14 augustus 2017
Een wonder.
We maken ze dagelijks. Grote of kleine beslissingen. Beslissingen die amper gevolgen hebben of juist verstrekkende gevolgen. Over die laatste categorie wil ik het in dit verhaal hebben. Het is het verhaal van een man, midden veertig, die, is opgegroeid in een gezin waarin hij zwaar lichamelijk en geestelijk mishandeld werd. Het gezin heeft drie kinderen, allemaal jongens, en hij is de jongste. Vanaf het prilste begin is hij het mikpunt van mishandelingen zowel door zijn vader als door zijn moeder. Zijn veertien jaar oudere broer gebruikt hem vanaf jonge leeftijd al als drugsrunner, want hij is minderjarig en zijn grote broer blijft zodoende buiten schot.
Uiteindelijk raakt hij verslaafd aan amfetaminen en zelfs heroine. Hij belandt daardoor 7 jaar in de gevangenis, hij wel, zijn broer niet. Vanuit een misplaatst loyaliteitsgevoel verraadt hij zijn broer niet. Zelfs de mishandelingen geeft hij nooit aan. Het zijn toch je ouders, he? Uiteindelijk blijft hij 20 jaar verslaafd en ruineert daarmee zijn gezondheid en met name zijn lever.
Van het land waar hij vandaan komt ontvangt hij een minimale arbeidsongeschiktheidsuitkering. Te veel om van te sterven, te weinig om van te leven. Hij besluit alle schepen achter zich te verbranden en vertrekt, net als wij, 3 jaar geleden naar de Filipijnen. Daar kan hij wel rondkomen van zijn uitkering. Met moeite, maar het lukt hem.
Hier vindt hij een vriendin en huren ze een huisje. Ze hebben een hond en een kat en leven een eenvoudig leven.
Hij heeft zijn ziektekostenverzekering nog aangehouden omdat hij wel weet dat hij uiteindelijk een behandeling aan zijn lever moet ondergaan. Dat kan een transplantatie zijn of een chemische behandeling om de lever weer te zuiveren. Eind mei schraapt hij zijn laatste centen bij elkaar en vliegt terug naar zijn geboorteland voor een medische check-up. Daar hoort hij dat zijn lever nu op ziekteschaal 7.4 staat en dat hij, als hij 8.2 bereikt, hij binnen een paar weken dood zal zijn. Het is, zogezegd, 5 voor 12.
De artsen zeggen dat hij uiterlijk oktober dit jaar die specifieke behandeling moet ondergaan, anders is er een grote kans dat hij het einde van dit jaar niet meer gaat halen.
Ze bieden hem aan om de behandeling meteen te ondergaan, maar hij weigert. Waarom? Hij wil zijn vriendin niet langer alleen laten. Hij is nu bijna 4 weken weg. Eindelijk heeft hij iemand gevonden die om hem geeft, die hem vertrouwt en voor hem zorgt. Bovendien heeft hij een retourticket en als hij die niet gebruikt is dat weggegooid geld, vindt hij. Hij besluit om eerst terug vliegen naar de Filipijnen en dan in oktober zich weer te melden bij het ziekenhuis in zijn geboortestad.
Als hij zich weer, na zijn terugkomst op de Filipijnen, bij ons meldt en bovenstaand verhaal verteld schrikken Eric en ik ons wezenloos. We beseffen dat hij de beslissing om terug te vliegen puur op emotionele gronden heeft genomen en dat dit weleens verkeerd uit kan pakken met verstrekkende levensbedreigende gevolgen. Wij kennen zijn financiele situatie en die is verre van rooskleurig. Niet lang daarna slaat het onheil nog een keer toe. Zijn urine heeft nu de kleur van cola en hij moet echt terug naar zijn land voor een behandeling. Tot overmaat van ramp raakt hij ook nog zijn creditcard kwijt en verzending van een nieuwe duurt weken via de reguliere post. Hij heeft dus geen geld meer om een ticket te kopen. Helaas zijn wij ook niet in staat om hem op dat gebied te helpen. Hij besluit om zijn moeder te bellen, Hij legt haar zijn situatie uit en vraagt haar of ze voor hem het ticket kan betalen anders gaat hij dood.
Haar antwoord? ˜Neen, ik betaal jouw ticket niet, want je gaat toch dood."
Hij vertelde mij dit zonder enige emotie. Ik kreeg het er koud van en de haren op mijn armen stonden overeind. Deze man heeft al zoveel afwijzingen, vernederingen en mishandelingen door zijn eigen familie meegemaakt, dat het antwoord van zijn moeder hem niet eens meer verrast. Mij wel, maar wij hebben geen geld om hem te kunnen helpen.
Als er niet vanaf een of andere hoek een helpende hand wordt toegestoken zal hij hier overlijden.
Uiteindelijk betekent zijn beslissing om nog een paar maanden bij zijn vriendin te zijn waarschijnlijk zijn dood.
Ik, voor mij persoonlijk, heb al jaren geleden geleerd dat ik NOOIT beslissingen moet nemen op basis van mijn emoties. Dat ik eerst goed moet nadenken over wat de gevolgen kunnen zijn van een beslissing en als ik alle voors en tegens tegen elkaar heb afgewogen, om dan pas een besluit te nemen.
Niet iedereen kan dat. Niet iedereen wil dat. Sommige mensen zijn nu eenmaal pur sang emotioneel aangelegd en reageren op die manier. Dat zal in de meeste gevallen geen verstrekkende gevolgen hebben. Meestal loopt dat wel met een sisser af, maar in dit geval?
Hij beseft het nu zelf ook. We hadden het hem al verteld na zijn terugkomst. ˜Je had beter daar kunnen blijven en voor de behandeling kiezen." Maar op dat moment dacht hij nog dat het allemaal wel los zou lopen. Het loopt echter niet los, maar in het honderd en zijn leven staat nu op het spel. Ik kan niet in de toekomst kijken, noch haar voorspellen. Wie weet wat er nog kan gebeuren? Een wonder? Dat heeft hij namelijk nodig.