Tijdens onze huwelijksreis naar New York in september 2019 hebben ik en mijn vrouw daar Shannon ontmoet. Letterlijk op de hoek van een straat vlak aan Times Square. Een man op de rand van de Amerikaanse samenleving zou je kunnen zeggen.

En waar wij als nuchter Hollanders gewaarschuwd waren op voorhand over de gevaren van een stad als New York bleek Shannon juist een prachtig mens met een hart van goud. Een connectie was dan ook gauw gemaakt. Met tijdens ons eerste verblijf daar gesprekken van meerdere uren over verschillende dagen als gevolg. Waardevolle gesprekken welke in een korte tijd tot een prille vriendschap leide. Afscheid genomen aan het einde van de reis met de verwachting de goede man nooit meer te zien of spreken.

Twee en een half jaar later....

Ikzelf en een goede vriend reizen opnieuw af naar New York voor een lang leuk weekend weg. En tegen iedere verwachting in en ondanks COVID in de jaren voorafgaand komen we op dag twee op zijn zelfde stekkie tegen...Shannon! Tuurlijk liep ik bewust langs zijn stek maar nooit gedacht hem daar weer te zien! Jullie hadden de blik in zijn ogen en blijdschap moeten zien toen hij me zag na al die tijd, alsof hij een verloren broer terug zag! Ook gedurende deze reis elkaar weer iedere dag opgezocht, gepraat, hem mee uit eten genomen, noem maar op. Weer heel oprecht, weer heel waardevol.

Deze keer echter wel contactgegevens uitgewisseld gelukkig en inmiddels alweer een paar weken terug en sindsdien al tientallen berichten met Shannon verder. En nu komt het, dit mooie mens in de harde stad New Yok City kan simpelweg alle steun gebruiken die wij hem maar kunnen geven! Ondanks dat hij zelf NOOIT ergens om gevraagd overigens. Simpelweg een menselijke connectie tussen twee culturen en continenten!

Dus, mochten jullie geraakt zijn door dit verhaal, deel of geef wat je kan en laten we deze man een flinke steun in de rug geven, dat zou geweldig zijn!

Met vriendelijke groet,

G. Arends.