Van gepassioneerd sporter naar gevangen in de rolstoel... De ziekte Multiple Sclerose (MS) heeft mij, Hugo Wolff (53), alweer vele jaren in zijn greep. Een constatering die ik niet graag hardop uitspreek, maar die momenteel wel de waarheid is. Er kan gelukkig iets aan die waarheid worden gedaan, maar daarvoor heb ik ieders hulp nodig. Graag deel ik dan ook mijn verhaal met jullie...
 
Als jonge Hugo had ik een bewogen leven, letterlijk en figuurlijk. Ik verleende vijf jaar lang mijn diensten als beroepsmilitair bij het Korps Mariniers. Om vervolgens als politieagent de straat op te gaan. Na tien bewogen jaren in de Randstad besloot ik terug te keren naar mijn
thuishaven: Brabant. Daar zette ik een carrière op als rechercheur, wederom met veel plezier. Diezelfde periode pakte ik mijn oude hobby weer op: basketbal. In mijn jeugdige jaren schopte ik het met deze sport zelfs tot Promotiedivisie; de liefde voor deze sport is altijd gebleven. Kort nadat ik weer begon met trainen, gebeurde er iets geks. Ik maakte een draaiende beweging en mijn rechterbeen bleef een fractie van een seconde staan. Vervolgens viel ik op de grond.
 
Onderzoeken volgden en al snel werd de diagnose MS vastgesteld. Eerlijk waar? Ik wist op dat moment nauwelijks wat de ziekte inhield. Een arts vertelde me alles en drukte me op het hart dat ik het rustig aan moest doen in de toekomst. Da’s al heel wat, voor een druk bewegend mens als ik… Maar zolang het daarbij bleef, had ik vrede. Ik mocht dan niet meer rennen, springen en lang wandelen: ik kon nog wél mijn werk doen.
 
Toch veranderde er na ruim tien jaar iets. Kort na de geboorte van onze jongste dochter merkte ik dat ik op momenten wel erg vreemd ging lopen en sterker ging slepen met mijn rechterbeen. De jaren die volgden ging dat alsmaar verder achteruit. Tot het moment dat ik zelfs het aangepaste werk bij de politie niet meer kon volhouden en ik thuis kwam te zitten. Twee jaar later kan ik me alleen voortbewegen in een rolstoel. Ineens ben je dan een papa die vastzit aan twee wielen. Mijn rol in het gezin veranderde. Mijn vrouw is nu deels mantelzorger, en zelfs mijn kinderen helpen mij in huis. Een omgekeerde wereld. Dit is niet wat ik wil. Ik wil er zijn voor hén.
 
En dat kan. Met stamceltherapie. Een mogelijkheid die al vele patiënten geholpen heeft.Maar ook iets wat in Nederland niet wordt uitgevoerd. Daarom wil ik in 2020 naar Moskou, Rusland, om de MS te bestrijden. Om mezelf weer mijn leven terug te geven. En dat van mijn gezin. De therapie wordt niet vergoed, is erg kostbaar en daarheb ik jouw hulp bij nodig! Wachten is voor mij absoluut geen optie meer. Ik voel me nog véél te jong om op deze manier door het leven te gaan!