IN GOEDE AARDE…

De Mexicaanse aarde blijft alsmaar beven. Alsof de gespleten grond steeds de hik heeft. Veel vrienden, familieleden en bekenden zijn ontzettend bang. Zó angstig dat sommigen ’s nachts simpelweg niet slapen. De meeste mensen die ik spreek zijn hun woning inmiddels kwijt. Ook het hangmattenhuis van Olin’s oma (Florinda Luis Orozco) in Juchitán de Zaragoza (in de zuidelijke deelstaat Oaxaca waar de wegen de bergen omarmen) is extreem gehavend bij de eerste beving, en de prachtplek in het Leeuwensteegje wordt komende week ‘uit veiligheidsoverwegingen’ volledig verwoest.

De oerwoudmuren die opa Goyo met zijn Aztekengeduld door de jaren heen heeft geschilderd, liggen als gebroken puzzelstukken op de vloer. De vissenkomkamer van Olin is verdwenen. Op een foto van zijn oom zie ik dat ook mijn Latin America boeken grondwaarts gingen, eveneens ‘geschrokken’ van de heftige schokken. Na zo’n zeven jaar aldaar weet ik dat Mexicanen doorgaans niet van de ene op de andere dag onderdak (laten) bouwen. Elke week, elke maand of elk jaar komt er een klein stukje woonst bij. Dikwijls zijn hun huizen heuse ‘familieverblijven’: kamers gaan van generatie op generatie. Immers, mensen beginnen hun leven op een plek, en op diezelfde plaats nemen ze vervolgens vaak afscheid van het bestaan. 

De grondgedachte van deze zinnen is dat water aanreiken nu niet helpt. En geld wel. Dus wie iets missen kan…alles wat ze in het Leeuwensteegje op nummer 18 niet gebruiken voor de primaire wederopbouw, verdelen ze zonder twijfel (de oom van Olin, Gubidxa Guerrero, staat garant voor deugdzaam doen en laten, te volgen op Facebook) onder buren, steeg- én wijkbewoners. Ook initieerde hij (samen met anderen) het project ‘doneer een oven’ (daar talloze vrouwen momenteel hun stenen oven ontberen om de typisch Juchiteekse topopos, een soort knapperige tortillas, te kunnen maken en verkopen) waarvoor geldwelkom is.

En misschien nog heel even dit:

Ooit schreef ik een gedicht tijdens een busrit (die eindeloos leek te duren) door Oaxaca dat als volgt eindigde:  

We werden ouder. Onderweg

zijn alle bochten altijd komma’s.

Ik hoop dat het zo ook met al deze aardbevingen gaat.

Dat het slechts pauzes zijn.

En dat er naast een hoop bergen ook een berg hoop is.

Dag lieve en verrukkelijke kauwgomballenboom.

Je betoverde me en ik mis je nu al. A-dios. Nadine xxx