Herenigen 70 jarige Nina met familie.
Op 70-jarige leeftijd leeft Nina, moeder van Anna, Lena en oma van Ameliia eenzaam en geïsoleerd in Moskou, haar gezondheid holt achteruit. Ik wil haar graag herenigen met haar enige familieleden die gevlucht zijn voor de oorlog in Oekraïne en nu leven in Duitsland. En daarvoor heb ik jullie hulp nodig.
De mooie hartverwarmende Anna (44) is 3 jaar geleden gevlucht met haar nu 12 jarige dochter Ameliia en lichamelijk gehandicapten zus Lena (50) uit Dinpro. Een stad waar heden nog dagelijks het luchtalarm afgaat vanwege overvliegende raketten uit Rusland. Anna, Ameliia en Lena zijn moeten vluchten uit hun dagelijks bestaan. Dinipro was voor Anna een omgeving in een land waar ze is geboren, waar ze opgroeide tot jong volwassenen vrouw. Een stad waar ze leefde in geluk en harmonie met vrienden en een leuke baan. Ameliia ging naar school en had een normale leuke jeugd. Maar door de dreigende oorlog en het gevaar in Dinpro is Anna toch met haar dochter en zus helaas moeten vluchten. Dit alles om haar dochter, zus en zichzelf in veiligheid te brengen. De angst van Ameliia werd zo groot dat ze de stap genomen hebben om alles achter te laten van de ene op de andere dag. En het laatste beetje geld wat Anna had heeft ze uitgegeven om vervoer te regelen en te vluchten naar Duitsland. Sinds 3 jaar wonen ze in een klein appartement in Duitsland, Mönchengladbach. Een appartement waar ze ieder hun eigen slaapkamer hebben en 1 keuken en een kleine badkamer. Geen luxe zoals een balkon of woonkamer en televisie en een bankstel. Het dagelijks leven brengen ze door in de keuken.
Alle 3 hebben ze met momenten een periode van dagen dat ze in een depressie verkeren. Ik merk het in hun dagelijkse leven. Er is bijna geen privacy en ze leven echt dicht op elkaar. Ze leven niet meer in hun vertrouwde omgeving en ondanks dat Anna een cursus Duits heeft gevolgt blijft de communicatie best moeilijk in het dagelijks leven. Ik probeer met de middelen die ik heb wat vrolijkheid en positiviteit in het gezin te brengen. Kleine dingen met ze te ondernemen. Wandelingen te maken, te genieten van de kleine dingen die het leven met zich mee brengt om toch hun zorgen en verdriet een beetje weg te kunnen nemen. En ik wens elke dag dat ik zoveel meer zou kunnen doen. Met mijn oprechte liefde, respect, medeleven en steun probeer ik er ondanks mijn eigen leven er voor hen te zijn.
Wat Anna ook achterliet was haar appartement die ze deelde met Ameliia, Lena en zoon van Lena, Sergei.
Haar neefje Sergei bleef helaas achter, omdat er geen mogelijkheid was voor hem om te vluchten uit Oekraïne. 3 jaar lang heeft Sergei ondergedoken geleefd in hun appartement. Dit om de dwang naar het oorlogsfront te voorkomen. Want zoals we weten worden de mannen in Oekraïne van de straat gehaald om naar het oorlogsfront gestuurd te worden.
Sergei leefde 3 jaar lang 24 uur per dag ondergedoken in het appartement in stress en angst.
Deze angst, stress en verlorenheid hebben hem maart 2025 zo wanhopig gemaakt dat hij zichzelf van het leven heeft beroofd. Sergei is van 16 hoog naar beneden gesprongen, 32 jaar jong.
Sergei was als een kind voor Anna, ze heeft haar gehandicapte zus meegeholpen om Sergei op te groeien en als baby en kleine jongen verzorgd. Ze heeft haar leven toegeweid om hem een leuke en mooie jeugd te geven.
Maar door de oorlog in Oekraïne en gebrek aan geld hebben ze geen afscheid kunnen nemen van hun dierbaren Sergei. Zelfs Lena de moeder van Sergei heeft haar zoon na het vluchten nooit meer in levende lijve kunnen zien. Op afstand hebben ze samen hier wat geld bij elkaar kunnen leggen om toch een mooie bos bloemen te kunnen sturen voor het graf van hun dierbare neefje en zoon. Ik heb deze mensen weg zien zakken van verdriet. De hartverscheurende emoties zie ik nog voor me.
20 jaar geleden is de moeder van Anna en Lena naar Moskou verhuisd. Niet voor een luxe leven. Maar om dag in dag uit te werken, zodat Anna en Lena een wat beter leven hadden in Oekraïne. Voor de oorlog bezoekte Anna haar moeder jaarlijks. Maar de laatste keer dat ze elkaar in levende lijve hebben kunnen zien is 4 jaar geleden.
