na tien jaar in het buitenland te hebben gewoond, is mijn dochter in 2017 weer naar Nederland gekomen met haar zoontje. Ik ging voor een kortere periode mee om te helpen. Ik ( moeder en oma)had echter nooit gedacht dat het zo moeilijk zou worden om weer terug te keren naar je geboortegrond. Als jonge alleenstaande moeder van een vierjarige dacht ik dat zij van de instanties wel hulp kon verwachten. Voor Jason en Sarah een betere toekomst. Ik heb werkelijk alles over voor de mensen die mij lief zijn dus ik zou zeker volgen. In elk geval viel het avontuur vies tegen en liep tegen heel wat onbegrip op, inwonend in 2017 bij mijn vader, opa en overgrootvader en moeder, oma en overgroot oma die het niet meer aankonden, mijn moeder met een hart van goud die mede daardoor ziek werd en op de intensive care belande. wij konden daar niet meer blijven Ik liet met pijn in mijn hart mijn dochter en kleinzoon achter en ging weer terug naar een zonnig eiland maar mijn hart bleef achter. Sarah en Jason nog een tijdje hoppend van het ene huis naar het andere. Sarah kon niet gaan werken want niemand kon voor opvang zorgen, en zonder geld geen opvang en zonder baan geen geld, geen huis om in te wonen, gemeente, hulpinstanties die niet willen of kunnen helpen. de woningbouwverenigingen die niets kunnen doen. Particulier wonen, waar halen we het vandaan? Je zit immers in het buitenland en zonder startkapitaaltje kom je nergens. En zonder werk geen loonstrookje die je kunt overleggen voor een huurcontract. En zonder verblijfplek kun je ook niet zomaar het vliegtuig pakken. Gemeentelijke instantie gaf aan je kunt in het leger des heils, dan wordt je ( klein) kind wel opgevangen. Mensen die mij kennen weten dat ik nog liever dood ga. Wij willen een nieuwe toekomst in Nederland en werkelijk niemand kan ons helpen. Het enige wat wij willen is terug naar waar we geboren zijn. Dit is geen spannend verhaal, iets waarvan  waarschijnlijk de meeste lezers zullen denken wauw daar wil ik aan meehelpen. Voor de liefde vertrokken uit je vaderland en je kids mee gesleept en dan sta je ineens met lege handen en al wil je nog zo graag zonder hulp kom je er niet. Ik gun mijn kinderen en mezelf een gelukkige toekomst. Het enige wat we willen is een eigen huisje, goede opvang voor mijn (klein) zoon, een leuke baan voor mijzelf ( dat lukt wel) opleiding en werk voor Sarah en het aller aller belangrijkst dicht bij mijn ouders in de buurt. Ik ( wij) willen ook nog wel eens iets terug doen en er voor hun zijn. ik wens een eigen plekje waar ik met mijn dochter en kleinzoon een beter leven kan opbouwen. Wie kan ons helpen dat we ons weer thuis gaan voelen in het land waar we vandaan komen? Wie kan me helpen met de droom iets voor onszelf op te bouwen. Ik heb niet de illussie dat onze wens nu heel veel mensen trekt en er warm voor gaan lopen maar hoop is iets wat niemand mij afneemt, een schreeuw om hulp, niet zo zeer voor mijzelf alswel voor het geluk van mijn kind en mijn oogappeltje. Al zou ik maar kunnen opstarten en ergens in de buurt van mijn ouders particulier een klein huisje kunnen huren. Daar hebben we hulp bij nodig. Ik hou ervan om te schrijven, heb ook een aantal verhalen geschreven in een blog over het avontuur wat we beleefd hebben im 2017. Echter nooit gedeeld. Zijn er mensen die denken dat het zou helpen dit openbaar te maken. Dan ga ik er voor. Mijn kinderen en mijn kleinzoon zijn echt het aller aller belangrijkst en zonder hulp komen we er niet. Ik wil geen zorgen meer. Ik wil een betere toekomst. Wie helpt🙏🏼