Er was een tijd, tot kort geleden, waarbij ik dacht dat ik mijn leven op orde had. Waarbij ik dacht dat alles zou blijven zoals het was. Ik had alles. Ik was gelukkig. Ik had een mooie vriendin, ik voedde haar twee kinderen op, mijn ouders verkeerden in goede gezondheid, je kent het wel. Dingen waren zoals ze horen te zijn. Zonder al te veel zaken om jezelf zorgen over te maken.

 
Afgelopen jaar werd mijn moeder ziek, ze bleek kanker te hebben waar ze inmiddels voor behandeld wordt. Mijn vriendin kreeg een burn-out, kwam thuis te zitten en kon lange tijd niet werken. Ook bij mijn vader werd begin dit jaar kanker geconstateerd, stadium 4. Alleen rekken is nog mogelijk. Ik ben blij dat hij er door de behandelingen nog steeds mag zijn met een redelijke kwaliteit van leven.
Alsof dat allemaal nog niet genoeg was beeindigide mijn vriendin afgelopen zaterdag onze relatie, zomaar uit het niets. Mijn wereld stortte in. 7 jaar laat ze schieten, dezelfde 7 jaar die ik ook verlies.   

 
7 jaar heb ik mijzelf ingespannen voor hen te zorgen,  om haar en haar kinderen te onderhouden. Er voor gezorgd dat het ze aan niets ontbrak, in geen enkel opzicht. Ik verkocht mijn eigen huis met €13000 verlies om bij haar te kunnen wonen. Ik kocht een gezinsauto, ik kocht voor haar een auto zodat ze ook mobiel was, ik nam hen mee op vakantie, we gingen regelmatig uit eten, deden leuke dingen, we waren gelukkig...

 
Nu ben ik alles kwijt en moet ik opnieuw beginnen, samen met mijn hondje. Maar ik begin niet op 0, ik word door de situatie gedwongen al mijn spullen verkopen om een nieuwe start te kunnen maken. Al mijn geld is altijd opgegaan ten bate van een ander. Niet alleen binnen het gezin waar ik deel van uitmaakte, ook in het algemeen help ik graag mensen als zij dat nodig hebben. Nu zit ik helaas zelf met mijn handen in het haar. Ik wil graag opnieuw beginnen, verder met mijn leven maar het ontbreekt me aan financiele middelen. Ik heb een baan, maar daarmee verdien ik niet genoeg om op korte termijn wat geld apart te zetten. Ik heb geen kapitaalkrachtige ouders of vrienden, mijn spaargeld....? Zo goed als op. Ik kan net twee eetkamerstoelen en een krop sla kopen.

 
Mijn ouders wil ik niet belasten met mijn situatie of lastigvallen met mijn aanwezigheid. Er is al genoeg verdriet, ik wil niet dat ze zich nu ook nog druk moeten maken om mij in een tijd waarin ik er voor hun behoor te zijn.

Ik wil ook niet dat ze zich op hun sterfbed druk moeten maken over mij en niet kunnen gaan in de rust die ze verdienen.

 
Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet zielig, ik ben een harde werker, ik houd van mensen maar het zit niet mee. Toch wil ik graag de draad oppakken, verder met mijn leven en er het beste van maken. Ik zou jullie ontzettend dankbaar zijn als jullie een kleine financiele bijdrage zouden willen leveren aan mijn “herstart” zodat ik misschien ook een tafel kan kopen om mijn krop sla aan op te eten, een bed om in te slapen, een bank om op te zitten, servies, etc. Ik heb namelijk helemaal niks meer.

Dank jullie wel!