Hallo.

ik ben willy kalf, 75 jaar. Gescheiden.

3 volwassen kinderen en 7 lieve  kleinkinderen in de leeftijd van 21 tot 10 jaar.

Ik woon sinds 1998 alleen. 

2 jaar geleden ben ik ziek geworden.

Het begon uit het niets met vochtvasthouden  in mn benen en twee weken later had ik twee open benen. Met spoed opgenomen en geopereerd. 

Na diverse onderzoeken en scans bleek ik 1 verstopte slagader te hebben, in dat been is een stent geplaatst.

Na 4 weken lijenburg, 2 maanden gerevalideert in nolenshage.

Moest opnieuw leren lopen. Eerst weken in een rolstoel, met fysio,  daarna stap voor stap met de fysio,  met een rolator leren lopen.

Nu 2 jaar later loop ik nog steeds met een rollator met veel pijn in mn benen, lage rug pijn en pijnlijke heup.

Iedere dag thuiszorg voor steunkousen en hulp met douchen. 

En 2 x per week een huishoudelijke hulp.

En fysio therapie aan huis. 

Kan bijna niets meer.

Ik kook nog wel iedere dag,  zittend op mn rolator warm eten. Het gaat niet makkelijk en niet handig, maar t lukt me wel! 

Koken is wat ik leuk vind, het is afleiding en gezond  vers, lekker eten vind ik heel belangrijk !!

Van een gezonde,  zelfstandige, ondernemende, hard werkende vrouw,  die veel buiten was, ben ik nu een  afhankelijke vrouw met pijn en een rolator en veel binnen en vereenzaam! 

Geen auto meer, die ging kapot, kan niet meer fietsen, alvoor deze klachten, omdat ik door een oogziekte mt mn rechter oog maar 3% kan zien en geen diepte  meer zie. Ik val over een boomwortel,opgehoogde straatsteen etc.

Ben 4 x gevaarlijk gevallen met de fiets en op aanraden van mn kinderen ermee gestopt, voordat ik door achterop komend verkeer overreden zou worden!

Ik kan zonder hulp niet naar buiten met mn rollator.  Ik woon op de 1e etage en gebruik de traplift. Iemand moet de rolator naar beneden tillen, maar gelukkig heb ik een paar hele lieve mensen van de ber, (begeleiden en rijden), die me daarmee helpen en me rijden naar huisarts, tandarts,  fysio of zomers naar een terrasje voor een kopje koffie of om een visje te eten op scheveningen. 

Het is voordeliger dan een gewone taxi, maar toch gemiddeld tussen de 6 en 12 euro halen en brengen  en in het weekend van 7 tot 14 euro. 

Dat is met aow en mini pensioentje veel geld!

Zeker nu alles zo bizar duur is geworden. Boodschappen, ziektekosten, energie, noem maar op! Pfff. Bijna niet meer te doen!

Ik kom daardoor bijna niet meer buiten voor een frisse neus, of om mensen te ontmoeten en nooit meer op t strand, waar ik dol op ben, maar ik niet meer kan komen met de rollator,  of te ver en te steile opgang of met trap.

Ik kan zelfs niet naar de tramhalte lopen . Te ver. Ik kan maximaal 100 meter lopen.

Dat is ook te weinig om de route door de supermarkt te lopen om mn boodschappen te doen. 

Veel dingen niet berekend op mensen die slecht ter been zijn. Drempels of trappen. Heel jammer.

Ik heb via de wmo recht op een scootmobiel, maar krijg hem niet, omdat de gemeente geen groene stallinghuisjes met oplaadmogelijkheid meer plaatst. Heeeeel erg jammer! 

En in mijn buurt zijn weinig stallingen, of te ver of vol!! 

Ik vereenzaam en raak geisoleerd en voel me afgesneden van contact !

Ik start deze doneeractie om zelf een 2e hands scootmobiel te kunnen kopen of 30 km autotje! 

Ik kan mn eigen scootmobiel buiten zetten met een hoes en goeie sloten aan Iets vast! En opladen met een lange kabel in mn eigen woning.

Of zolang ik die niet heb, wat vaker gebruik te maken van de ber (Goedkope taxi) om naar buiten te kunnen.

En om lid te worden van een teken en schilderclub, erg duur ook voor mij met klein inkomen.

En om een keer een lang weekend weg te gaan, natuurhuisje of pension. Ben al 7 jaar niet meer met vakantie geweest of weekendje weg.

Terwijl ik veel heb gereisd vroeger en avontuurlijk ben ingesteld. Ik mis het erg, maar vooral dagelijks of wekelijks ff naar buiten kunnen!! 

HELP!! Om wat meer buiten te kunnen zijn en onder de mensen. Soms heb ik het gevoel dat ik straf heb en thuis opgesloten zit met een enkel band.!!

HELP me als je het begrijpt en kan om iets te doneren. Veel kleine en grote bedragen maken mn doel mogelijk om weer een stukje zelfstandigheid en vrijheid terug te krijgen en me minder eenzaam en geisoleerd te voelen.  

Ik zou je zeer dankbaar zijn!  En heel erg blij.