Nina is vandaag een vrouw van 70 jaar die helemaal alleen leeft in Moskou. Haar gezondheid gaat achteruit. Ze heeft last van lichamelijke klachten. Opgezwollen en ontstoken voeten. Nina werkt nog steeds dagelijks als poets en keukenhulp om zichzelf te kunnen redden. Haar pensioen is maar klein, daar kan ze zonder andere extra inkomsten niet van leven. Ze woont in een klein kamertje/ studio waar ze haar badkamer en toilet moet delen met andere bewoners.
Ze leeft in Moskou zonder familie, zonder vrienden en zonder hulp vanuit ouderenzorg. En ook in Moskou zijn de spanningen van de oorlog voelbaar.
Afgelopen maand is Nina ook nog eens slachtoffer geworden van online scamming/ fraude. Het beetje geld wat ze gespaard had van de afgelopen jaren is haar ook nog afgenomen door online criminaliteit.
Wat ik dagelijks zie zijn de tranen, de stress en de zorgen van Anna en haar familie. Want Nina durft niet eens meer de telefoon op te nemen of te gebruiken. Bang dat ze weer haar kleine maandelijkse inkomsten verliest door fraudeurs.
Het is niet zoals in Nederland dat een bank haar tegemoet komt.
Nina is de wanhoop nabij en is haar vreugde en glans in het leven ook verloren.
Anna wilt graag haar moeder verzorgen, Anna en Nina willen de laatste jaren die Nina nog heeft samen zijn. Er is geen mogelijkheid voor Anna als Oekraïnse naar Moskou te gaan om haar moeder te helpen. Dit is te gevaarlijk vanwege de oorlog. De enige optie die er nog is, is om Nina naar Duitsland te halen, naar haar enige familieleden die ze nog heeft. De gedachte dat Anna geen afscheid kan nemen van haar enige ouder die ze nog heeft, haar liefdevolle en zorgzame moeder gaan mij door merg en been. Ik wil het mij niet eens voorstellen.
Ik zie en voel de dagelijkse onmacht, zorgen en verdriet in Anna, de vele tranen en uitputting van de zorgen en stress.
Er is een mogelijkheid om Nina via Georgië of Turkije naar Duitsland te halen. Dit met de kosten voor een vliegticket. Zodat Anna vanuit Düsseldorf naar Tiblisi Georgië of Istanbul Turkije kan vliegen. En Nina vanuit Moskou naar Tiblisi of Istanbul. En dat ze samen vanuit daar naar Düsseldorf kunnen vliegen om weer samen herenigd kunnen worden. En vanuit daar gaan we proberen een verblijfsvergunning te regelen voor Nina. Maar ik gun het met heel mijn hart en ziel deze mensen na alle ellende van de laatste jaren en de beperkte mogelijkheden nog een tijd samen te kunnen zijn.
Zodat Anna haar 70 jarige zieke moeder Nina de laatste jaren nog mag verzorgen.
En daarom dat ik deze actie opzet met de vraag voor hulp om vliegtickets te kunnen kopen om de reis voor moeder en dochter mogelijk te maken. Een verblijfsvergunning te kunnen betalen en wat kleding en een bed die Nina nodig heeft in het appartement van Anna, haar zus en dochter. Het inkomen van Anna en Lena in Duitsland is nog lager dan een uitkering in Nederland. Er is geen ruimte om te sparen. En werk vinden is ook moeilijk voor Anna. Van de groep mensen, 19 in totaal waarmee ze gevlucht is vanuit Oekraïne. Zijn er pas 2 die na 3 jaar een baan hebben kunnen krijgen.
Het is hartverscheurend om Nina alleen achter te laten zonder de liefde en zorg van haar enige 3 familieleden. En dat Nina helemaal alleen zonder iemand om zich heen afscheid moet nemen van het leven die gedachten zijn onmenselijk. Want deze angst gaat dagelijks door Anna heen. Geen afscheid kunnen nemen van haar moeder.
Ik zie en ervaar nu als Nederlander van dichtbij hoeveel stress, intens verdriet, gemis en trauma's een oorlog met zich meebrengen voor mensen. En het enige wat we kunnen doen is deze mensen een steuntje geven voor een beetje warmte, liefde en hoop die we allemaal nodig hebben in ons leven.
Ik wil voor deze mensen hun wens graag waarmaken. Het is niet veel wat we vragen met deze actie, maar elke bijdrage, hoe klein ook, maakt een wereld van verschil.
Met hartelijke dank voor al het begrip en steun.
Namens Nina, Anna, Lena en Ameliia en John