Lieve allemaal,

Vroeger als klein meisje keek ik al graag in iedere kinderwagen, en als er in vriendenboekjes gevraagd werd wat ik wilde worden zei ik altijd Mama. Ook riep ik altijd dat ik graag jong moeder wilde worden. Toen ik dan ook mijn man leerde kennen was 1 van de eerste dingen die ik vroeg aan hem of hij kinderen wilde en gelukkig wilde hij dit ook. Na een aantal jaar samen hebben genoten wilden we graag samen voor een kindje gaan. Na 1,5 jaar proberen hebben we de stap genomen om naar de huisarts te gaan en van hieruit zijn we in de medische molen terecht gekomen. In 2011 zijn we begonnen met onze IUI behandelingen, helaas was dit niet de gewenste behandeling voor ons en werd er ICSI voorgesteld. De 1ste behandeling hebben we gedaan in 2012 met een verse terugplaatsing (mindere kwaliteit embryo) en helaas ging de ontdooing van onze cryoembryo niet goed. In 2013 hebben we de 2de ICSI behandeling gedaan en hieruit hadden we 1 verse terugplaatsing en 1 cryo maar helaas beide van mindere kwaliteit. In 2014 gingen we voor onze 3de ICSI poging, helaas was hier niks van over en heb ik zelf 5 dagen in het ziekenhuis gelegen met flinke overstimulatie. We werden verwezen naar een endocrinoloog om eventueel het spermakwaliteit te verbeteren met medicatie, gelukkig werd dit hierdoor verbeterd maar vonden ze ook enkele spataders. Deze zijn verwijderd en de kwaliteit van het sperma was meer dan prima en zeker goed voor IUI. We konden eindelijk weer beginnen aan onze grootste droom en zijn begin 2017 weer begonnen met IUI behandelingen. Na een aantal pogingen was het gelukt, maar helaas eindigde dit in een buitenbaarmoedelijke zwangerschap. We waren kapot maar we wisten dat het toch kon, zwanger worden. Door dat het met injecties weg gehaald kon worden mochten we 3 maanden niet zwanger worden. In 2018 met de gedachte een heel nieuw jaar met nieuwe ronden, nieuwe kansen gingen we met frisse moed weer nieuwe IUI pogingen doen. Gelukkig duurde het niet lang voor we een positieve test in handen hadden. Toch de verwijdering van de spatader en de medicatie die heeft geholpen. Dolgelukkig en vol ongeloof waren we. We gingen samen naar alle echo’s, alles zag er goed uit met een mooi kloppend hartje. Af en toe had ik wat donkerbruin bloedverlies maar dat was niks om ons zorgen over te maken werd ons verteld. We hebben veelal aan de bel getrokken en daarom hebben we echt ontiegelijk veel echo’s gehad en deze waren iedere keer goed, een mooi kloppend hartje en onze baby groeide goed. Tot op die ene bewuste dag, ik was inmiddels 13 weken zwanger. We hadden een afspraak staan bij de verloskundige. Inmiddels kon het echoapparataar al op de buik, -wat een mijlpaal was dit voor ons- i.p.v. vaginaal. De verloskundige ging kijken maar kon het hartje niet vinden. Helaas was het hartje van ons kindje gestopt. Veel verdriet bij ons beide, na zoveel jaren strijden was het eindelijk gelukt en kregen we dit nieuws te horen. Met medicatie werd het na een paar dagen opgewekt en ben ik bevallen. De dokters vermoeden dat het een jongetje was maar het was net nog te vroeg om het zeker te weten. Helaas bleef de placenta achter en moest deze met een curretage verwijderd worden. We hebben alles verwerkt en zijn na de zomer van 2018 weer verder gegaan met IUI. Helaas lukte dit niet meer en kreeg ik een schuimecho begin 2019. Hierin bleek dat de rechterkant dicht zat en de linkerkant was helemaal verkleefd. Eerste kwartaal van 2019 kreeg ik een laparoscopie om te kijken hoe het in me buik er voor stond. Helaas hebben ze alles aan de linkerkant moeten verwijderen en rechts was dicht. Na een herstel van 6 weken zijn we in mei 2019 weer begonnen met ICSI aangzien IUI geen zin meer had omdat de rechtereileider dicht zat. Hieruit kwam 1 verse terugplaatsing maar helaas geen cryo's. Gelukkig was deze terugplaasting gelukt en we waren weer door het dolle heen. Met 6 weken een echo en het hartje klopte gelukkig al. Met 7,5 week weer een prachtig hartje. Twee dagen na de echo had ik een onderbuikgevoel, na een telefoontje met de verloskundige mochten we gelijk langs komen en inderdaad mijn gevoel was terecht. Het hartje was gestopt met kloppen van ons kleintje. We waren kapot, waarom waarom waarom zeiden we. Met medicatie konden we thuis de miskraam opwekken. Na 1,5 week bleek niet alles eruit en moest ik helaas weer een curretage ondergaan. We besloten eerst samen op vakantie te gaan en in september 2019 een nieuwe poging. Zo gezegd zo gedaan, maar helaas was er geen een embryo goed genoeg om terug te plaatsen. Begin 2020 onze derde zelf betaalde ICSI poging gedaan, hieruit kwam 1 embryo van slechte kwaliteit waardoor het beter was deze niet terug te plaatsen.  Na een goed gesprek te hebben gehad met de artsen vertelden ze ons dat het waarschijnlijk aan de eicelkwaliteit ligt waardoor het niet altijd goede embryo’s zijn. De bevruchtingen gaan meestal goed, maar vanaf dag 3 a 4 gaat de groei minder en daardoor krijgen we minder goede embryo’s. Er werd ons gezegd dat eiceldonatie nog de enigste mogelijkheid is gezien de kwaliteit embryo’s. Na onderzoek te hebben gedaan zijn we uitgekomen in het buitenland en willen hier dan graag verder mee gaan. Alleen helaas kost het enorm veel geld. Daarom zijn wij een doneeractie gestart om hopelijk zo onze allergrootste diepste wens die we al jaren hebben en waar we al jaren voor aan het strijden zijn met heel veel tegenslagen, die alleen nog maar op deze manier te vervullen is graag mogelijk te maken. 

We willen iedereen alvast hartelijk bedanken om dit te lezen en vooral om ons te helpen op weg naar ons allergrootste wonder. 

Veel liefs Niels & Manouk