30-10-2018
Terwijl ik dit schrijf is de rest van de groep beneden in de conferentieruimte. Een eerste momentje voor mezelf vandaag. Heerlijk, wat kan een mens dat nodig hebben.
Vanmorgen hebben Siedo, Plamena en ik de "vriendschappelijk huisbezoek" groepen gemaakt voor vandaag.
Na de lunch zijn we met zijn ALLEN op pad gegaan!
Het leek mij leuk vandaag iets meer te vertellen over deze "vriendschappelijk huisbezoeken".
Iedere groep bestaat uit een vertaler, iemand die naast Bulgaars ook Engels, Nederlands en of Russisch spreekt.
Omdat veel van de straten in Kotel geen naam hebben, en soms ook geen nummer, is het zoeken van addressen een hele klus. Gelukkig hebben we per team een lokale gids die ons helpt de weg te vinden. Trust me, dat is echt geen overbodige luxe hier!
Vandaag besloten we 8 voedselpakketten per groep mee te nemen.
In deze voedselpakketten zit olie, blikjes vis of varken, rijst, past, meel etcetera. Ook een vers brood is toegevoegd, vanmorgen vroeg.
Ieder neemt dus 1 à 2 pakketten mee.
Ook nemen we flyers mee met de data en tijden van de kledingbank en de kinder- en tienerevents die we organiseren.
Vaak zien de mensen ons al aankomen.
Bij de een wordt je binnengevraagd, bij de ander niet. De een heeft de limonade al klaarstaan, de andere nodigt je uit te komen eten. Helaas maken we vaker mee dat de koelkasten (als die er al zijn) leeg zijn. Dan volgt meestal een verontschuldiging die altijd door ons beantwoord met iets hartelijks.
Vandaag ging ik met Kolyo (vertaler) Kalina en Gale (lokale gidsen), Guido, Ruben, Jan en Wesley op pad.
Onze route leidde naar een Romani wijk tegen de berghelling aan.
Ik wil jullie even meenemen naar een klein huisje van een moeder, een volwassen zoon en dochter.
Bij de deur trek je de schoenen meestal uit. Vaak kom je dan in een kamertje van maximaal 20 vierkante meter waarin een of meerdere 2-persoonsbedden staan. In de hoek staat meestal ook een kachel waarop gekookt kan worden. Zo ook hier. Een pan soep, getrokken van ui en varken stond te pruttelen.
Op het ene bed lag een meisje van, zo begrepen we, 35 jaar. Op jonge leeftijd is ze geëlektrocuteerd door een lekkende koelkast met defecte bekabeling. De schok die door haar lichaam ging heeft haar spieren en zenuwen grotendeels verwoest. Maar ook haar hersenen zijn aangetast. Ze kan niet meer praten maar begrijpt nog heel veel. Wat soms tot heftige aanvallen van frustratie leidt.
Wat ik heel bijzonder vond is dat ze reageerde toen ik een liedje ging zingen, ze kneep steeds haar ogen dicht en kneep in mijn hand aalsof ze me vroeg door te gaan (of te stoppen, dat kan natuurlijk ook hahaha).
Soms kom je ook in huizen waar je geëmotioneerd raakt door de verhalen of de staat van een huis. De diepe ellende van mensen is hier vaak heel tastbaar.
Ieder van ons overkomt dat overweldigende gevoel van onmacht wel een keer. Er worden dan heel wat tranen geplengd (is daar niet een een hipper woord voor?). En dat is prima. We geven elkaar een dikke knuffel en huilen eens flink uit. En dan maakt t niet uit uit of je man of vrouw bent, groot of klein of al dan niet ervaren.
Soms komen we ook bij Christenen thuis. Zij vragen ons dan vaak voor hen te bidden, voor genezing, voor hout voor de winter, voor kinderen waar zorgen over zijn... En dat doen we dan ook graag.
Omdat mensen hier echt leven van zo zo weinig is hun geloof groot. Ze verwachten alles van God en hebben de meest wonderlijke getuigenissen met ons te delen!
Vandaag hoorden we van Kalina een verhaal over haar zoon. Hier in de bossen van de Balkan groeien kwalitatief superieure truffels. Men gaat in de herst dus diep het bos in om deze te zoeken. Truffels leveren zoveel geld op dat dat het dagenlang zoeken de moeite waard maakt. Maar soms zoek je uren en uren en vind je niks.
De zoon van Kalina was met een vriend op zoek naar truffels en moest na een veel te lange reis nog per auto naar huis. De vriend chauffeurde maar viel in slaap. Ook de zoon van Kalina sliep, in de bijrijdersstoel. Toen de auto tegen een boom klapte en compleet total loss raakte schrokken ze wakker. Allebei buiten de auto, met alleen wat schrammen. Beiden hadden gedroomd over een wit gordijn wat uit de hemel kwam en hen het zicht ontnam. Hoe ze uit de auto waren gekomen? Geen idee!
En zo hoor je heel wat bijzondere verhalen op je tocht door het dorp.
En soms vraag ik me wel eens af wie meer gezegend is door het bezoek, zij of wij.
Het is in ieder geval 100% wederkerig!