even voorstellen.

Wij zijn huisje Dwarka, bestaande uit papa Ranil, mama Kimberly, Lilly-Loïs (3) en Bobbi 08-07-2020.

november 2019 een positieve test. Beide dochters zijn met behulp van IUI in ons leven gegeven. dolgelukkig dat we een tweede kindje mochten aankondigen. net zoals bij onze 1e dochter was de zwangerschap zwaar en kwam ik met 18 weken in een rolstoel. bij de 20 weken echo waren er geen bijzonderheden onze dochter was wat klein maar niet afwijkend aan onze eerste zwangerschap. door corona hadden we minder groei echo's dan gepland en bij de 27 weken constateerde de verloskundige dat ik wel erg veel vruchtwater had. ze stuurde ons door naar Rijnstate en na een aantal echo's stuurde ze ons door naar Radboud. na 2 lange echo's van 2.5 uur kwamen ze met het bericht dat onze dochter mogelijk een slokdarm atresie had en een hart afwijking, er bestond ook een mogelijkheid op een chromosomische afwijking. Onze wereld storte in diverse onderzoeken volgde en wij leefden in angst. inmiddels was mijn vruchtwater 37% waarbij 40 de max is. op donderdag 2-7-20 gaf de gynocoloog aan dat ze alles nog eens uitvoerig hadden bekeken en dat we er toch vanuit mochten gaan dat bobbi geen afwijkingen zou hebben, we mochten naar huis en de volgende afspraak werd over 2 weken gepland. Dol gelukkig waren we tot die dinsdag....

2:15 mijn vliezen braken, we haasten ons naar Nijmegen. Ik keek enorm uit naar de bevalling (ik vind dat het allermooiste wat er is). ik besefte me op dat moment totaal niet dat ik pas 35 weken zwanger was. Eenmaal daar aangekomen ging het helemaal mis. Door het vele vruchtwater wat gebroken was, was onze dochter in een vloedgolf terecht gekomen en zakte bij iedere wee haar hartslag. Gelijk werden we code rood, ik vloog als max verstappe over de gang en werd onder algehele narcose gebracht. om 4.01 minuten is onze dochter Bobbi Sibilla Dwarka geboren 1800 gram met een slokdarm atresie. ze werd geintubeerd en gestabilliseerd. Die middag vertrokken we naar Rotterdam per ambulans mijn man moest snel thuis spullen pakken en ook die kant op.

op 9-7-20 is Bobbi geopereerd aan haar afgesloten slokdarm, ze had maar 2 hele kleine stukjes en na een operatie van 5 uur kwam ons meisje met beademing, 2 drains, steunsonde diverse infusen en slangen terug op de ic. Ik was al die tijd aan het herstellen van mijn spoedkeijzersnede en heb maar weinig mee gekregen van dit alles. na de operatie zat mijn kamer vol met artsen, ze vertelden ons dat de operatie erg moeizaam ging maar wel was geslaagd, we moesten rekening houden met een herstel van 4 a 5 weken omdat er zoveel rek op de hechting stond dat dit mogelijk een aantal keer open zou gaan. Bij de eerste controle na 2 weken zijn ze met de scopie 3 keer door een opening van de aanhechting gegaan hierdoor waren we weer terug bij af en kregen we er minimaal 4 weken bij. 
al deze tijd verbleven we in het Ronaldmcdonald huis in Rotterdam, na 1,5 week konden we ook eindelijk onze oudste dochter ophalen en bij ons hebben. 

Bobbi kreeg de ene complicatie naar de anderen. Uit alle onderzoeken is gebleken dat ze ook een cleft type 2 ( dit is een snee in de luchtpijp). na een ander onderzoek is haar stemband geraakt hierdoor staat die stil en moest ons meisje erg veel moeite doen om te kunnen ademen. 

Eindstand heeft Bobbi 5 maanden in het Sophia kinderziekenhuis in Rotterdam gelegen. ze heeft nu een gastrostomie sonde waarover ze gevoed wordt, een draad zonder eind om te zorgen dat de slokdarm toegankelijk blijft voor oprekking, een Canule om te zorgen dat ze kan blijven ademen. Bobbi is inmiddels thuis maar heeft 24/7 zorg nodig hierbij krijgen wij hulp van thuis zorg maar doen ook veel zorg zelf.

Helaas heeft Bobbi nog veel operaties nodig en moeten wij bij grote regelmaat naar Rotterdam vanaf onze woonplaats is dat 160 km. 
we hebben een auto, maar er moet altijd een volwassenen met opleiding bij haar achterin + alle aparatuur zoals uitzuig, saturatie noodpakket etc. helaas is het hierdoor niet meer mogelijk om ook onze oudste dochter in de zelfde auto veilig mee te nemen. daarnaast is onze auto niet veilig genoeg om zulke afstanden regelmatig te rijden. we hadden best wel wat gespaard maar door alle kosten die wij moeten maken hebben we simpel weg geen geld meer over voor een veilige ruime auto om met het gezin deze afstanden te maken. Daarnaast zijn er nog de nodige aanpassingen in huis nodig om het voor Bobbi en de zorg confortabeler te maken. We hopen dan ook dat iedereen die dit leest ons hiermee willen helpen. 

wij zijn iedereen enorm dankbaar. 

Liefs Huisje Dwarka