Mijn naam is Loek, ik ben 64 jaar oud en sinds begin dit jaar volledig arbeidsongeschikt verklaard na twee burn-outs en als gevolg van complexe PTSS. Alles is in korte tijd misgegaan, en ik weet niet meer waar ik het zoeken moet. Dit is een noodkreet — een laatste poging om mijn hoofd boven water te houden.

Wat is er gebeurd?

Na een slopende vechtscheiding stond ik plotseling alleen voor de rechter in een kort geding dat ik verloor, simpelweg omdat ik geen advocaat kon betalen. Volgens het scheidingsconvenant zou ik de gezamenlijke woning verlaten zodra mijn therapie voor complexe PTSS was afgerond, of als ik eerder een geschikte woning zou vinden. Maar dat duurde mijn ex te lang en dus werd ik via een kort geding tot snelle uithuiszetting gedwongen.

In principe zou ik graag in beroep willen gaan tegen deze beslissing, maar ook dat is financieel onmogelijk. Ik heb geen recht op gesubsidieerde rechtsbijstand ("toevoeging") omdat mijn uitkering daarvoor te hoog is, maar een advocaat kan ik niet betalen. Hierdoor zit ik klem, zonder juridische mogelijkheden, terwijl de klok doortikt richting dakloosheid.

Bovendien heb ik pech gehad met de auto die ik in februari (met een lening) heb moeten aanschaffen. Oude auto was "op". De nieuwe auto had verborgen gebreken maar de malafide (bleek achteraf) handelaar wenst niet mee te werken aan ontbinding van de koopovereenkomst. Dit terwijl dit een wettelijke verplichting is. Ook hiervoor kan ik echter geen advocaat betalen.

Die auto is voor mij geen luxe. Ik volg intensieve therapie voor complexe PTSS. Zonder auto zou ik urenlang onderweg zijn met het openbaar vervoer — iets wat fysiek en mentaal onhaalbaar is. Bovendien is de auto mijn enige mogelijkheid om uit de drukte van de stad te komen. Ben hoogsensitief en heb veel behoefte aan rust. Die rust biedt een bos mij (en mijn honden). Dat maakt de auto zo essentieel voor mij. Mijn laatste spaarcenten (die bedoeld waren om de verhuizing te bekostigen) zijn opgemaakt aan de reparatie van de auto. 

Binnen 2,5 maanden moet ik nu de woning verlaten. Ik sta er alleen voor, samen met mijn twee honden. Ik heb geen geld om een nieuwe woonplek (mocht ik die al in zo'n korte tijd vinden) in te richten. Hoop noodopvang te kunnen regelen. Heb (toen mijn ex en ik nog getrouwd waren) altijd alle kosten (woonlasten en levensonderhoud) alleen betaald en als dank word ik nu gedumpt. Bovendien kan ik me niet verwere.

Omdat ik volledig ben afgekeurd, heb ik ook geen mogelijkheid om (tijdelijk) werk te doen om iets bij te verdienen. Mijn situatie is uitzichtloos zonder hulp van buitenaf.

En ja, ik schaam me om op deze manier te proberen te overleven, maar ik kan niet anders.