Beste,
ik ben Robin, 15 jaar en slachtoffer van de falende jeugdzorg. Hieronder staat de openbrief die online staat. Hierin leg ik uit hoe de situatie in elkaar zit. Onder de brief staat een aanvullend stukje over waarom ik U nodig heb.
Het is december 2019. De sluiting van #DHG wordt afgekondigd.
Het gaat daardoor steeds slechter met mij en ik schrijf ten einde raad onder andere een open brief aan Mark Rutte. Hiervan heb ik trouwens geen eens een ontvangstbevestiging ontvangen. Ik ben onder andere in de Media geweest bij het #jeugdjournaal en de #stentor.
Na maanden onduidelijkheid en onzekerheid komt er eindelijk een oplossing vanuit Pluryn. Dit blijkt helemaal niet passend te zijn. We blijven dus verder zoeken. Net voor de sluiting van DHG vinden wij zelf een plek, een nieuw initiatief, wat veelbelovend lijkt te zijn. Hierdoor wordt mijn moeder een van "de 3 ouders" waaraan in het debat werd gerefereerd.
Het is oktober 2020. Door omstandigheden wordt de nieuwe plek waar ik net een beetje gewend was óók gesloten. Wéér moet ik verhuizen, dit keer naar een “tijdelijke” plek. De zoektocht start weer van voor af aan.
Toch maak ik, met vallen en opstaan, op deze plek enorme #stappen, ik bloei op en heb weer #vertrouwen in het leven en de toekomst. Ook al werd vanaf het begin gezegd dat ik zo snel mogelijk weer door moet omdat men het een ongeschikte plek vind voor mij.
Ondanks de stress van het weer moeten verhuizen gaat het best goed. Ik heb werk en een dagelijks leven. Ik heb lichaamsgerichte training en ik heb een prikkelmanager van de Autisme Academie. Ook ga ik wekelijks (af en toe zelfs een weekendje) logeren bij iemand die mij al een tijdje op vrijwillige basis begeleidt en die mij een warm hart toedraagt. Ik ga zelfs weer structureel naar mijn beide ouders.
Drie weken geleden, werd mij, na 7 maanden, terwijl ik nietsvermoedend een taart stond te bakken op mijn werk , verteld dat ik van de ene op de andere minuut op straat wordt gezet, dat ik nú, direct, weg moet.
Opeens was ik weer alles kwijt dat ik net had opgebouwd. Opeens was ik niet meer die 15 jarige die stappen maakte in zijn ontwikkeling, maar alleen nog maar die "complexe casus" die (weér) nérgens welkom is. Mijn wereld stortte in.
Van het ene op het andere moment kom ik van een eigen plekje waar het goed gaat, #werkloos, #gestressed en #depressief met volgepakte bigshoppers met kleding terecht op de logeerkamer van een bevriend gezin.
Ik hou mezelf, voorzover dat gaat omhoog. Ik probeer de draad weer op te pakken en vecht, regelmatig zelfs letterlijk, voor mijn leven.
Mijn gezinsvoogd weet ook niet hoe het op te lossen, zit met haar handen in het haar. En, er verandert maar niks. Ik voer terwijl ik #gestressed ben gesprekken met Lisa Westerveld, Oetra Gopal, Marcel Thijsen en zo nog een hoop andere mensen die wat in de melk te brokkelen hebben. Maar er verandert niks. Ik moet niet opgeven en maar vertrouwen houden. Hopen dat het allemaal maar goed komt, maar dat vertrouwen heb ik gewoon niet meer. Ik ben op.
Wilt en kunt U mij helpen? Kent U iemand die mij kan helpen? Laat mij dan niet in de steek en kom in actie. Help mij...alstublieft!!!!
Dankuwel voor het lezen.
Omdat ik nu bij de vrijwilliger woon, zijn een deel van de activiteiten die ik had, en die belangrijk zijn voor mijn ontwikkeling noodgedwongen stopgezet.
Zolang de financiering van een en ander nog niet formeel geregeld is kunnen deze nu niet allemaal worden hervat.
Ter overbrugging zou ik dus uw hulp willen inroepen, in de vorm van een donatie, zodat, zolang eea niet formeel geregeld is, ik toch voor mij belangrijke ondersteuning in kan zetten.
ik hoop te kunnen rekenen op de goedheid van UW hart. Alvast bedankt. 🙏
groeten,
Robin Wijngaarden
slachtoffer falende jeugdzorg