaakt heeft.

Tijdens dit moment vertelde Sem, zo heet mijn zoontje, dat hij er klaar mee is en naar huis wilde

Verder was hij nog , zoals een echte smulpaap betaamt, nog aan het genieten van een broodje met pindakaas, waar hij de helft aan mij gaf, met de woorden “jij heb ook nog niet gegeten, mama” en thee met aardbeien smaak.

Een paar minuten later werd besloten om hem onder narcose te brengen voor beademing, gezien het feit dat hij zijn zuurstof steeds uittrok omdat hij deze vond stinken, en niks liever wilde dan naar huis. En dit fysiek gezien teveel energie kostte.

Hij viel in slaap met “ik hou van jullie, mama en papa” nog geen twee minuten later stopte zijn hartje ermee.

Deze gebeurtenis op zich en zeker de reanimatie die 65 minuten duurde waar ik plotseling mee werd geconfronteerd, zijn al zeer traumatisch en onverteerbaar.

De rollercoaster waar je dan in komt, is niet bij te benen, ik ging in volledige “regelmodus” en deed alles wat ik moest doen en regelen.

Je moet keuzes maken, die je niet eens weloverwogen kan maken qua tijd, en eigenlijk onmenselijk zijn.

Uitvaart regelen, begraven of cremeren, tevens ook nog in de Covid beperkingen inclusief avondklok, administratieve rompslomp, gesprekken voeren met artsen, medisch tucht commissie, etcetc.

Zoals hierboven al beschreven, ook 6,5 maand niet weten waaraan je je kindje verloren ben.

Ik heb er toendertijd voor gekozen om mijn zoontje te laten begraven.

Een half jaar na zijn overlijden begon deze beslissing al aan mij te knagen, ik kon mijn rust er niet vinden, ik voelde dat dit niet de juiste beslissing was.

Ook al heeft hij een prachtig en eervol monumentje, echt Sem waardig. Met zijn eigen geschreven naam.

Naar mate de tijd verstreek werd het gevoel steeds sterker dat het begraven een verkeerde keuze is geweest.

Wat bij mij het laatste jaar vooral door mijn hoofd spookt, en zorgt voor intens schuldgevoel naar mijn zoontje, is dat hij met iedere vezel uit zijn lichaampje zei “ik wil naar huis”.

En hij is niet thuis…

Ik heb er toendertijd voor gekozen, tegen mijn eigen wensen in, om hem niet naar huis te laten komen voorafgaande de uitvaart.

aangezien ik ook te maken heb met de emoties en gevoelens van mijn dochter ( welke nu 9 jaar is) en dit is haar thuis, en zij mocht onder geen enkele beding haar thuis, haar veilige haven, gaan associëren met de dood.

Enkel heb ik toen aan Sem beloofd dat hij naar huis mag, en die belofte ben ik niet na gekomen.

Het gevoel van spijt om de verkeerde keuze word met de dag sterker.

Alles is hier, zijn kamertje, zijn spullen, zijn knuffels..

Alleen hij niet, hij ligt daar.

En dat is zon verkeerde keuze geweest , hij moet naar huis komen, bij ons!!

Het zal een essentieel stuk zijn om te leren omgaan met het verdriet van het verlies..

Verwerken doe je deze gebeurtenis niet… daar is het te intens voor.. ongrijpbaar.

Er is niet voor niets geen benaming voor.

Als je je ouders verliest, word je wees.

Als je je levenspartner verlies, word je weduwe/weduwnaar.

Maar als je je kindje verliest……

Daarom probeer ik nu ook de wens van mijn zoontje in vervulling laten gaan.. Om Sem naar huis te brengen..

Zodat ik en mijn dochter in alle rust kunnen rouwen.

Heel veel Liefs Sandra