In een periode van tegenslagen en verdriet, willen we onze “Oudere” zus Elisabeth en haar gezin een onvergetelijke tijd geven. 

Elisabeth is 47 jaar oud. Zij woont samen met haar partner Bas en hun zoon Dylan van 15 jaar oud. 

Het begon allemaal in het jaar 2013. Het bedrijf waar Elisabeth werkzaam was moest reorganiseren omdat deze in zwaar weer verkeerde. En helaas zat zij tussen de ontslagen medewerkers. Na een dik jaar solliciteren, wat trouwens niets heeft opgeleverd, heeft zij de stoute schoenen aangetrokken en is zij voor zichzelf begonnen als thuiskapster. Dit was ook hetgeen waar zij voor geleerd had, echter door het optreden van kapperseczeem konden de voor in een kapsalon noodzakelijke taken niet meer worden uitgevoerd.  Destijds waren ook de financiële middelen er niet om zelf iets te ondernemen.  En kwam hier dus naar vele plezierige jaren een eind aan het kappersvak.

Het is nu dus 2014, en Elisabeth is als ambulante kapster gestart. De zaken gaan al redelijk en de klantenkring begint groter te worden. Helaas is deze nog niet groot genoeg om een arbeidsongeschiktheidsverzekering af te sluiten, hier waren de inkomsten nog niet hoog genoeg voor. Nog even een half jaartje wachten en dan kan het wel uit, waren de gedachten van onze zus. Alles liep eigenlijk wel op rolletjes, totdat Bas thuis kwam met het bericht werkeloos te zijn, het bouwbedrijf waar hij werkte was failliet verklaard. En dit gebeurd dus nu, net nadat zij het spaargeld hebben gebruikt voor de onderneming van Elisabeth. Het is lastig voor Bas om werk te vinden in zijn vakgebied, veel bouwbedrijven kampen al een tijdje in financieel zwaar weer. En dus neemt Bas het besluit om in een andere sector aan het werk te gaan. Er moet immers brood op de plank komen. 

Het gaat nu enkele maanden redelijk goed. Elisabeths klanten kring groeit nog steeds en Bas heeft het prima naar zijn zin op het werk.  Dylan doet het goed op school, de toekomst ziet er gelukkig beter uit. Maar dan slaat het noodlot toe! 

Het is mei 2015 wanneer Elisabeth een knobbeltje in haar rechterborst voelt. Ze vertrouwd het niet en na een bezoek aan de huisarts gaat het allemaal heel snel. Net voor het Pinksterweekend is de diagnose borstkanker een feit. Er word meteen een behandelplan gemaakt en binnen 3 weken ligt Elisabeth op de operatietafel.  Beide borsten en poortwachtersklier worden verwijderd. 

Voor de reconstructie van haar borsten worden zogenaamde “tissue expanders” ingebracht. Normaliter gaat dit prima, maar bij onze zus helaas niet. Er treden meerderen malen ontstekingen op en vele operaties verder wordt er besloten om de expanders te verwijderen. De enige manier om nu nog een borstreconstructie te doen is met eigen huid en vetweefsel. Echter kan deze zware en lange operatie alleen uitgevoerd worden in het Maastricht UMC. 

Er word besloten om deze operatie uit te stellen en nu eerst te starten met de zes chemokuren. Het zijn hele zware weken voor Elisabeth. Ze heeft erg veel last van de bijwerkingen, eigenlijk krijgt ze z’n beetje alle bijwerkingen die met de kuur gepaard gaan. Bij de derde kuur gaat het helemaal mis, de klachten zijn zo erg en levensbedreigend dat Elisabeth een week lang op de IC komt te liggen. Bas krijgt te horen dat het niet zeker is of Elisabeth er bovenop komt. Bas houdt hoop en wonder boven wonder en weken in het ziekenhuis mag Elisabeth weer naar huis. De artsen besluiten dan om geen chemo meer te geven omdat 1 preventief was en 2 Elisabeth dit niet aan kan. 

Enkele maanden later is Elisabeth voldoende hersteld en kan de reis naar Maastricht beginnen. De operatie van meer dan 8 uur is gelukt. De huid en het vetweefsel vanuit haar benen wordt door de borst geaccepteerd en er kan worden begonnen aan het langdurig herstel.   

Nu enkele jaren verder begin 2019, is  Elisabeth niet meer instaat om het knipwerk op te pakken. Dit zijn de naweeën van de chemo en zware operaties. Door de zenuwpijn in haar voeten en omdat haar fijne motoriek is verstoord, iets dat volgens de artsen veelvuldig voorkomt bij kankerpatiënten die chemo hebben gehad. Elisabeth laat het er niet bij zitten en begint haar fijne motoriek te trainen, het kost haar ontzettend veel pijn en moeite maar het lukt. Het knippen zou niet meer mogelijk zijn, maar iets wat zij ook goed kan en erg leuk vind om te doen is het zetten van gelnagels. Elisabeth wil dit heel graag maar het is ook een risico, ze leven al enige tijd van alleen het salaris van Bas en daarbij verkeerde zij de afgelopen tijd in financieel zwaar weer, zo zwaar dat de hulp van ons en de ouders van Bas nodig was om hen het hoofd boven water te kunnen houden. en ja om dan nu weer iets nieuws te beginnen. 

