Als geadopteerd Indonesisch meisje ging ik op 25 jarige leeftijd voor mijn studie terug naar mijn geboorteland. Een half jaar wonen in een wildvreemd land was het vooruitzicht. Spannend, leuk, leerzaam en eenzaam vond ik het. Een Indonesisch meisje Nur bood mij een helpende hand. Zij beheerde een netwerk van studenten aan de Universiteit Indonesia in Jakarta. Zo hielp zij me met visumregistratie en de gewoontes van het land. Zij bood me een warme bijzondere vriendschap die tot op de dag van vandaag nog steeds voortduurt. Vier jaar geleden reisde ik met mijn gezin naar Indonesie om mijn kinderen het geboorteland van hun moeder te laten zien. Opnieuw bood Nur ons haar hulp aan. Wat waren wij blij met haar hulp en haar vriendschap. Nu heeft Nur ons nodig. 

De coronacrisis heeft ook in Indonesie hard toegeslagen. Nur zag mensen in haar directe omgeving ziek worden en overlijden. Zelf werd ze ook ernstig ziek door corona, verloor hierdoor haar baan en daarmee haar huis en middelen voor eten en drinken.

Als alleenstaande vrouw zonder huis, baan en financieel vangnet koos Nur uit nood voor werk in een Chinees restaurant in Amerika via via. Haar grootste angst werd waarheid. Nur werd uitgebuit en mishandeld, leefde veelal op straat om na heel veel moeite uiteindelijk in een daklozen crisisopvang terecht te komen. Uit alle macht probeert ze nu terug te keren naar haar familie in haar eigen land Indonesie. Geld om terug te keren is er echter niet.

Ik wil Nur een ticket bieden om haar naar haar eigen land terug te laten reizen. Daarnaast heeft Nur de financiele middelen nodig zodat zij de eerste maanden met medische hulp kan aansterken en een baan en onderdak vindt om haar leven weer op te bouwen in eigen land. Hiervoor vraag ik jou om een financiele bijdrage.

Zelf draag ik al bij wat ik kan. Wil je me helpen? Doneer vandaag een tientje en help Nur deze maand nog haar leven opnieuw op te bouwen.