Daar lig je dan.... uitgeput en met gigantische steken van pijn! Na die harde klap van de auto voelde je de botten in jouw poten in stukjes breken. Spijt dat je net op dat moment de weg over stak. Maar het leek alsof je nog wel genoeg ruimte had. Maar je wordt ouder en dus ook langzamer.... 

De klap maakte dat je over de weg werd geslingerd, maar je kon niet meer op staan om weg te komen en er was wederom niemand die zich over jou ontfermde. Je moest maken dat je weg kwam, want de kans op nog een aanrijding was groot. De pijn is niet te houden, maar je hebt geen keus. Je schuift je zware, oude lijf over de straat op zoek naar een plek om ''veilig' te gaan liggen. 

Je weet dat dit het einde is. De pijn is ondraaglijk, maar lopen zal nooit meer een optie zijn. Voor je zelf zorgen dus ook niet meer. Uren lijken dagen en je zakt steeds verder weg. Kon dit niet sneller? 

Ineens schrik je wakker bij het horen van een vrouwenstem... die steeds dichterbij komt. Je voelt een hand en even later wordt er wat eten en water neergezet. Maar de pijn maakt het onmogelijk om op te staan er iets van te nemen. Er wordt meer hulp ingeschakeld en voor ik het weet word ik meegenomen. De pijn is nu nog ondragelijker en even gaat het lampje uit. 

Ik word wakker in een ruimte met andere honden. Nog altijd kan ik niet overeind komen, maar de pijn lijkt wel vele malen minder. Blijkbaar ben ik in een dierenziekenhuis terecht gekomen, bij mensen die wel om ons geven en laten weten dat wij er toe doen. Ze gaan mij helpen! Maar dit kunnen zij niet alleen... Ik had de hoop al opgegeven, even dacht ik dat ik daar dood zou gaan... maar ik ben blij dat ze mij nog willen redden!

Helpen jullie mee?