Roy Brattinga (28) uit Zuid-Scharwoude houdt wel van een uitdaging.

Hoewel hij met zijn linkeroog helemaal niets ziet en met zijn rechteroog slechts twintig tot dertig procent, staat hij op 5 november toch aan de start van de marathon in New York. ,,Ik kan wel zielig in een hoekje gaan zitten, maar daar bereik ik niks mee.’’

En dus is Roy hard aan het trainen. Na zijn werk als verkoopspecialist bij de Karwei, doet hij zijn rondes in en rond Langedijk. Voordat hij naar New York vliegt, loopt hij in april de Rotterdamse marathon. Vorig jaar wist hij nog de 42 kilomeuter in Amsterdam tot een goed eind te brengen. ,,Toen deed ik er vier uur, dertien minuten en zestien seconden over. In Rotterdam hoop ik toch wel echt rond de vier uur te zitten. In New York gaat het me niet om de tijd, die wil ik uitlopen voor het goede doel.’’

Roy loopt straks voor Kika (kinderen kankervrij) en hoopt veel geld in te zamelen voor de strijd tegen kanker. ,,Het is mooi als je met iets waar je goed in bent een bijdrage kan leveren.’’

Zelfstandig
Lopen met begeleiding? Dat is niks voor hem. Hij traint alleen, en loopt zijn wedstrijden alleen. Vrienden zijn wel meegegaan naar Amsterdam vorig jaar, maar die gaan tijdens de marathon lekker de stad in. ,,Ik wil gewoon zelfstandig zijn. Ik zie niet goed, maar ik noem het nooit een handicap of beperking. Ik loop er niet mee te koop. Ik hoor het mijn ouders wel eens tegen andere zeggen; van ’mijn zoon heeft...’. Dan denk ik: ’moet dat nou? Wat hebben die mensen aan die informatie?’ Ik red me prima.’’

Roy en zijn tweelingbroer werden drie maanden te vroeg geboren. Waarschijnlijk is er iets misgegaan met de zuurstoftoevoer in de couveuse, wat de visuele beperking van Roy tot gevolg heeft gehad. Zijn broer heeft nergens last van. ,,Een kort lontje misschien’’, lacht Roy.

Noem het bewijsdrift, noem het wat je wilt, maar Roy doet wat hij kan vol overgave. En hij kan veel.
,,Het heeft ook voordelen als je niet goed ziet. Ik heb een heel goed gehoor. Als ik fiets, hoor ik het geluid van de wielen tegen de bomen weerkaatsen. Ook is mijn zelfstandigheid erg ontwikkeld.’’ Wanneer anderen voortdurend zeggen ’dit kan ik niet’, wordt Roy daar narrig van. ,,Kijk naar wat je wel kunt!’’, wil hij tegen hen zeggen. ,,Ik mag niet autorijden, maar verder kan ik eigenlijk alles. Ik ga altijd op de fiets naar mijn werk - door weer en wind - en als ik verder weg moet, ga ik met het openbaar vervoer.

Mensen vragen met alle goede bedoelingen wel eens of ze me kunnen helpen of ergens naartoe moeten brengen. Ik verplaats mezelf wel. Ik verleg wat dat betreft graag grenzen.’’

De reis naar New York vindt hij best spannend. Vooral omdat hij nog nooit gevlogen heeft. ,,Mijn moeder dacht eerst dat ik een grap maakte toen ik vertelde dat ik me had ingeschreven. Maar nee, ik ga het echt doen. Ik zie het wel zitten, die oceaan overvliegen.’’