Na lang wikken en wegen besluiten Elisabeth en Bas om toch deze weg in te slaan. Elisabeth kan dit namelijk gewoon thuis doen en de fysieke belasting op haar borst benen en voeten is veel minder dan wanneer zij mensen knipt. Elisabeth wil ook “geld in het laatje brengen” zoals dit zo mooi heet. Al een hele lange tijd hebben zij geen leuke dingen samen kunnen doen omdat er geen geld voor is. Dus kappersspullen worden verkocht en nagelspullen worden aangeschaft. Alles verloopt eigenlijk wel redelijk goed. Na een hele nare en pittige periode, lijkt het er nu op dat Elisabeth, Bas en Dylan eindelijk een beetje rust hebben en buiten het werken om, te kunnen gaan genieten van het leven.  

Helaas, ook deze mooi droom draait uit op een nachtmerrie. 

Eind 2020 krijgt Elisabeth pijn op haar borst. Dit kan toch geen kanker zijn, nee want juist 6 maanden geleden werd er nog gezegd dat de kanker was weggebleven, en ja we waren immers al weer 5 jaar verder vanaf het moment van de ontdekking van de kanker. Na een bezoek aan de huisarts en een doosje pijnstillers ging Elisabeth weer huiswaarts. 

Begin 2021 bleef de pijn aanhouden en deze werd alleen maar erger. Er volgde een reeks onderzoeken. De uitslag hiervan “het syndroom van Tietze”  en dat hier niets tegen te doen was. Houding aanpassen en rustig aan doen was het advies van de arts. Maanden van pijn gaan voorbij totdat het niet meer houdbaar was, er stond ook een afspraak om ontstekingsremmende NSAID’s, in te spuiten op de pijnlijke plaatsen. Dit is nooit gebeurd, want toen een inval huisarts Elisabeth zag heeft hij haar meteen naar de spoedeisende hulp gestuurd.  

De artsen in het ziekenhuis hebben haar vervolgens weer uitgebreid onderzocht en hier kwam uit dat de kanker terug was en het dus geen syndroom van Tieze bleek te zijn. Elisabeth is meteen opgenomen en na enkele dagen werd een nachtmerrie werkelijkheid. Diagnose, uitgezaaide borstkanker naar haar borstbeen, lever en in haar hals. Met andere woorden “ongeneeslijk ziek” In een klap is de toekomst van Elisabeth en haar gezin onzeker. Wat gaat er nu gebeuren, hoe lang heb ik te leven en ga zomaar door.  

Na gesprekken met de artsen was het al snel duidelijk, er moet meteen iets gebeuren anders is de dood erg dichtbij.  Als Elisabeth niet meteen zou worden behandeld, dan zou de kanker in een rap tempo verder uitzaaien in de rest van haar lichaam en dan zou zij niet lang meer te leven hebben. 

Elisabeth is op dit moment nog steeds bezig met de chemokuren. Dit moet zij ook blijven doen om haar levensduur te blijven rekken. Maar het feit is dat zij niet meer te genezen is. 

Elisabeth vecht al jaren tegen kanker en ondanks de vele tegenslagen blijft ze hard vechten en geeft zij niet op. Elisabeth is een doorzetter omdat ze zolang mogelijk van haar gezin (partner Bas en zoon Dylan) wil genieten. 

Wij willen graag geld inzamelen zodat de tijd die zij nog heeft kan doorbrengen met haar gezin om haar laatste wensen nog te laten uitkomen. Elisabeth wilde altijd heel graag trouwen maar door de financiële situatie wat deze ernstige ziekte met haar mee bracht is dit er nooit van gekomen. Verder lopen de ziektekosten weer op waardoor ze weer een financiële moeilijke tijd tegemoet gaan.  

Als klein meisje vertelde zij al dat zij heel graag in een Sissi jurk wilde trouwen met haar grote liefde. Waar zij tijdens het feest het middelpunt wil zijn en daarna samen met haar gezin op huwelijksreis kan gaan.  

Omdat haar gezin zo veel heeft meegemaakt zouden we ook willen dat haar zoon en partner ook goed terechtkomt en niet daarna ook nog last hebben van de financiële lasten. 

Wie gunt haar een zorgeloze tijd, zodat ze nog kan genieten van de tijd die ze nog heeft en haar laatste wensen in vervulling kan gaan.